Luxemburg
Deel
Op 26 december 1944 brak generaal Patton met succes de omsingeling van Bastogne open met zijn tegenaanval, in slechts vijf dagen. Zijn rechteraanval op Wiltz verhinderde echter onverwacht de verhoopte snelle opmars naar Houffalize, als gevolg van een drie weken durende uitputtingsslag bij de splitsing van de Schumanns-Eck weg.
Door de tegenaanval van het 3de Amerikaanse Leger te coördineren met het 1ste Amerikaanse Leger in de richting van Houffalize, probeerde generaal Patton de speerpunt van de Duitse elite-eenheden die oprukten naar de Maas te omsingelen om zo grote delen van de terugtrekkende Westelijke Legergroep in te nemen. Het tijdschema voor dit succes was echter uiterst kritiek!
Na de verovering van Bigonville kon de Amerikaanse 4th Armored Division (AD) optimaal profiteren van het gunstige terrein voor tanks op het plateau richting Bastogne en de omsingelde stad al op 26 december 1944 veroveren.
De diepe valleien en ijzige smalle opmarswegen van de Luxemburgse Ardennen vormden echter aanzienlijke operationele uitdagingen voor zijn twee Amerikaanse Infanteriedivisies (ID), die aanvankelijk ten oosten van de corridor aanvielen.
De Amerikaanse 26ste Infanteriedivisie had de taak om het strategische knooppunt Ettelbrück-Wiltz-Bastogne bij SchumannsEck te bereiken om zich te verenigen met de Amerikaanse troepen die op hetzelfde moment vanuit Bastogne oprukten.Deze zet isoleerde de Duitse elitetroepen in de 'Ketel van Harlingen' en ze gingen verloren. Generaal Patton kon toen deze dringend noodzakelijke verzamelplaats gebruiken voor de extra Amerikaanse divisies voor zijn opmars naar Houffalize.
Bij Eschdorf stuitte de Amerikaanse speerpunt echter op troepen van de elite Führer-Grenadier Brigade (FGB) en pas na een hevige strijd slaagden ze erin om op 26 december bij Lutzhausen de Sauer over te steken.
Ondertussen had de 9de Volks Grenadier Divisie (VGD) de in de strijd verslagen FGB vervangen. Ze bouwden talloze veldbunkers in de kwartsietrotsen en vormden zo de versterkte 'Berlé-bar'.
Verergerd door de besneeuwde winter, bevroor het Front hier in een verschrikkelijke positieoorlog op de SchumannsEck. Het duurde weken, met duizenden slachtoffers aan beide kanten.
Pas na 8 januari 1945, toen de uitgeputte Amerikaanse soldaten werden vervangen door de nieuw ingezette Amerikaanse 90ste Infanteriedivisie, was het mogelijk om de 'Berlé-bar' vakkundig te omzeilen en het Donkols-kruispunt te bereiken.
Pas op 12 januari kon de 'Ketel van Harlingen' bij Bras worden uitgeschakeld door zich te verenigen met de Amerikaanse 35ste Infanteriedivisie.
Toen de twee Amerikaanse legers elkaar uiteindelijk ontmoetten in Houffalize op 16 januari, hadden de Duitse elitetroepen zich al teruggetrokken in Reichsgebied en ontsnapten aan de decimering. De duurste gevechten bij SchumannsEck hadden de strijd om Bastogne met weken verlengd en hadden de twee plaatsen noodlottig met elkaar verbonden!