Kapelsche Veer
Zimą 1944-45 r. Pierwsza Armia Kanadyjska generała Crerara jest odpowiedzialna za długi front od Tholen do Boxmeer. Wszystkie te miesiące są stosunkowo spokojne, z jednym wyjątkiem - krwawą bitwą pod Kapelsche Veer. Powód: mały niemiecki przyczółek wokół dwóch domów na południowym brzegu wokół promu.

Początek
24 grudnia 1944 r. czterdziestu Niemców z 712. Infanterie-Division (generał porucznik Neumann) przedarło się przez Bergse Maas do Kapelsche Veer, aby okopać się w ramach przygotowań do nowej niemieckiej operacji „Fall Braun”. Druga kompania wkrótce dołączyła do pierwszej i około 150 żołnierzy znalazło się na małym przyczółku, pośrodku opuszczonego polderu.

Polskie działania
To cierń w boku generała dywizji Maczka, którego 1 Polska Dywizja Pancerna strzeże tego sektora.Pierwszy patrol w dniach 28 i 29 grudnia 1944 r. nie przynosi nic poza dziesięcioma polskimi rannymi. Pierwszy poważny atak w noc sylwestrową kończy się dla Polaków krwawym fiaskiem. Płaski, zaśnieżony krajobraz polderu nie oferuje żadnej osłony i tym razem jest 48 zabitych i rannych do opłakiwania.Po odejściu dywizji Neumanna na wschód, 6. Dywizja Fallschirmjäger generała porucznika Plochera przejmuje pozycje od 31 grudnia. Jego, w większości młodzi, spadochroniarze są na ogół nieco bardziej fanatyczni niż przeciętny niemiecki żołnierz. Nic więc dziwnego, że nowy polski atak ponownie spełza na niczym. Drugi duży atak, w Święto Trzech Króli, 6 stycznia 1945 r., również kończy się niepowodzeniem. Są 123 zabici i ranni. Trzecia próba przeprowadzona przez brytyjski 47 Royal Marine Commandos, przydzielony do Maczka, również kończy się niepowodzeniem. W batalionie tym służyli również Norwegowie. Jednostka traci łącznie 49 ludzi. Niemożliwe okazuje się wyparcie niemieckich oddziałów z ich pozycji.

Końcowy akord
Ostatecznie wszystkie te niepowodzenia doprowadziły Kanadyjczyków do złamania niemieckiego oporu brutalną siłą, a mianowicie poprzez rozmieszczenie jednostek 4 Kanadyjskiej Dywizji Pancernej. Operacja „Elephant” jest zatem odpowiednią nazwą dla tego zakrojonego na szeroką skalę ataku.Zostaje ona rozpoczęta 26 stycznia 1945 r., ale pomimo przewagi liczebnej, wycofanie się ostatnich Niemców przez Maas zajmuje kolejne cztery dni.Począwszy od tego dnia, wzdłuż Maas znów zapanował względny spokój.Względnie, ponieważ trwa wzajemny ostrzał. Ostatecznie alianci opłakują około 465 zabitych i rannych. Po stronie niemieckiej liczba ofiar wynosi co najmniej 600. Smutne jest to, że bitwa była całkowicie bezcelowa. Niewielki przyczółek nie stanowi dla nikogo zagrożenia. Ale ten fakt, niestety, również nie jest wyjątkowy w czasie wojny.