Eind september 1944 was de stad Nijmegen al bevrijd, maar dit betekende niet dat het in de regio eromheen ook veilig was. Vooral in de Ooijpolder, die tussen de stad en de Duitse grens ligt, hadden de mensen veel te verduren. Van alle kanten werden granaten afgeschoten en de bewoners verstopten zich dagenlang in de ovens van de steenfabrieken, hopend dat de dikke muren hun konden beschermen.

Op 28 september 1944 werd het voor Jan Janssen uit Erlecom te gevaarlijk en hij besloot met zijn familie te vluchten. Hij had een zoon en schoondochter in Weurt, die de familie in huis wilde opnemen. Om 6 uur ’s avonds vertrok hij met zijn vrouw en 6 kinderen, waarvan een dochter zwanger was. Het was een moeilijke en gevaarlijke tocht. Om geen doelwit voor beschietingen uit de Betuwe te vormen, moesten ze onderlangs de dijk lopen. Dus over weilanden heen en onder prikkeldraad door.

Twee uur later zag Anna Scheers, eigenares van Café Waalzicht, de familie langs de dijk lopen en nodigde hen uit om even in het café op te frissen en er te overnachten zodat ze niet in het donker verder hoefden te lopen. De familie nam dit aanbod graag aan en installeerde zich in de kelder van het café, waar ook al andere gasten waren om er de nacht door te brengen.

Kort daarop braken weer gevechten om de Waalbrug los. Duitse bommenwerpers probeerden de brug op te blazen, terwijl de Amerikaanse luchtafweer dit probeerde te voorkomen. Een bommenwerper werd geraakt voordat hij de brug had bereikt en draaide om. Hij dropte zijn bommen boven de Ooijse Bandijk, waarna ze achter het café insloegen. Bij de explosie verloren 22 mensen in één klap hun leven. Alleen de 21-jarige Nelly Janssen en Joke Smedts-Scheers, een baby van 1,5 jaar, overleefden de ramp.  

Opmerkelijk is dat na de berging van de lijken geen sieraden of trouwringen werden gevonden. Blijkbaar heeft iemand de chaos van de berging gebruikt om zichzelf te verrijken.