De Gestapo probeerde herhaaldelijk deze netwerken te infiltreren met verraders, soms met succes, om hun vertakkingen over de grenzen heen tot diep in het achterland op te breken. Elke onbekende vluchteling was daarom een potentieel risico om een Gestapo-informant te zijn of, als hij onder marteling werd gearresteerd, namen en locaties van de netwerken te onthullen.

Aan het begin van de oorlog behoorden het patrouilleren en het voorkomen van smokkel aan de grenzen van het Reich tot de belangrijkste taken van de Duitse 'Zollgrenzschutz' (ZGS), die vanaf 1942 tot 1943 steeds meer betrokken raakte bij militaire en politieachtige conflicten met goed georganiseerde, deels gewapende smokkel- en vluchtelingenbewegingen in de bezette gebieden. In de laatste jaren van de oorlog werden de leidinggevenden van de ZGS daarom voortdurend vervangen door politie- en SS-troepen.

De nachtelijke grensoverschrijdende vluchthelpers werden extreem zwaar gestraft met doodstraffen, strafslavernij, herhuisvesting van de families van de helpers en opsluiting in concentratiekampen (KZ). Schietpartijen met doden aan beide kanten behoorden tot de dagelijkse routine.

Stel je de moed, de volwassenheid en de karaktersterkte voor van die jonge patriotten die hun leven en dat van hun familieleden riskeerden tijdens nachtelijke operaties om voortvluchtigen te redden die vaak anoniem waren en dat wilden blijven.

De angst om verraden te worden was een constante metgezel, die de helpers altijd aanspoorde om heel voorzichtig te zijn!

De opgekropte woede tegen de terreur van de nazi-bezettingspolitiek en de drang om de misdaden van het regime niet langer te tolereren, evenals de ongekende solidariteit om mensen in de grootste nood te redden, inspireerden vele helpers om niet op te geven ondanks het gevaar voor hun leven. Mogen hun moed en doorzettingsvermogen een voorbeeld voor ons zijn om de uitdagingen van vandaag aan te gaan.

Om deze heldendaden voor de vergetelheid te behoeden, is er een gedenkpad aangelegd dat in grote lijnen langs de route loopt die destijds door de vluchthelpers en hun vele dappere vluchtelingen werd gebruikt.

Het gedenkpad volgt de veel bereisde vluchtroute die begon in het kleine dorpje Sassel, Troisvierges omzeilde, de spoorweg overstak en vervolgens verdween in het uitgestrekte bos van Biwisch om de grens over te steken bij het beekje 'Kléngelbaach' en eindigde op Belgisch grondgebied bij een plaats die toen 'Maison Roche' heette.

Een paar andere clandestiene grensovergangen op het noordelijke puntje van Luxemburg werden in die tijd ook gebruikt.