De geschiedenis van de 11e Pantserdivisie begon in 1942 in Louisiana. In oktober 1944 arriveerden de soldaten van de divisie in Groot-Brittannië en in december van datzelfde jaar trokken ze naar het front in Frankrijk. De divisie nam deel aan gevechten tijdens het Duitse offensief in de Ardennen. Daarna nam het als leidende eenheid deel aan de aanval op de Duitse verdedigingslinie, de zogenaamde Siegfriedlinie. De gevechtsroute van de Amerikanen leidde naar het zuiden - na het oversteken van de Rijn bij Oppenheim vocht de divisie in Beieren en trok vervolgens Oostenrijk binnen.

5 mei 1945. Albert Kosiek had als commandant van een gevechtsteam de taak om de bruggen over de St. Georgen veilig te stellen, waarover de Amerikaanse pantsercolonnes moesten passeren. Zoals hij zich herinnerde:

We reden door de stad Lungitz, maar toen we een bocht in de weg namen, zag mijn sergeant van de verkenningssectie een paar Duitsers op een heuvel. Ik gaf onmiddellijk het bevel om terug te trekken naar de stad (...). Er kwam een Duitse soldaat naar me toe gelopen. Deze soldaat was in het bezit van meer wapens dan hij haar op zijn hoofd had. Hij legde ons in het Engels uit dat op de heuvel een filiaal van het concentratiekamp was, waar Polen en Russen gevangen zaten (...) het volgende obstakel in de weg was een wegversperring (...) We controleerden op bommenwerpers (...) plotseling hoorden we vanuit de verte een gedempt geluid van een motor, wat de waakzaamheid van mijn soldaten wekte. Door een verrekijker zagen we een motorfiets en een witte terreinwagen met het teken van het rode kruis op de motorkap (...) Uit de auto kwamen twee SS-kapiteins, de chauffeur en een man in burgerkleding. De burger was een afgevaardigde van het Internationale Rode Kruis.

Deze afgevaardigde was de bankbediende Louis Haefliger uit Zürich. Hij deed een riskante poging om ongelukken te bespoedigen door de Amerikanen naar het kamp te brengen. De ontmoeting met de Zwitsers was lastig omdat de bevrijding van het kamp in tegenspraak was met de orders die hij eerder had gekregen, namelijk om de bruggen veilig te stellen die nodig waren voor de oversteek van de Amerikaanse troepen. Uiteindelijk nam Albert Kosiek contact op met het bevel van de 11de Divisie met het verzoek om het kamp binnen te mogen gaan, wat hij kreeg.

Kosiek's eenheid ging St. Georgen binnen, waar ze een brug vonden - het doel van de oorspronkelijke missie. Op enige afstand daarvan zagen de soldaten een concentratiekamp, maar verwarden het kamp Gusen met het kamp dat op dat moment in Mauthasuen was. Albert Kosiek herinnert zich het moment van de bevrijding iets anders dan de verslagen van bevrijde gevangenen. Hun herinneringen omvatten de aankomst van Amerikanen op tanks en direct contact tussen de gevangenen en de bevrijders. Albert Kosiek, ondertussen, rapporteerde:

Toen we het kamp naderden, zagen we een SS-kapitein die mij in het Amerikaans groette, wat ik ook deed. (...) hij legde ons uit dat hij de commandant van het kamp Gusen was. Bij hem was een oude Volkssturm knorrepot die vloeiend Engels sprak. Met zijn hulp legde ik de SS-kapitein uit dat wij het kamp overnamen.

En zo werd het kamp Gusen bevrijd en de overgebleven bemanning gevangen genomen. Ondertussen vertrok sergeant Kosiek met een Zwitserse gids naar het kamp Mauthausen:

We kwamen al snel aan in Mauthausen. Het kamp lag op de hoogste heuvel in de omgeving, aan één kant omgeven door de rivier de Donau (...). Het kamp was omgeven door enorme betonnen [granieten] muren met grote veldkanonnen tegenover ons. De eerste ingang van het kamp was aan de kant van het bos (...) dit deel van het kamp was omheind met een prikkeldraadversperring die was aangesloten op elektriciteit (...) Achter het hek stonden honderden mensen die regelrecht uit hun dak gingen van vreugde toen ze ons zagen. Het was een gezicht dat ik nooit zal vergeten. Sommige gevangenen waren alleen bedekt met dekens, anderen waren helemaal naakt, ik had nog nooit mannen en vrouwen in zo'n staat van fysieke uitputting gezien.

Sergeant Kosiek verliet de dienst eind 1945 en keerde terug naar de Verenigde Staten. Hij werkte als inspecteur bij Western Electric in Chicago en opende later zijn eigen kapperszaak en winkel. Hij stierf in 1980.