Horst Willner urodził się w 1919 roku w Dreźnie. Wstąpił do Kriegsmarine (niemieckiej marynarki wojennej) w 1938 roku i okrętu podwodnego w okresie drugiej wojny światowej. W październiku 1944 roku przekazano mu U-3505, okręt podwodny typu XXI, która była jedną z najnowocześniejszych jednostek niemieckiej floty.

W styczniu 1945 roku Armia Czerwona podjęła ofensywę na dużą skalę, której celem były Prusy Wschodnie. Skutkiem tego była ogromna fala uchodźców, wśród których znalazła się też żona Willnera, Ursula Menhardt, oraz ich niedawno urodzona córka Barbara. Ursula z córką udała się do Gdańska, gdzie weszła na pokład statku Wilhelm Gustloff, który miał ewakuować ludność. Na krótko przed wypłynięciem statku w morze Willner odebrał członków swojej rodziny i przeniósł ich na pokład U-3505, którym dowodził. Uratował im w ten sposób życie, ponieważ Wilhelm Gustloff został zaatakowany i zatopiony przez radziecki okręt podwodny. Katastrofę tę przeżyło jedynie kilkaset osób.

Ewakuacja rodziny Willnera oraz czterech przyjaciółek jego załogi była wyraźnym naruszeniem rozkazów, ponieważ przewożenie cywilów w niemieckich okrętach podwodnych było zabronione. Pasażerów nieregulaminowych trzeba było więc wprowadzić na pokład po kryjomu i odpowiednio ukryć. Ursula i inne kobiety były przebrane za marynarzy, a niemowlę schowano do poduszki znajdującej się w torbie podróżnej. Łódź U-3505 wypłynęła w morze z Gdańska w marcu 1945 roku w kierunku Helu. Tam Willner wziął na pokład 50 chłopców Hitlerjugend w wieku od 12 do 16 lat. Wszyscy pasażerowie i załoga bezpiecznie dotarli do Travemünde.

Willnerowi nakazano przepłynąć w U-3505 do Kilonii i czekać na kolejne rozkazy. Tam łódź podwodna została zniszczona w amerykańskim nalocie w kwietniu 1945 r. Willner przeżył te wydarzenia. Po zakończeniu wojny pracował u niemieckiego armatora. Zmarł w 1999 roku w Bremie.