De Duitse Luftwaffe gebruikt  het vliegveld bij Venlo vanaf 1941 als belangrijk steunpunt in de luchtoorlog. Fliegerhorst Venlo-Herongen zoals de Duitsers het noemen, groeit uit tot een groot en belangrijk vliegveld van waaruit Duitse nachtjagers opereren.

Op 3 september 1944 loopt het vliegveld door geallieerde bombardementen grote schade op. Op 5 september suggereert Minister-president Gerbrandy in een radiotoespraak dat de geallieerden Breda hebben bereikt. Vele Duitse troepen raken daarop in paniek. Ook het Luftwaffe personeel op vliegveld Venlo. Ze vertrekken hals over kop. De opmars van de geallieerden duurt uiteindelijk nog enkele maanden.

Bij de bevrijding van Venlo op 1 maart 1945 nemen de geallieerden het vliegveld over en dopen het om tot 'Yankee 55'. Het vliegveld moet echter weer van de grond af aan worden opgebouwd. Duitse Sprengkommando's hebben bij het verlaten van het vliegveld vrijwel alle gebouwen en hangars opgeblazen en de start- en landingsbanen onklaar gemaakt.

Er ontstaat dan ook een tentenkamp waar alle officieren, onderofficieren en manschappen worden ondergebracht. Het leven die eerste weken is zeer primitief met aan de rand van het tentgebied gegraven sleuven als toiletten en met de omgekeerde buitenhelm als wasbak en scheerkom. Spottend wordt deze tentenstad het Venlo-Hilton genoemd.
De piloten maken zich het leven ondertussen zo aangenaam mogelijk. Ze weten immers dat elke dag hun laatste kan zijn. Als ze niet in de lucht zijn of liggen te slapen, crossen ze rond op buitgemaakte motoren, plunderen en verhandelen goederen uit verlaten huizen in de omgeving, scharrelen met Duitse Frauleins, Russische of Hollandse meisjes en nemen het ervan met zelfgestookte sterke drank.