Vanaf 1839 begon de uitbouw van een militair hospitaal voor het Kamp van Beverlo. De gebouwen die er zich nu nog bevinden stammen uit de jaren 1850. De gebruikte architectuur, met gangen en ziekenzalen opgebouwd met stenenbooggewelven, was voor die tijd modern aangezien er rekening gehouden werd met aspecten die de gezondheid ten goede kwamen, zoals verluchting en natuurlijke lichtinval.

In 1913 werd het geheel uitgebreid met een nieuwe apotheek, administratiegebouwen en acht ziekenzalen. Een jaar later nam het bezettend Duitse leger tijdens WOI zijn intrek in de gebouwen. Soldaten die gewond raakten tijdens oefeningen werden er verzorgd. Hetzelfde gebeurde tijdens de Tweede Wereldoorlog. Opvallend hierbij is dat er Duitse artsen aan het werk bleven in het hospitaal tot 1948. Ook na de bevrijding bleven er dus Duitse artsen aan het werk voor de verzorging van Duitse gewonden.

Echt verwonderlijk was de aanwezigheid van Duitse krijgsgevangenen in Leopoldsburg niet. In heel België waren er in 1945 250.000 Duitse krijgsgevangenen geïnterneerd. Tienduizenden krijgsgevangenen zouden worden ingezet in de beschadigde Belgische economie als werkkracht. Vooral in de mijn- en bosbouw. Anderen werden ingezet in opruimingswerken van door oorlogsgeweld vernietigde wijken. Hoewel verboden door de conventie van Genève werden Duitse krijgsgevangenen ook gebruikt om landmijnen op te ruimen, vooral aan de Belgische kust.