Budowa Wału Atlantyckiego rozpoczęła się w marcu 1942r. wokół głównych portów, a także w Nord-Pas-De-Calais, gdzie powstały bazy łodzi podwodnych, baterie artyleryjskie, bunkry garnizonowe i stacje radarowe. Zadaniem marszałka Von Rundstedt dowodzącego niemieckimi siłami lądowymi na zachodzie było zapewnienie obrony wybrzeża o długości niemal 5.000 km. Do wybudowania docelowych 15.000 betonowych budowli, z czego 10.000 przewidziano między Escaut a Loarą, było daleko. Do końca 1943r. powstało tylko 8.000 budowli. W styczniu 1944r. Rommel otrzymał rozkaz przeprowadzenia inspekcji Wału wzdłuż wybrzeża Francji. Inspekcja szybko wykazała wady systemu. Na przestrzeni zaledwie kilku miesięcy na plażach i w głębi lądu przybyło ponad 4.000 budowli i 500.000 różnego rodzaju zapór. Prace były prowadzone pod patronatem Organizacji Todt, ale ich jakość nie była jednolita. Najlepiej ufortyfikowane były bazy łodzi podwodnych. Do czerwca 1944r. na plażach Normandii i w strefach położonych głębiej na lądzie powstało 2.000 budowli, 200.000 zapór, położono też 2 miliony min. W przeddzień D-Day 23 niemieckie baterie były w stanie operacyjnej gotowości, nawet jeśli nie były całkowicie ukończone. Wśród nich, baterie Saint-Marcouf, la Pointe du Hoc, Longues-sur-mer oraz Merville stanowiły prawdziwe przeszkody dla sił alianckich.