Suzanne Grégoire urodziła się w Geraardsbergen we Wschodniej Flandrii w rodzinie robotniczej, a wychowała się w Liège. Obydwoje jej rodzice byli działaczami komunistycznymi. Od bardzo wczesnych lat Suzanne czytała literaturę komunistyczną i uczestniczyła wraz z rodzicami w zebraniach partyjnych.

W wieku dwudziestu kilku lat Suzanne została zawodową działaczką Partii Komunistycznej. Jako Belgijka nie miała prawa oddania głosu. Mimo to zajmowała ona kilka odpowiedzialnych stanowisk politycznych. Została radną swojego miasta, członkinią Komitetu Centralnego Partii Komunistycznej oraz przywódczynią krajowego ruchu kobiet należących do Partii. Jej doświadczenie polityczne, szerokie kontakty i postawa ideologiczna pomogły jej w działaniach w ruchu oporu podczas II wojny światowej.

Podczas nazistowskiej okupacji Belgii Suzanne opublikowała podziemny manifest, który zmobilizował kobiety do uczestnictwa w ruchu oporu: La Voix des Femmes (Głos Kobiet). Suzanne wzywała kobiety do protestów przeciw brakom żywności oraz do żądań zwolnienia ich uwięzionych mężów i synów. Suzanne była motorem licznych nielegalnych manifestacji i strajków kobiet w roku 1941 i 1942. Protesty te podkopały autorytet nazistowskiego okupanta. Dla licznych uczestników był to pierwszy krok w stronę dalszej działalności w ruchu oporu.

W marcu 1943 Suzanne została aresztowana przez Gestapo i deportowana do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück. Udało jej się przeżyć i po powrocie do Belgii latem 1945 natychmiast wznowiła działalność w Partii Komunistycznej. W roku 1946 jako pierwsza kobieta została wybrana na deputowaną belgijskiego parlamentu. Do końca życia pozostała lojalną działaczką komunistyczną.