William McBurney urodził się w Nowym Jorku i w 1942 r. w wieku osiemnastu lat dobrowolnie wstąpił do amerykańskiej armii. Później opowiadał, że ani nie bał się iść na wojnę, ani nie był tym podekscytowany – po prostu uważał, że tak trzeba.

Początkowo William chciał być pilotem. Jego ojciec ostrzegał go, że „osoba czarna nigdy nie zostanie pilotem”, ale William nie uwierzył i mimo to zgłosił się do szkolenia na pilota. Nie został tam jednak przyjęty i ostatecznie skierowano go do 761 Batalionu Czołgów. Jednym z jego doświadczeń segregacji w armii był fakt, że podczas gdy niemieccy jeńcy wojenni mogli jeść w tej samej stołówce, co biali żołnierze armii USA, czarni żołnierze amerykańscy musieli spożywać posiłek w innym miejscu.

761 Batalion, zwany też „Czarnymi Panterami”, walczył ramię w ramię z 3 Armią generała Pattona podczas ofensywy w Ardenach w grudniu 1944 r. Pomimo tego, że jego jednostka przyczyniła się do porażki nazistowskich Niemiec, William mówił później, że według niego i jego towarzyszy udało im się dokonać czegoś jeszcze większego – udowodnili, że nie są gorsi od białych. Wielu białych żołnierzy, z którymi walczyli ramię w ramię, w końcu zaczęło odnosić się do nich tak jak do każdego innego żołnierza. Dzięki dokonaniom na placu boju, 761 Batalion Czołgów zmienił nastawienie przynajmniej niektórych białych do czarnej ludności.