Urodzony w Geli w 1890 r. w zamożnej rodzinie, Salvatore w młodości poświęcił się studiom prawniczym i był bardzo aktywny w sycylijskich stowarzyszeniach katolickich.

W następstwie I wojny światowej jego działalność polityczna doprowadziła go najpierw do mianowania sekretarzem Partito Popolare Italiano w Caltanissetta, a następnie do wyboru z jej szeregów do Izby Deputowanych w 1921 roku. Ze swojego miejsca w parlamencie walczył z latyfundystyczną (zorientowaną na dużych właścicieli ziemskich) strukturą własności ziemi na Sycylii i sprzeciwiał się nietolerancyjności promowanej w pierwszej fazie rządu Mussoliniego.

Sprawował urząd do lata 1924 r., kiedy to, po ponownym wyborze w wyborach w tym roku, stracił swoją rolę z powodu udziału w secesji Aventino (proteście parlamentarnej opozycji wobec rządu faszystowskiego). Wykluczony z wyścigu politycznego z powodu rosnącego sprzeciwu wobec faszyzmu, przeszedł na polityczną emeryturę, spędzając kolejne lata na prowadzeniu własnej działalności rolniczej.

Pomimo sycylijskiej izolacji, Salvatore utrzymywał kontakty z przywódcami włoskich ruchów katolickich. Dlatego po upadku reżimu faszystowskiego i rozpoczęciu alianckiej okupacji wojskowej znalazł się wśród zwolenników utworzenia partii chrześcijańsko-demokratycznej w grudniu 1943 r. na Sycylii i w wyzwolonych Włoszech.

Od 1944 r., w obliczu szybko zmieniającego się politycznego i instytucjonalnego tła Włoch, Salvatore zajmował różne stanowiska. W marcu został mianowany prefektem Caltanissetty, a zaraz potem wszedł w skład drugiego rządu Badoglio jako minister spraw wewnętrznych. Już w sierpniu 1944 roku został mianowany Wysokim Komisarzem Sycylii, którą to funkcję pełnił do marca 1946 roku. Pełnił tę rolę z wyraźnym nastawieniem republikańskim i autonomistycznym, odgrywając decydującą rolę w zatwierdzeniu autonomii regionalnej. Jednocześnie utrzymywał on silnie antyseparatystyczne stanowisko.

Po zakończeniu wojny, zajmował on liczne stanowiska polityczne. W 1946 r. został wybrany do Zgromadzenia Konstytucyjnego, a dwa lata później do Senatu w pierwszej republikańskiej kadencji. W 1953 r. został wybrany do Izby Deputowanych. W tych latach kierował kilkoma ministerstwami, w tym marynarki handlowej, robót publicznych i przemysłu w rządach De Gasperiego i Fanfaniego. Funkcję posła pełnił przez trzy kadencje, aż do śmierci w 1964 roku.