Op zondag 15 april wordt een Canadese tankdivisie na de bevrijding van Arnhem verplaatst van de Betuwe naar de Veluwe. Hun eerste doel is ‘Fliegerhorst Deelen’, het vliegveld van Deelen, dat ze die dag succesvol veroveren. De divisie splitst zich op en neemt twee verschillende routes: de hoofdmacht rukt op via het Park De Hoge Veluwe richting Otterlo. Hevige tegenstand in de buurt van Otterlo dwingt de troepen om hun opmars die dag te staken. De volgende ochtend wordt besloten verder te gaan.

De Canadese tanks rijden die dag vanaf Deelen via Oud Reemst en Mossel naar de Valenberg achter de voormalige kogelvangers op de Eder heide. Daar verblijft men die nacht in een beveiligde opstelling. Helaas sneuvelen tijdens een verkenning vijf Canadezen bij een vuurgevecht. Na te zijn voorzien van brandstof en munitie vertrekt de colonne van tanks op maandag 16 april van de Valenberg via de Koeweg en Hessenweg naar de Goudsberg. Hierbij schakelen de tanks regelmatig Duitse posities uit.

De Duitse weerstand zorgt echter ook voor aanzienlijke verliezen aan geallieerde zijde en velen raken gewond en hebben dringend evacuatie nodig. Soldaat Horace Basil Parker stormt de hulppost van het regiment binnen en klimt aan boord van een brencarrier. Hij rijdt moedig door verschillende Duitse stellingen, die zijn wagen hevig onder vuur nemen. Parker bereikt de tanks en laadt de gewonden in zijn carrier. Als hij bij een Duitse positie aankomt die aanzienlijk is versterkt sinds zijn eerste rit, heeft hij geen andere keuze dan te stoppen. Een Duitse officier stapt uit en geeft hem opdracht naar een nabijgelegen huis te rijden waar hij en zijn medepassagiers gevangen zullen worden genomen. Parker kijkt naar de machinegeweren die zijn carrier onder vuur nemen en trapt op het gaspedaal. Terwijl Parker over de weg richting de Canadese linies raast, suizen de kogels over zijn hoofd en slaan tegen de dunne gepantserde zijkanten van zijn carrier. Maar hij en zijn gewonde kameraden blijven ongedeerd tijdens deze gevaarlijke onderneming. Parker's buitengewone moed wordt later erkend met een militaire medaille.

Tegen de middag stellen de Canadese tanks zich op bij de Goudsberg. Vanaf die positie op de Goudsberg vuren de Canadezen enkele salvo's richting Lunteren, maar ze richten niet veel schade aan. Ondertussen worden ze vanuit de bossen in de richting van Wekeromse Zand belaagd door ongeveer driehonderd Duitse soldaten van de SS. De Canadezen besluiten de hulp van de artillerie in te roepen en beginnen het gebied te bestoken vanaf de Lage Valkseweg. Slechts acht SS’ers worden gevangengenomen, de overigen vluchten of komen om tijdens het gevecht. De bossen blijven brandend en smeulend achter: de strijd laat een verwoestend spoor achter.

Tegen de avond rijden de Sherman-tanks met infanterie naar Lunteren. Ze worden daar met een groots onthaal begroet door de lokale bevolking, want eindelijk is Lunteren bevrijd. Volgens het Canadese rapport worden tweeënveertig Duitse soldaten gevangengenomen. Verder wordt opgemerkt: ‘Not a shot was fired and 2 officers and 40 ORs meekly surrendered, the town was ours!’