Svetoslao N. Hlopoff, syn rosyjskich imigrantów, przyszedł na świat w 1924 roku w Rzymie. Kiedy miał pięć lat, jego rodzina przeprowadziła się do Paryża; dziewięć lat później przenieśli się do Nowego Jorku. Po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do II Wojny Światowej w grudniu 1941 roku, ze względu na włoskie obywatelstwo, Svetoslao został uznany za „obywatela wrogiego państwa”. Jako taka osoba nie miał prawa do swobodnego przemieszczania. Zmiana nastąpiła po wynegocjowaniu rozejmu między aliantami a Włochami we wrześniu 1943 roku. Wkrótce Svetoslao został powołany do amerykańskiej Armii; wtedy też otrzymał amerykańskie obywatelstwo. W grudniu 1944 roku przybył on przez Marsylię na front we wschodniej Francji, wraz z 42. Dywizją Piechoty. Podczas krótkiego pobytu w Paryżu w marcu 1945 roku odwiedził cerkiew Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego; nie umknęło to uwadze amerykańskiej Armii, podobnie jak i jego znajomość rosyjskiego. Wraz z innymi wielojęzycznymi oficerami został przeszkolony w zakresie języka rosyjskiego oraz kultury tego obszaru językowego. W lipcu 1945 roku, wraz z pierwszymi wojskami okupacyjnymi zachodnich aliantów, wyruszył w podróż do Berlina. Jego zadaniem była praca w berlińskiej Komendanturze Alianckiej w roli rosyjsko-angielskiego tłumacza w zakresie przekładów pisemnych oraz ustnych. Przedstawiciele czterech sił okupacyjnych regularnie się tam spotykali, aby rozpatrywać kwestie życia politycznego, ekonomicznego oraz społecznego w Berlinie. Na poziomie operacyjnym Svetoslao N. Hlopoff wspomina współpracę w Komendanturze Alianckiej jako dość konstruktywną, przynajmniej do wybuchu pierwszego Kryzysu Berlińskiego w 1948 roku. Powrócił do Stanów Zjednoczonych jesienią 1948 roku, po sowieckiej blokadzie Berlina i upadku współpracy między Czterema Mocarstwami.