Korporaal Powell (B Company, Calgary Highlanders) schreef dat ze vlak voor middernacht vertrokken. De granaten afkomstig van de eigen kanonnen gierden over hun hoofden, om met groot kabaal en een korte lichtflits aan het Duitse einde van de dijk in te slaan. Het geluid was zenuwslopend en oorverdovend. Je kon jezelf niet eens horen denken, aldus Powell.

Zodra ze dichter bij het einde van de Sloedam kwamen, opende de verdediging het vuur. Met alles wat ze tot de beschikking hadden, besproeiden de Duitsers de lange dijk. Als een chaotisch vuurwerk, trokken gloeiende kogels en granaten lichtstrepen kriskras door de lucht. Inslagen van explosieven deden het dijklichaam trillen onder de soldatenlaarzen. Een antitankkanon schoot massieve pantserdoorborende granaten langs de kale dijk. De rood gloeiende projectielen gierden voorbij en stuiterden als in een flipperkast over de basaltblokken alle kanten uit.

Rondom korporaal Powell tuimelde de ene na de andere kameraad gewond op de grond. Eén incident bleef in het geheugen van Powell gegrift. De hele groep lag op dat moment zo plat als mogelijk op de grond, toen een granaat vlak bij een kameraad explodeerde. De zwaar getroffen soldaat stamelde nog “Ik ga dood”, voordat hij bewegingloos achterbleef. De overlevenden rolden in een enorme krater, van waaruit ze de Duitse soldaten even verderop konden horen praten. Powell en zijn kameraden kropen ineen in de krater en hielden zich zo stil als mogelijk, terwijl lichtkogels boven hun hoofden de nacht in daglicht baadde. De uren kropen langzaam verder totdat ze toestemming kregen om zich terug te trekken. Meter voor meter slopen ze terug langs de Sloedam terug naar de uitgangspositie. Voorlopig bleef de weg naar Walcheren nog versperd.