Het kamp was verdeeld in twee secties: Treblinka I, een dwangarbeiderskamp, en Treblinka II, het vernietigingskamp. Treblinka II, operationeel van juli 1942 tot november 1943, was waar de massamoorden plaatsvonden. Het was uitgerust met gaskamers waar slachtoffers werden vermoord met behulp van koolmonoxide. Naar schatting werden 925.000 Joden vermoord in Treblinka II, waarmee het één van de dodelijkste vernietigingskampen was. Slachtoffers werden vervoerd vanuit getto's in Warschau, Radom en andere locaties en werden bij aankomst onmiddellijk naar de gaskamers gestuurd.

De staf van Treblinka bestond uit een klein aantal Duitse SS officieren en een groter contingent van zogenaamde Trawniki bewakers (bewakers gerekruteerd in Oost-Europa), voornamelijk Oekraïners. Tot de commandanten van het kamp behoorden Dr. Irmfried Eberl, Franz Stangl en Kurt Franz, die elk bijdroegen aan de wrede efficiëntie van het kamp.

Eén van de belangrijkste gebeurtenissen in Treblinka was de opstand van de gevangenen op 2 augustus 1943. Georganiseerd door een verzetsgroep binnen het kamp, leidde de opstand tot de ontsnapping van meer dan 300 gevangenen, hoewel velen werden heroverd of gedood. Na de opstand begonnen de nazi's met de ontmanteling van Treblinka II, in een poging om het bewijs van de wreedheden die daar waren begaan uit te wissen.

Treblinka I bleef in bedrijf tot eind juli 1944, toen het werd ontruimd toen de Sovjettroepen naderden. Het terrein van zowel het werkkamp als het moordcentrum werd in de laatste week van juli 1944 onder de voet gelopen door het Rode Leger van de Sovjet-Unie.

Vandaag de dag omvat de gedenkplaats een symbolische begraafplaats met 17.000 stenen die de gemeenschappen waar de slachtoffers vandaan kwamen vertegenwoordigen. Een groot stenen monument staat op de plaats van de gaskamers en een educatief pad leidt bezoekers door de geschiedenis van het kamp. In het museum zijn tentoonstellingen te zien over de werking van het kamp, het leven van de slachtoffers en de gebeurtenissen tijdens de opstand.