Operację Veritable rozpoczęto w dniu 8 lutego 1945 r. Jej celem było utworzenie jednego z dwóch skrzydeł, które miały okrążyć i zamknąć w kotle siły niemieckie. W scenariuszu tym siły brytyjskie i kanadyjskie stanowiły północne skrzydło ofensywy, natomiast amerykańskie nacierały z południa, żeby zamknąć kocioł (operacja Grenade). Armii niemieckiej udało się zapobiec okrążeniu przez zniszczenie zapór wodnych na rzece Roer (nie należy mylić z rzeką Ruhr po drugiej stronie Renu), co doprowadziło do zalania rozległych terenów. W niektórych miejscach rzeka miała niemal dwa kilometry szerokości. Powódź zmusiła Amerykanów do opóźnienia natarcia. Kanadyjczycy i Brytyjczycy musieli radzić sobie sami. Od samego początku ofensywy działania alianckie komplikowała pogoda. Generał Horrocks dowodzący siłami brytyjskimi tak później skomentował bitwę: “Tym, co doprowadzało do wściekłości, był fakt, że cała rzecz byłaby tak prosta, gdyby mróz się utrzymał”. Odwilż zmieniła zmrożony poprzednio grunt w grzęzawisko, a sytuację pogarszały jeszcze ciągłe deszcze i fakt, że armia niemiecka dokonała wyłomu na brzegach Renu. Alianci posuwali się powoli, niezdolni w pełni wykorzystać przewagi liczebnej i sprzętowej. 23 lutego woda w Roer wróciła do koryta na tyle, by pozwolić siłom amerykańskim wreszcie przekroczyć rzekę i dopełnić misji. Jak to ujął naczelny dowódca sił sprzymierzonych, generał Dwight D. Eisenhower, operacja Veritable “przyniosła ze sobą ciąg jednych z najzacieklejszych walk całej wojny […] wściekłą grę o wzajemne wybicie się” między aliantami a siłami niemieckimi.