Deportacje żydowskich mieszkańców Akwizgranu rozpoczęły się od przymusowego przesiedlenia ich z domów i mieszkań do obozów zbiorczych. Jeden z tych obozów znajdował się przy Grüner Weg. Stamtąd żydowskie ofiary były prowadzone pod nadzorem SS i policji do najbliższego przystanku tramwajowego.

Następnie specjalnymi pociągami przewożono je na dworzec główny w Akwizgranie. Tam czekały już na nich pociągi deportacyjne, złożone z wagonów towarowych. Często pociągi najpierw jechały do Düsseldorfu, gdzie pociągi z różnych miejsc były łączone w duży transport. Wszystko było zorganizowane, łącznie z kosztami transportu. Zgodnie z taryfą trzeciej klasy, ofiary były obciążane opłatą w wysokości 4 Reichspfennige za osobę i kilometr. Zazwyczaj w pociągach, które składały się z maksymalnie 45 wagonów towarowych, znajdowało się 1000 osób.

Pod koniec wojny w wagonach towarowych stłoczono od 2000 do 3000 osób. Cztery osoby na metr kwadratowy. Bez odpowiedniego wyżywienia, bez toalet. Podróże trwały wiele dni: trudno sobie wyobrazić, jak radzili sobie ludzie w wagonach. Podczas II wojny światowej wszyscy żydowscy mieszkańcy Akwizgranu, którzy nie uciekli wcześniej w bezpieczne miejsce, zostali deportowani. W sumie z Akwizgranu odjechało siedem transportów do obozów koncentracyjnych i obozów zagłady. Deportacje w Akwizgranie rozpoczęły się w marcu 1942 roku, a zakończyły we wrześniu 1944 roku.

W październiku 1944 r. dworzec główny był przedmiotem ciężkich walk podczas wyzwolenia. 1. i 30. amerykańskie dywizje piechoty zajęły wzgórza na południe i zachód od Akwizgranu, co doprowadziło do ataku na Akwizgran. Po intensywnych walkach, które doprowadziły do częściowego zniszczenia dworca kolejowego, 21 października 1944 r. zakończył się konflikt zbrojny w Akwizgranie. Następnie dworzec główny został szybko odbudowany, ponieważ był potrzebny aliantom ze względów logistycznych.