W nocy z 3 na 4 lipca 1941 r. siedem samolotów i załóg polskiego 301 Dywizjonu wzięło udział w ataku na cele w Bremie. Vickers Wellington R1492 wystartował z sześcioosobową załogą z bazy lotniczej Syerston o godzinie 22:53. Specjalnym drugim pilotem samolotu był 44-letni kapitan grupy Bolesław Feliks Stachoń. W czasie I wojny światowej oraz późniejszych wojen polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej służył w polskiej armii. W latach 20. nauczył się latać i pełnił funkcje w tej dziedzinie. W chwili wybuchu II wojny światowej dowodził obroną przeciwlotniczą i komponentem lotniczym Armii Pomorze polskich sił zbrojnych. Przez Rumunię i Francję przedostał się do Anglii, gdzie pełnił różne funkcje, a w lipcu 1941 r. dowodził polskimi dywizjonami 300 i 301. Wskazania radaru doprowadziły niemiecki nocny myśliwiec Messerschmitt Bf 110, pilotowany przez doświadczonego Oberleutnanta Helmuta Lenta, przez ciemną noc do Wellingtona. Około 00:30 udało mu się namierzyć samolot i jedną salwą podpalić jego lewe skrzydło. Stachoń najprawdopodobniej również został trafiony tą salwą. Pięciu pozostałych członków załogi zdołało wydostać się z uszkodzonego samolotu i opadło na spadochronach, lądując w Vlagtwedde i 2e Exloërmond.

Podporucznik Wacław Butkiewicz, podporucznik Julian Stefan Palka, sierżant Antoni Kazimierz Dydo, sierżant Zbigniew Idzikowski i sierżant Zdzisław Dzięgiel zostali natychmiast wzięci do niewoli.

Wellington rozbił się w płomieniach w 1e Exloërmond. Ciało Stachonia wydobyto z wraku, a następnie pochowano w 2e Exloërmond. W 1962 r. został ponownie pochowany na polskim cmentarzu wojskowym w Bredzie. Kamień, który zakrywał jego grób, jest obecnie pomnikiem w dawnej kostnicy na cmentarzu.

Pozostałych pięciu członków załogi przeżyło prawie cztery lata w niemieckiej niewoli i powróciło do Anglii w 1945 roku, gdzie pozostali i zbudowali swoje życie. Żaden z nich nie wrócił do ojczyzny, gdzie władzę sprawowali komuniści.