In bezet Nederland was het praktisch onmogelijk om aan de terreur en de deportaties te ontkomen. Al in februari 1941 braken, na de eerste deportaties van Nederlandse Joden, algemene stakingen uit in het hele land. Daarna was het echter snel gedaan met de demonstraties en liep het gedrag van de Nederlanders ten opzichte van het lot van hun joodse buren uiteen van actieve collaboratie tot actief verzet tegen de bezetter en tegen de deportatie van de Joden naar concentratie- en vernietigingskampen.

Volgens officiële cijfers woonden in 1941 528 Joden in Nijmegen, want ook daar waren mensen ondergedoken om aan deportatie te ontkomen. Vaak werden ze daarbij geholpen door niet-joodse Nederlanders, die hen een onderduikadres boden, hen van levensmiddelen voorzagen of op een andere manier ondersteunden. Voor alle betrokkenen was dit levensgevaarlijk, want zowel de vervolgde Joden als degenen die hen hielpen, stond het concentratiekamp te wachten. Velen in bezet Nederland wachtten hetzelfde lot als Anne Frank, alleen zijn hun verhalen minder bekend geworden, zoals die van Rose Jakobs.