Bombardementen op de Zeedijk

Op 1 oktober 1944 gaf de opperbevelhebber van de geallieerden, generaal Eisenhower, toestemming voor het bombarderen van de Zeedijk bij Westkapelle. Nog geen twee dagen later, op 3 oktober, wierpen 247 Lancaster bommenwerpers 1.270 ton bommen af. Hoewel de bommen een gat van ruim honderd meter in de dijk sloegen, zorgde de hogere ligging van het gebied rond het dorp ervoor dat slechts een klein deel van Walcheren onder water kwam te staan. 159 burgers kwamen hierbij om het leven. Op 17 oktober werd de dijk door 49 Lancasters opnieuw gebombardeerd, om zo het ontstane stroomgat te verdiepen.

Kort na middernacht, op 1 november 1944, vertrok een invasievloot van 182 schepen vanuit Oostende in België richting Walcheren. Om 08.20 uur in de ochtend openden het Britse slagschip HMS Warspite en de kanonneerboten HMS Erebus en HMS Roberts het vuur op de Duitse batterijen rond Westkapelle en bij Domburg.

De landingen in Westkapelle vonden plaats aan weerszijden van het dijkgat dat in oktober was ontstaan door de geallieerde bombardementen van de Zeedijk bij Westkapelle; Tare Red aan de noordzijde van het dijkgat en Tare Green aan de zuidzijde.

Rond 10 uur in de ochtend landde het Britse mariniersbataljon op landingszone Tare Red. Direct na de landing trok de eenheid onder bevel van luitenant-kolonel Palmer Westkapelle binnen. Rond 11.45 uur was Westkapelle in geallieerde handen. Grote materiële en personele verliezen vertraagden de voortgang.

Kort daarna landden Belgische en Noorse commando’s op Tare Red. Zij kregen de opdracht om de Zeedijk ten noorden van Westkapelle te veroveren en op te rukken naar Domburg. Een half uur na de landingen op Tare Red landden Britse mariniers op Tare Green. Via de duinen rukten zij op naar de batterijen bij Zoutelande. Verdere eenheden werden vervolgens aangevoerd om de opmars voort te zetten.