Pierwsze brytyjskie naloty na Berlin miały miejsce nocą 25 sierpnia 1940 r. W następnych miesiącach ataki powtarzano, ale nieczęsto. Ta pierwsza faza wojny powietrznej trwała do jesieni 1941 r., po czym naloty na Berlin ustały niemal całkowicie do stycznia 1943 r. Przez cały rok 1942 syreny alarmu przeciwlotniczego w Berlinie zawyły tylko dziewięciokrotnie. Choć Berlin nie był jedynym celem strategicznej wojny powietrznej, był bardzo ważny jako stolica Rzeszy oraz ważny ośrodek przemysłowy i zbrojeniowy. Począwszy od marca 1944 r. nocne naloty Królewskich Sił Lotniczych (RAF) uzupełniały dzienne ataki na Berlin ze strony Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych (USAAF). W lutym i marcu 1945 r. ataki na stolicę były niemal codzienne. Brytyjska i amerykańska ofensywa powietrzna miała być wyraźnym wsparciem dla radzieckiej ofensywy lądowej, rozpoczętej dnia 12 stycznia 1945 r. znad Wisły w Polsce. Amerykański atak lotniczy na Berlin w dniu 3 lutego 1945 r. był jednym z najcięższych w ciągu całej wojny. Tego dnia w mieście zginęło 2.500 osób, a 100.000 dalszych straciło domy. Bombardowanie 3 lutego 1945 r. było wymierzone w dzielnicę rządową, a jego celem było złamanie ducha berlińczyków. Strategia ta jednak nie powiodła się, a poparcie dla reżimu nazistowskiego wręcz wzrosło. RAF i USAAF wstrzymały ataki lotnicze 16 kwietnia 1945 r. Związek Radziecki natomiast kontynuował wojnę z powietrza, by wesprzeć ofensywę lądową w Berlinie.