Evelyn Lipmann była jedną z niezwykłych osób ocalałych z Holokaustu, które przeniosły się do Anglii po wyzwoleniu tysięcy Żydów z nazistowskich obozów koncentracyjnych. Evelyn dorastała w Wiedniu przed wybuchem wojny. Ograniczenia nałożone na ludność żydowską po aneksji Austrii w 1938 r. oznaczały, że jej dzieciństwo i edukacja zostały skrócone. Mimo to lubiła chodzić na zajęcia plastyczne, na które potajemnie zdejmowała swoją żółte oznaczenie, mające podkreślać jej żydowskie pochodzenie, aby móc uczestniczyć w zajęciach bez kontroli. W 1940 roku Evelyn i jej rodzina doświadczyli jeszcze większego antysemickiego traktowania. Byli zmuszani do szycia niemieckich nazistowskich mundurów przez wiele godzin każdego dnia i w rzeczywistości przebywali w areszcie domowym.

Jej rodzina została początkowo przeniesiona do Terezina w 1943 r., a następnie do obozów Auschwitz, Bergen-Belsen i Salzwedel. Po przybyciu do Auschwitz członkowie rodziny zostali rozdzieleni. Ich ubrania zostały zabrane i spalone, a jej wytatuowano na ręce numer obozowy. Jej matka skłamała na temat swojego wieku, mając nadzieję, że zostanie wybrana do pracy i będzie miała większe szanse na przeżycie. Dzięki temu zarówno ona, jak i Evelyn przeżyły wojnę, co było rzadkością, biorąc pod uwagę nazistowskie preferencje oszczędzania tylko młodych i sprawnych. Niewiele wiadomo o tym, co stało się z jej ojcem, poza tym, że nie przeżył selekcji. Po inspekcji i możliwości wyboru pozostania w Bergen-Belsen lub przeniesienia się do obozu pracy Salzwedel, wybrali to drugie. Tutaj byli wykorzystywani jako niewolnicy do produkcji amunicji. Evelyn i jej matka przeżyły osiemnaście miesięcy w obozach, zanim zostały uwolnione przez 9. armię amerykańską w kwietniu 1945 roku. Po tym wydarzeniu Evelyn pozostała w okolicy, aby wyleczyć się z tyfusu, który rozwinął się u niej podczas pobytu w obozie. Przed rozpoczęciem podróży powrotnej do Wiednia otrzymała stronę z atlasu dla dzieci, co miało jej pomóc ukończyć podróż, którą w większości odbyła pieszo. Trwało to jednak dłużej niż oczekiwano, ponieważ wiele obszarów było nieprzejezdnych z powodu rosyjskiej kontroli. W październiku 1945 r. dotarła do żydowskiego obozu przesiedleńczego w Wiedniu.

W Wiedniu Evelyn zdołała nauczyć się języka angielskiego, dzięki czemu otrzymała pracę w amerykańskich siłach okupacyjnych, co przygotowało ją z kolei do relokacji do Anglii. Dołączyła do krewnych mieszkających już w Walton-on-Thames i szybko poznała tam swojego przyszłego męża, z kórym założyła rodzinę. Mieszkała tam do swojej śmierci i współpracowała z Holocaust Educational Trust i Stowarzyszeniem Żydowskich Uchodźców, z którymi dzieliła się swoją historią.