Antwerpen was bevrijd, maar de Duitsers verschanste zich achter het Albertkanaal. Het Commando van de Britse 50ste Northumbrian Infanteriedivisie koos ervoor om bij Geel het kanaal over te steken. De Britten stelde een brigade op in Geel-Punt en een in Geel-Stelen.

Na de vlotte opmars door Frankrijk en de snelle bevrijding van Antwerpen, verwachtte de geallieerden een gemakkelijke oversteek, maar het draaide anders uit. De Duitsers reorganiseerde zich en wachtte de Britten op. De ‘Slag om Geel’ werd een van de zwaarste veldslagen van de bevrijding op Belgisch grondgebied, vanwege het hoge aantal slachtoffers, de grote vernielingen en de intensiteit van de gevechten.

In de nacht van 7 op 8 september startte de Britten hun offensief, een kilometer ten oosten van Geel-Punt. De eerste poging om in Stelen het Albertkanaal over te steken, start de volgende dag om 18.30 uur. Vanaf de overkant volgde onmiddellijk Duits verdedigingsvuur. Ondanks de beschietingen en meerdere verliezen slaagde de Britse brigade erin om het kanaal in stormboten over te steken.

Op 9 september ‘s avonds gingen de Duitsers in de tegenaanval. Er volgde een helse, chaotische nacht. Kleine groepen Duitse en Britse soldaten raakten in elkaar verstrengeld. De Duitse infanterie kon rekenen op gepantserd antitankgeschut. Toch kwam er geen Duitse doorbraak.

Uiteindelijk konden de twee Britse brigades hun bruggenhoofden verenigen op 10 september. Het liep van Poiel via de Doornboom naar Wilders. De volgende stap was de herovering van Geel-Centrum. Dat lukte pas op 13 september.