Założony przez SS w 1939 r. obóz Ravensbrück mieścił ponad 130 000 kobiet z ponad 40 krajów, a także dzieci i mniejszą liczbę mężczyzn. Obóz został początkowo zaprojektowany na 3000 więźniów, ale z czasem znacznie się rozrósł.

Ravensbrück był przede wszystkim obozem pracy, z którego więźniarki były zmuszane do pracy w przemyśle obozowym, który obejmował produkcję tekstyliów i komponentów elektrycznych na potrzeby niemieckiego wysiłku wojennego. Warunki były brutalne, cechowało je przeludnienie, niewystarczające wyżywienie i brak opieki medycznej, co prowadziło do wysokiej śmiertelności. Obóz był również miejscem eksperymentów medycznych przeprowadzanych na więźniarkach, w tym sterylizacji i testowania leków sulfonamidowych.

Ludność obozu obejmowała więźniarki polityczne, Żydówki, osoby "aspołeczne", Świadków Jehowy i inne osoby uznane za niepożądane przez nazistowski reżim. W 1941 r. utworzono niewielki obóz męski, a w 1942 r. dodano „młodzieżowy obóz ochronny Uckermark”. Kompleks obozowy obejmował również komorę gazową, zbudowaną w 1944 roku, w której zamordowano tysiące więźniów.

Gdy wojna zbliżała się ku końcowi, SS rozpoczęło ewakuację więźniów z Ravensbrück.

Pod koniec kwietnia 1945 r. Szwedzki Czerwony Krzyż, za pośrednictwem hrabiego Folke Bernadotte, ewakuował około 7500 więźniów do Szwecji. Armia Radziecka wyzwoliła obóz 30 kwietnia 1945 roku, znajdując w nim jedynie kilka tysięcy chorych i słabych więźniów.

Po wojnie Armia Radziecka wykorzystywała część byłego obozu jako koszary. Starania o zachowanie obszaru wokół krematorium jako miejsca pamięci rozpoczęły się w 1948 roku. W 1959 r. zainaugurowano „Nationale Mahn- und Gedenkstätte Ravensbrück”, co ustanowiło go jednym z trzech miejsc pamięci KZ w NRD. Miejsce pamięci przeszło znaczące zmiany po 1993 r., stając się częścią Brandenburskiej Fundacji Miejsc Pamięci.W 2013 r. otwarto nową stałą wystawę zatytułowaną „Kobiecy obóz koncentracyjny Ravensbrück - historia i pamięć”.