Murrow werd geboren in een arm gezin in North Carolina. Al op jonge leeftijd raakte hij geïnteresseerd in journalistiek, hoewel het nog niet zijn broodwinning was. In de eerste helft van de jaren 1930 kreeg hij een baan bij het Columbia Broadcasting System (CBS), waar hij directeur interviews en voorlichting werd. In 1937 ging hij naar Londen met de opdracht een netwerk van correspondenten in Europa op te bouwen, later bekend als de Murrow Boys. Zijn eerste beroemde radio-uitzending was een verslag van de Duitse invasie in Oostenrijk. Het werd uitgezonden door correspondenten uit verschillende Europese steden, waarbij Murrow rechtstreeks vanuit Wenen uitzond.

Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, bleef Murrow in Europa. Hij begon zijn toespraak altijd met de woorden "This is London" en zijn verslaggeving bracht hem grote bekendheid in zijn thuisland. Toen de Verenigde Staten zich bij de oorlog aansloten, breidde hij zijn groep oorlogscorrespondenten uit en nam zelf ook deel aan gevechtsmissies in Europa. Aan het einde van de oorlog was Edward R. Murrow een van de eerste oorlogscorrespondenten die werd toegelaten tot het concentratiekamp Buchenwald. Hij arriveerde in het kamp op 12 april, de dag na de bevrijding. Drie dagen later zond Edward Murrow een extreem naturalistisch verslag uit van wat hij zag:

Dit zal niet prettig zijn om naar te luisteren. Als je aan het lunchen bent of geen zin hebt om te luisteren naar wat de Duitsers hebben gedaan, is dit een goed moment om de radio uit te zetten (...) We gingen door de hoofdpoort van het kamp. Een stinkende horde verscheen om me heen. Mannen en jongens staken hun handen uit om me aan te raken. Ze waren in vodden en restanten van uniformen. De dood had velen van hen al getekend, maar ze glimlachten met hun ogen (...) Ik ging een van de barakken binnen (...) overvolle mensen probeerden me op te gooien, ze hadden niet de kracht om me op te tillen, velen van hen hadden niet de kracht om op te staan uit hun bed. Er waren 1.200 mensen in zo'n barak (...) Ik vroeg hoeveel mensen in dit gebouw de afgelopen maand waren gestorven. Ze belden een dokter, die notities meebracht. Er was een lijst met mensen, en naast elke naam stond een kruisje. Ik telde ze (...) het waren er 242. Toen we naar buiten gingen, viel er een man dood neer. Twee anderen, ze moeten ouder dan 60 zijn geweest, kropen naar de latrine. Ik zag het, maar ik zal het niet beschrijven.

Murrow's radio-uitzending was een geweldige ervaring voor luisteraars. Later kreeg Murrow veel kritiek te verduren omdat hij Amerikanen had blootgesteld aan zo'n harde ervaring. E.R. Murrow vertelde inderdaad:

In een ander deel van het kamp lieten ze me de kinderen zien. Sommigen waren nog maar zes jaar oud (...) Een oudere man die naast me stond zei: "Kinderen, vijanden van de staat." Door de dunne shirts heen kon ik hun ribben zien. (...) We gingen naar een kleine binnenplaats. De muur was ongeveer 2,5 meter hoog. Het grensde aan wat vroeger een stal was (...) er lagen twee rijen lichamen opgestapeld als brandhout. Ze waren dun en erg wit. Sommige lichamen waren vreselijk gekneusd (...) sommige waren in het hoofd geschoten, maar ze bloedden weinig. Op twee na waren ze allemaal naakt.

Hij besloot met toe te voegen:

Als ik u beledigd heb met dit nogal milde verslag van Buchenwald, dan spijt me dat helemaal niet.