Nic w życiorysie Dwighta Davida Eisenhowera nie predestynowało go do objęcia funkcji dowodzącego jedną z największych koalicji w historii. Urodził się w skromnej protestanckiej rodzinie w Teksasie, a jego kariera wojskowa po ukończeniu szkoły oficerskiej West Point przebiegała bez wyróżnień. Do momentu ustanowienia go naczelnym dowódcą sił anglo-amerykańskich w 1942 r. nigdy nie prowadził oddziałów do boju. O jego mianowaniu zdecydowały nie zdolności militarne, ale cechy charakteru. Kolokwialnie nazywany „Ike”, był prostolinijnym i życzliwym człowiekiem. Próbował przestawiać własny punkt widzenia zamiast go narzucać: cecha ta miała zasadnicze znaczenie w wojnie, gdzie każdy koalicjant ważył strategiczne wybory w zależności od własnych narodowych interesów. Po przeprowadzeniu operacji w basenie Morza Śródziemnego (lądowanie w Afryce północnej w listopadzie 1942 r., na Sycylii w lipcu 1943 r. oraz we Włoszech we wrześniu tego samego roku), w styczniu 1944 r. Eisenhowerowi powierzono misję wylądowania we Francji i dotarcia do serca Niemiec, by w połączeniu z pozostałymi siłami alianckimi zniszczyć niemiecką armię. Ponadto, zadaniem generalnym było przeprowadzić autentyczną „krucjatę” przeciwko barbarzyństwu nazistowskiemu. Mimo olbrzymich sił postawionych do jego dyspozycji, misja nadal wydawała się arcytrudna, ponieważ wybrzeże francuskie zdawało się być dobrze bronione przez armię niemiecką. W dniu 6 czerwca lądowanie w końcu przeprowadzono, i to z powodzeniem. Był to pierwszy krok na drodze do wyzwolenia Europy zachodniej spod rządów nazistów. Po wojnie, Eisenhower dowodził siłami NATO w 1951 r., dwukrotnie też został wybrany prezydentem Stanów Zjednoczonych, w 1952 r. i 1956 r.