Dzień po ofensywie ostatni uczniowie, którzy jeszcze mogli to zrobić, wrócili do domów. Po 18.00 nie można już było opuścić miasta. Na terenie szkoły Institut Notre-Dame (Instytut Matki Bożej) przebywało jeszcze kilkuset uczniów i około 50 sióstr, do których wkrótce dołączyło około 600–700 osób cywilnych. W piwnicach zorganizowano kilka pomieszczeń, między innymi „schron na czerwonym korytarzu” (nazwa nawiązuje do koloru kostki brukowej) i „schron na szarym korytarzu” (nazwa odnosi się do ścian). Siostry schroniły się w kotłowni.

20 grudnia wojska niemieckie zbombardowały miasto. Odłamek pocisku przeniknął przez piwnicę z węglem i uderzył w cyborium, a następnie śmiertelnie ranił siostrę Emmanuel Didier, przełożoną. Była ona pierwszą cywilną ofiarą ofensywy. Inna siostra została ciężko ranna w nogę. Miasto zostało całkowicie otoczone, ale generał brygady Anthony McAuliffe odmówił poddania się, nazywając niemieckie wezwanie do kapitulacji „bzdurą”. Oprócz cywilów, którzy się tam schronili, znajdowali się tam również ranni żołnierze amerykańscy. Jedną z sal lekcyjnych zamieniono na salę operacyjną. Warunki były trudne. Na miejscu był tylko jeden cywilny lekarz, brakowało leków i środków znieczulających. Materace i nosze były zarezerwowane dla rannych. Inni – zwłaszcza studenci – siedzieli stłoczeni na krzesłach. Z każdym bombardowaniem obawiano się najgorszego. Mimo okropnych warunków, wszawicy i odoskrzelowego zapalenia płuc spowodowanego mrozem uchodźcy przeżyli. Woda pochodziła z naturalnych źródeł. Na szczęście były jeszcze do jedzenia ziemniaki, fasola i groch. Mimo bombardowań świętowano Boże Narodzenie, rozdawano drobne prezenty i śpiewano piosenki. 30 grudnia rozpoczęły się pierwsze ewakuacje. W dniu 2 stycznia 1945 r. amerykańskie ciężarówki ostatecznie ewakuowały wszystkich pozostałych do Arlon.