Zbudowany wiosną 1942 roku, został zaprojektowany wyłącznie w celu dokonywania masowych mordów na Żydach. Obóz podzielony był na trzy części: administracyjną, recepcyjną i strefę zagłady. W strefie zagłady znajdowały się komory gazowe, w których ofiary były mordowane przy użyciu gazu z tlenkiem węgla.

Od maja 1942 r. do jesieni 1943 r. niemieccy funkcjonariusze SS i policji deportowali Żydów do Sobiboru głównie z gett dystryktu lubelskiego, a także z okupowanego przez Niemców terytorium sowieckiego, Niemiec, Austrii, Słowacji, Czech i Moraw, Holandii i Francji. W Sobiborze zginęło co najmniej 167 000 osób, co czyni go jednym z najbardziej śmiercionośnych obozów zagłady.

Personel w Sobiborze składał się z około 50 niemieckich i austriackich pracowników, z których większość wcześniej służyła w programie „eutanazji” T4. Pierwszym komendantem obozu był austriacki policjant Franz Stangl, a jego następcą w sierpniu 1942 roku został Franz Reichleitner.

Powstanie w Sobiborze 14 października 1943 roku było istotnym aktem oporu. Żydowscy więźniowie, w tym jeńcy z Armii Czerwonej, zaplanowali i przeprowadzili bunt, zabijając 11 niemieckich pracowników i kilku strażników wyszkolonych w Trawnikach. Około 300 więźniom udało się uciec z obozu, choć wielu z nich zostało szybko schwytanych lub zabitych. Około 50 powstańców, którzy wydostali się wtedy na wolność, przeżyło wojnę.

Po powstaniu SS rozebrało ośrodek zagłady i rozstrzelało pozostałych żydowskich więźniów. Teren został zaorany i obsadzony lasem sosnowym, aby ukryć dowody masowego mordu.

Dziś Miejsce Pamięci i Muzeum Sobibór, założone na terenie byłego obozu zagłady, służy jako przejmujące wspomnienie popełnionych tam okrucieństw. Miejsce pamięci obejmuje zrekonstruowany odcinek torów kolejowych i peron, symbolizujący ostatnią podróż ofiar do Sobiboru. Ścieżka prowadzi zwiedzających przez las do miejsca dawnych komór gazowych, oznaczonego kamieniem pamiątkowym. W muzeum znajdują się wystawy, które szczegółowo opisują historię obozu, życie ofiar i wydarzenia powstania. Znajdują się tu również artefakty odzyskane z miejsca, osobiste świadectwa i dokumentacja historyczna.