o przekroczeniu przedwojennej granicy Belgii 6 września 1944 r. 1 Dywizja Pancerna generała Maczka wyzwalała kolejne miejscowości. Do Beveren 2 Pułk Pancerny dywizji wkroczył 14 września. Jednostki niemieckie okopały się wówczas w forcie Kallo, znajdującym się zaledwie 3 kilometry od miasteczka. „Fort, po początkowym rozpoznaniu, okazał się nie do ugryzienia przez jeden pułk pancerny bez artylerii i piechoty” – zapisał dowódca jednostki pułkownik Stanisław Koszutski. Polacy ostrzeliwali fort przez kilka godzin, na co odpowiadała ogniem niemiecka artyleria. Ostrzał wstrzymano, by uniknąć dalszych zniszczeń. Blokada fortu trwała niecały tydzień. Niemieckim jednostkom udało się z niego wycofać, porzucając ciężki sprzęt i amunicję. Polskie wojska natychmiast ruszyły w pościg, ale zostały zatrzymane przez wodę, wypuszczoną z pobliskich kanałów przez wojska niemieckie. Mimo niepełnego zwycięstwa Beveren ogarnęła wielka radość. Na ulicach załopotały belgijskie i polskie flagi narodowe. 17 września w miejscowym kościele odprawiono uroczystą mszę, Polacy zajęli honorowe miejsca. Wieczorem zorganizowano tańce z udziałem żołnierzy brytyjskich i polskich. W 1946 roku w dowód wdzięczności społeczność miasta ufundowała i uroczyście wręczyła 2. Pułkowi Pancernemu sztandar. W prawym górnym rogu, podobnie jak na odznace specjalnej jednostki, widnieje herb Beveren. Po demobilizacji w miasteczku osiadł ppłk Czesław Kajpus - oficer łącznikowy dywizji generała Maczka. Gdy zbliżała się czterdziesta rocznica wyzwolenia Beveren, ofiarował mieszkańcom popiersie swojego dowódcy, które uroczyście odsłonięto 9 września 1984 roku. W cokół wmurowano tablicę, na której widnieje napis: „Pro nostra et vestra libertate”, za wolność naszą i waszą. Projekt został zrealizowany dzięki współpracy z Instytutem Polskim w Brukseli