Op 30 augustus 1942 voerde nazi-Gauleiter Simon in Luxemburg de militaire dienstplicht in voor jonge mannen die geboren waren tussen 1920 en 1924. Dit werd later uitgebreid naar 1925 en 1926.

Om niet in dienst te hoeven bij de Duitse Wehrmacht kwamen 3.510 jongeren niet opdagen toen ze werden opgeroepen of deserteerden na te zijn ingeschreven. Ongeveer 1.000 jonge mannen verlieten Luxemburg en zochten hun toevlucht in Frankrijk en België en sloten zich daar aan bij de lokale verzetsbewegingen (maquis).

Ongeveer 2.500 doken onder in Luxemburg, bij particulieren of in schuilplaatsen buiten dorpen en steden. Dit was een riskante beslissing omdat hun families gedwongen werden zich in Silezië te vestigen, hun bezittingen in Luxemburg in beslag werden genomen en de 'deserteur' zelf voor de krijgsraad moest verschijnen en ter dood werd veroordeeld.

Om veiligheidsredenen moesten veel jongeren vaak van schuilplaats veranderen. Eén van deze onderduikadressen was de voormalige mijn 'Hondsbësch' waar 122 jonge mannen van februari tot augustus 1944 ondergedoken zaten. Het was de grootste groep die op één plek ondergedoken zat, wat voor enorme problemen zorgde op het gebied van activiteiten, gezondheid, voedselvoorziening, discipline, aanleg van elektriciteit en verlichting.

Omdat de Gestapo er alles aan deed om deze 'deserteurs' te vinden, moesten er strenge maatregelen worden opgelegd om te voorkomen dat ze ontdekt zouden worden. Een verzetsstrijder werd aangewezen om het gedrag van de gevangenen in de gaten te houden.

Een groot netwerk buiten de mijn zorgde voor voedsel, dokters boden zich vrijwillig aan om voor zieke jonge mannen te zorgen die overdag in de vochtige en donkere ondergrondse moesten verblijven. Alleen 's nachts mochten ze even naar buiten. Toen de Duitsers plotseling vroegen om een kaart van oude mijnen, bleken de schuilplaatsen onveilig en werden ze enkele weken voor de bevrijding van Luxemburg op 10 september 1944 geëvacueerd.

De mijn 'Hondsbësch' werd in 1991 uitgeroepen tot nationaal monument.