13 kwietnia 1945 r., po bitwie pod Tange-Alteveer, polscy zwiadowcy ruszyli do Nieuwe Pekela, do którego dotarli późnym popołudniem. Tutaj nie musieli wszczynać walk - miejscowy ruch oporu porozumiał się z NSB i Landwachtem w wiosce. Uzgodniono, że jeśli wróg złoży broń na czas, ruch oporu zagwarantuje mu bezpieczeństwo.

Po tym, jak ostatni niemieccy okupanci opuścili Nieuwe Pekela, ruch oporu czekał na Polaków przy wysadzonym moście Onstwedder. Ponieważ natarcie w kierunku Veendam musiało być kontynuowane, zbudowano most awaryjny z wózków dziecięcych, desek i wiązek słomy. Nazwano go "mostem bez ognia" - w jego pobliżu, ze względu na niebezpieczeństwo pożaru, nie można było palić. Lżejsze jeepy i transportery mogły korzystać z mostu zaraz po jego ukończeniu, cięższe czołgi musiały natomiast poczekać, aż inżynierowie wzmocnią konstrukcję.

W sobotę rano, 14 kwietnia polskie oddziały wkroczyły do Starej Pekeli od strony Pekeli Nowej i wraz z belgijskimi żołnierzami wyparły niemieckie oddziały. Teraz cała Pekela była wyzwolona, a holenderska flaga mogła zostać wywieszona. Polacy opuścili Pekelę dzień później i w długiej kolumnie pomaszerowali do Winschoten i dalej na północ. W Pekeli zastąpili ich Kanadyjczycy.