Volgens het verslag van de ondervraging keek de Duitse kanonnier de Canadese inlichtingenofficier vermoeid aan en slaakte een diepe zucht van opluchting. Hij stelde blij te zijn dat hij eindelijk van de ellende verlost was. Het uitgebreide rapport van de ondervrager ging verder; Ze hadden een paar dagen eerder met vier kanonnen een stelling betrokken nabij Waterlandkerkje op het hof van een boerderij aan de Philipsweg. Het was 16 oktober en hun opdracht was om de kameraden in IJzendijke te helpen om de Canadese aanvallers op afstand te houden.

Nadat de eerste schoten waren gelost, hoorden ze in de verte het naderende ronken van een vliegtuig. Ze verlieten zoals gewoonlijk de plek van achter het geschut en verscholen zich angstig in de modderige schuttersputjes, die ze een dag eerder ter voorbereiding hadden gegraven. Tot zijn schrik hoorde hij het geschreeuw van de sergeant, die met een pistool in de aanslag enkele kanonniers terug naar het geschut dreef. Terwijl de geallieerde jagers als horzels op hun aanvalsdoel aanstormden, ging het de geschuts-commandant blijkbaar nog niet snel genoeg; het vuren mocht onder geen beding worden onderbroken! De officier trok eveneens zijn wapen en dwong vloekend en tierend de angstige kanonniers terug naar de kanonnen om de luchtaanval te trotseren.

De kanonnier vervolgde zijn verhaal na een korte onderbreking. Terwijl hun stemming als gevolg van dit incident tot ver onder het nulpunt was gezakt, kregen ze de volgende dag tot hun grote verbazing een order voorgelezen. De batterij werd gecomplimenteerd met de prachtige prestatie. Het artillerievuur had een Canadese aanval succesvol afgeslagen!