Voorafgaande aan de meidagen van 1940 werd Fort Rammekens opnieuw onderdeel van de Nederlandse verdediging. Na de capitulatie in Zeeland op 17 mei werd het door Duitse eenheden in gebruik genomen en vanaf 1942 werd het fort onderdeel van de Atlantikwall; de Duitse verdedigingslinie langs de kusten van noordwest Europa. Behalve op het fort zelf, werden ook in de directe omgeving bunkers en andere betonnen versterkingen aangebracht.

Toen de geallieerde beslissing werd genomen om Walcheren door het bombarderen van de zeedijken onder water te zetten, wierpen 247 Lancaster bommenwerpers op 1 oktober 1944 1270 ton bommen af op de Zeedijk bij Westkapelle. Hoewel de bommen een gat van ruim honderd meter in de dijk sloegen, zorgde de hogere ligging van het gebied rond het dorp ervoor dat slechts een klein deel van Walcheren onder water kwam te staan. Daarom werd besloten nieuwe bombardementen uit te voeren op de lager gelegen dijken van Walcheren.

Op 7 oktober bombardeerden 58 Lancasters de Nollendijk ten westen van Vlissingen en 68 Lancasters de zeedijk bij Ritthem, even ten westen van Fort Rammekens. Later zouden nog een tweetal bombardementen volgen ten westen van Veere en opnieuw rond Westkapelle. Het gat dat direct ten westen van Fort Rammekens in de zeedijk werd geslagen was ongeveer vierhonderd meter breed. Het water stroomde het land in en zette een groot deel van Walcheren blank. Toen de Schotse 157e infanteriebrigade op 5 november Fort Rammekens naderde, stelde de commandant een ultimatum; overgave of onder vuur worden genomen door artillerie. Hierop besloot het kleine Duitse garnizoen zich over te geven.

Het dijkgat zou uiteindelijk in februari 1946 worden gedicht met onder meer Phoenix-caissons; caissons die waren bedoeld voor de aanleg van een kunstmatige haven bij de invasie in Normandië.

Bezoek de website van Zeeuwse Ankers voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde.