22 czerwca 1944 r., dwa tygodnie po wylądowaniu aliantów w Normandii, armia radziecka rozpoczęła kampanię przeciwko siłom niemieckim. 16 października oddziały radzieckie przekroczyły granicę Niemiec. Józef Stalin stojący na czele Związku Radzieckiego spieszył się, żeby dotrzeć do Berlina przed Amerykanami. Za wszelką cenę chciał zademonstrować radziecką potęgę wojskową i wypracować sobie korzystną pozycję w negocjacjach powojennych. Prezydent USA Franklin Roosevelt nie był zainteresowany zdobyciem Berlina. Chciał pozyskać Związek Radziecki jako sojusznika w wojnie przeciwko Japonii, a przede wszystkim partnera w budowie stabilnego porządku powojennego.

16 kwietnia 1945 r. siły radzieckie rozpoczęły końcową ofensywę na niemiecką stolicę. Próbowały zamknąć Berlin manewrem okrążającym, jednak próba szybkiego przedarcia się do Berlina zakończyła się niepowodzeniem. Walki, które wywiązały się na wzgórzach Seelow około 70 km od Berlina, trwały cztery dni i pochłonęły wiele ofiar.

21 kwietnia pierwsze jednostki radzieckie wkroczyły wreszcie do Berlina. Żołnierze radzieccy musieli zmierzyć się z Niemcami stawiającymi desperacki opór walcząc o każdy dom. Alianci zaprzestali ataków z powietrza 16 kwietnia 1945 r. Związek Radziecki kontynuował naloty, wspierając swą ofensywę lądową w Berlinie.

2 maja 1945 r. garnizon berliński poddał się armii radzieckiej. Liczba ofiar, które straciły życie w bitwie o Berlin była ogromna. Rosjanie stracili ponad 80.000 żołnierzy. Straty niemieckie szacuje się na niemal 50.000.