In de laatste dagen voor de bevrijding van Noord-Nederland probeerden de Duitsers nog zoveel mogelijk voor hen bruikbare goederen af te voeren naar hun thuisland.  

Over land ging dat niet meer, daarvoor waren de Canadezen al te ver naar het noorden opgerukt. Maar vanuit Leeuwarden door het Van Harinxmakanaal (toen nog de Harlinger Trekvaart) naar Harlingen en vervolgens over de Noordzee naar Duitsland lag de weg nog open. Scheepsladingen vol met ook voor de Nederlandse bevolking onmisbare goederen dreigden zo met de bevrijding in zicht nog te verdwijnen.  

Dit bracht twee leden van de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten (NBS) uit Achlum, de broers Jan en Rikus de Vries, zonen van turfschipper Knilles de Vries, ertoe om hun vader over te halen om zijn schip, het 20 meter lange skûtsje de Dankbaarheid, aan hen af te staan. Ze sloopten alles van waarde eruit, voeren ermee naar het baggerdepot ten westen van Dronrijp en laadden het daar vol modder. Zo vol, dat de patrijspoortjes van de roef onder de waterlijn lagen.  

Vervolgens legden ze de Dankbaarheid overdwars voor de draaibrug van het buurtschap Keimpetille (officieel: Kingmatille) en zetten de raampjes open. Voor hun ogen zonk de schuit naar de bodem van het kanaal. De volgende dag naderde een Duits schip, geladen met 5000 zijden droog spek, geroofd uit een koelhuis in het Drentse Gieten. Het kwam muurvast te zitten op het wrak.   

De Duitsers sloegen op de vlucht en moesten de kostbare lading achterlaten. Het spek werd door de NBS uitgedeeld aan de inwoners van de omliggende plaatsen, die daarmee van een luxe bevrijdingsmaal konden genieten.  

Andere schepen konden er daarna ook niet meer langs, waardoor dit een van de succesvolste  

sabotagedaden in Friesland werd. Bovendien volgde er geen Duitse represaille op.