Struktura Płaszowa charakteryzowała się podziałem na różne strefy funkcjonalne, w tym baraki, fabryki i oddzielne obszary dla mężczyzn i kobiet. Obóz słynął z surowych warunków, w których tysiące więźniów, głównie Żydów i polskich robotników, doświadczało bezlitosnej pracy, nieludzkiego traktowania i egzekucji. Populacja obozu osiągnęła szczyt w 1944 r., kiedy to ponad 20 000 więźniów doświadczyło skrajnej deprywacji i przemocy.

Większość strażników obozowych stanowili ukraińscy pomocnicy policyjni, wybrani spośród żołnierzy radzieckich w niemieckich obozach jenieckich i przeszkoleni w tak zwanym obozie szkoleniowym Trawniki (strażnicy rekrutowani w Europie Wschodniej) w Lublinie.

Ważnym aspektem historii Płaszowa jest postać Oskara Schindlera, niemieckiego przemysłowca, który założył swoją fabrykę naczyń emaliowanych w sąsiedztwie obozu. Wysiłki Schindlera mające na celu ochronę jego żydowskich pracowników przed horrorem Płaszowa i ostateczną deportacją do obozów zagłady uratowały życie ponad tysiąca osób, co zostało przedstawione w filmie „Lista Schindlera”.

Wraz ze zbliżającym się końcem II wojny światowej SS rozpoczęło likwidację Płaszowa, przenosząc więźniów do innych obozów i próbując zatrzeć ślady popełnionych okrucieństw. Zamknięcie obozu oznaczało przeniesienie pozostałych więźniów do Auschwitz, co wpisało się w wysiłki nazistów zmierzające do ukrycia popełnionych zbrodni.

Obecnie w Miejscu Pamięci znajduje się wystawa plenerowa z dziewiętnastoma tablicami zawierającymi archiwalne fotografie, fragmenty relacji więźniów i krótkie reportaże historyczne.

Rozpoczęły się ambitne plany dalszego rozwoju tego miejsca, w tym ścieżki pamięci, dwie stałe wystawy w nowym budynku Miejsca Pamięci i historycznym Szarym Domu. Prace budowlane trwają, a cały projekt ma zostać ukończony do 2025 roku.