Slávka Altmanová (z domu Ficková) urodziła się 8 sierpnia 1923 r. we wsi Semiduby na Wołyniu (obecnie Ukraina). Jej wioska rodzinna była jednym z punktów tradycyjnego osadnictwa czeskiego w tym regionie.

Slávka była świadkiem wstrząsających wydarzeń II wojny światowej. W roku 1939 Związek Radziecki wkroczył do wschodniej części Polski. Rodzina Slávki została tymczasowo przesiedlona, a niektórzy z jej sąsiadów wywiezieni na Syberię. W roku 1941 przeżyła niemiecką inwazję na Wołyń, w trakcie której zniszczono kilka okolicznych wsi, a żydowscy mieszkańcy tych okolic zostali wymordowani.

W 1944 r. szala zwycięstwa przechyliła się na drugą stronę. Wskutek niepowodzeń Niemców na froncie wschodnim Armia Czerwona jeszcze raz wkroczyła do Polski. Gdy wojska sowieckie dotarły do Wołynia, Slávka przyłączyła się do 1 Czechosłowackiego Korpusu Armijnego jako radiooperatorka. W przeciwieństwie do armii aliantów zachodnich, Armia Czerwona pozwalała kobietom służyć w jednostkach frontowych. Slávka wzięła więc udział w kilku większych bitwach, w tym słynnej Operacji Karpacko-Dukielskiej na granicy polsko-słowackiej. Wielkokrotnie musiała stawić czoła niebezpieczeństwu i była świadkiem śmierci wielu przyjaciół, lecz sama nie ucierpiała i wzięła udział w triumfalnym wkroczeniu Korpusu Armijnego do Pragi.

Po wojnie Slávka zamieszkała w Czechosłowacji. Otrzymała dom należący wcześniej do miejscowych Niemców, którzy zostali wysiedleni. Rozpoczęła pracę jako asystentka stomatologiczna i po wyjściu za mąż w 1952 r. przeniosła się do Pilzna, gdzie mieszka do dzisiaj. Z powodu przejść wojennych zmaga się zarówno z dolegliwościami fizycznymi, jak i psychicznymi.