Wszystko zdarzyło się, kiedy ludność belgijska ciesząca się właśnie odzyskaną wolnością przygotowywała się do świąt. Niespodziewanie, ostrzał i salwy zabrzmiały na nowo. Cywile znaleźli się w pułapce, w samym centrum walk. Bitwa o Wybrzuszenie kosztowała życie 3.000 żołnierzy, zebrała też bogate żniwo wśród ludności cywilnej. 250 osób zostało zamordowanych przez oddziały niemieckie. Tych haniebnych aktów mordu, podobnie jak w Stavelot czy Bande, dopuściło się SS i SD. Równą liczbę ofiar śmiertelnych wśród Belgów należy przypisać Siłom Alianckim. Małe miasteczka w Ardenach, leżące na ważnych skrzyżowaniach w pagórkowatym terenie pociętym połaciami bagnistymi, co sprawiało, że drogi miały kluczowe znaczenie dla przemieszczania się czołgów, stały się sceną zaciętych i wyniszczających walk. Jednym z takich miast było Bastogne, a za nim kolejne, jak Malmedy, Houffalize, La Roche i Saint Vith. Każde z nich, będące swoistym punktem rozrządowym, zostało niemal całkowicie zmiecione z powierzchni ziemi przez Siły Powietrzne U.S.A. W trzech belgijskich prowincjach: Namur, Liege i Luxemburg co najmniej 11.000 zabudowań zostało zniszczonych. Złapani jak w sieć wojsk cywile chronili się w powszechnie spotykanych w tym regionie piwnicach o grubych, kamiennych ścianach. Dawały one stosunkowo bezpieczne schronienie przed walkami lądowymi, natomiast żadne miejsce nie było bezpieczne podczas bombardowań. Większość ludności przebywała w piwnicach bez żywności, ubrań i ogrzewania podczas najostrzejszej zimy odnotowanej w ludzkiej pamięci. Domy w Ardenach odbudowano, ale śmierć nadal wisiała nad regionem. Niosła ją sama ziemia usiana więcej niż setkami tysięcy niewybuchów.