Dnia 19 kwietnia 1945 r., 1. Front Białoruski pod dowództwem marszałka Gieorgija Żukowa przełamał linie niemieckie około 70 km na wchód od Berlina. Niemcy zostali zmuszeni do wycofania się. Niektóre jednostki ruszyły w kierunku Halbe i Märkisch-Buchholz między pozycjami zajmowanymi przez 1. Front Białoruski i 1. Front Ukraiński pod dowództwem marszałka Iwana Koniewa, które napierały na obrzeża Berlina. 22 kwietnia 1945 r. siły niemieckie zostały całkowicie otoczone poruszając się w stale zacieśniającym się pierścieniu, który przesuwał się ku Halbe. Wśród otoczonych sił znajdowało się naczelne dowództwo 9. Armii niemieckiej z generałem Theodorem Busse na czele. Za nimi ciągnęły tysiące uchodźców, miejscowej ludności cywilnej i rodziny żołnierzy. Liczebność sił zamkniętych w owym pierścieniu szacuje się na 150.000 do 200.000 żołnierzy. Busse wydał rozkaz przerwania pierścienia. Celem było dotarcie do pozycji 12. Armii generała Walthera Wencka, a następnie wspólne przeprawienie się na zachodni brzeg Elby. 24 kwietnia 1945 r. pod Halbe podjęto pierwszą próbę przerwania pierścienia. Po nich nastąpiło kilka dalszych. W Halbe i wokół wsi rozpętały się zawzięte walki. Skutki ostrzału radzieckiego, wspartego zmasowanymi atakami z powietrza, były druzgocące. Oddziały niemieckie poniosły ciężkie straty. W kotle pod Halbe zginęło ponad 40.000 ludzi. Około 25.000 żołnierzom niemieckim udało się przedrzeć do Elby, gdzie poddali się oddziałom amerykańskim.