Met 38 verborgen deserteurs, twee Amerikaanse piloten en drie Franse krijgsgevangenen verzamelden vooral de bescheiden bunkers van Kaundorf de ononderbroken vaderlandslievende moed om de levens van wanhopige jonge mensen te redden van de naziterreur. Tijdens de bezetting werden vluchtelingen voortdurend verborgen en verzorgd in negen huizen en vijf aardbunkers in het dorp.

De aardebunkers werden meestal uitgegraven in jonge dichte sparrenbossen en gebouwd rond boomstammen. De tinnen daken werden afgedicht met dakvilt en bedekt met een laag aarde en gebladerte voor een perfecte camouflage. De bunker 'an der Rundschelt' was gedeeltelijk ingegraven in een rots op een steile helling richting het Sauer Thal en had een nooduitgang.

Bouwmateriaal moest 's nachts moeizaam naar binnen worden gesleept met handkarren en kruiwagens en op geheime plaatsen worden gedeponeerd. Dit was een poging om de anonimiteit van de helpers en de algemene veiligheid zo goed mogelijk te beschermen.

Tijdens Pinksteren 1944 werd deze bunker in Rundschelt bezet door vier weerspannige soldaten die zich sinds november 1943 in het dorp hadden verstopt.

Ondanks verschillende autonome verzetsgroepen werd geen van de vijf bunkers van Kaundorf ontdekt of verraden.

Van de 85 bunkers in het hele land waren er ongeveer 80 bewapend. Veel deserteurs hadden hun dienstwapens meegenomen en waren bereid om een hoge prijs te betalen in geval van nood. Een aanval op de bunker bij Heinerscheid eindigde tragisch toen alle zes weerspannige deserteurs werden gedood in een verloren vuurgevecht tegen een aanvaller.

Alleen de snelle bevrijding van het land in september 1944 voorkwam een grotere ramp door de steeds beter geïnformeerde Gestapo.

De Kaundorf bunker in Rundschelt werd in 1987 gerestaureerd als nationaal monument en kan alleen te voet worden bereikt via een bewegwijzerde wandelroute vanaf de zuidelijke rand van het dorp.