Ravensbrück werd in 1939 opgericht door de SS en huisvestte meer dan 130.000 vrouwen uit meer dan 40 landen, samen met kinderen en een kleiner aantal mannen. Het kamp was aanvankelijk ontworpen voor 3.000 gevangenen, maar breidde zich na verloop van tijd aanzienlijk uit.

Ravensbrück was voornamelijk een werkkamp. De gevangenen moesten werken in de industrieën van het kamp, waaronder de textielproductie en elektrische onderdelen voor de Duitse oorlogsinspanningen. De omstandigheden waren wreed, gekenmerkt door overbevolking, onvoldoende voedsel en gebrek aan medische zorg, wat leidde tot hoge sterftecijfers. In het kamp werden ook medische experimenten uitgevoerd op gevangenen, waaronder sterilisatie en het testen van sulfonamide medicijnen.

Onder de kampbevolking bevonden zich politieke gevangenen, Joden, "asocialen", Jehova's Getuigen en anderen die door het Nazi-regime als ongewenst werden beschouwd. In 1941 werd er een klein mannenkamp opgericht en in 1942 werd het "jeugdbeschermingskamp Uckermark" toegevoegd. Het kampcomplex bevatte ook een gaskamer, gebouwd in 1944, waar duizenden gevangenen werden vermoord.

Toen de oorlog ten einde liep, begon de SS met de evacuatie van gevangenen uit Ravensbrück. Eind april 1945 evacueerde het Zweedse Rode Kruis, onder leiding van graaf Folke Bernadotte, ongeveer 7.500 gevangenen naar Zweden. Het Sovjetleger bevrijdde het kamp op 30 april 1945 en vond slechts een paar duizend zieke en zwakke gevangenen.

Na de oorlog gebruikte het Sovjetleger delen van het voormalige kamp als kazerne. In 1948 werden pogingen ondernomen om het gebied rond het crematorium als gedenkplaats te behouden. In 1959 werd de "Nationale Mahn- und Gedenkstätte Ravensbrück" in gebruik genomen, een van de drie KZ gedenktekens in de DDR. Na 1993 onderging het monument belangrijke veranderingen en werd het onderdeel van de Brandenburger Gedenkstätte. In 2013 werd de nieuwe permanente tentoonstelling "Vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück - Geschiedenis en herinnering" geopend.