Amerykańska 1 Dywizja Piechoty została sformowana w maju 1917 roku jako siły ekspedycyjne wysłane do Francji w celu wzięcia udziału w I wojnie światowej. W okresie powojennym była ona kilkakrotnie reorganizowana, by w sierpniu 1942 roku przyjąć obecną nazwę. Trzy miesiące później wzięła udział w operacji Torch- zwycięskiej inwazji na francuskie kolonie w Afryce Północnej.

Dywizja (dowodzona przez generała majora Terry'ego Allena) odegrała również istotną rolę w operacji Husky, po raz pierwszy wysuwając się na pierwszy plan na bardzo wczesnych etapach inwazji na Sycylię, kiedy to jej żołnierze wylądowali pod Gelą. Później wyróżniła się także w krwawej bitwie pod Troiną. Dywizja wzięła udział w całej operacji Husky, po czym została przeniesiona do Wielkiej Brytanii. Stamtąd żołnierze Dywizji mieli być bohaterami jednej z najważniejszych faz II wojny światowej: lądowania w Normandii 6 czerwca 1944 r., wodno-lądowej części operacji Overlord.

Tak jak zła pogoda sprzyjała powodzeniu operacji na Sycylii, tak samo sprzyjała ona w operacji na wybrzeżu Normandii. I tak jak żołnierze 1 Dywizji byli bohaterami na plażach Gela, tak samo odgrywali oni pierwsze skrzypce w szturmie na plażę Omaha. To właśnie tutaj, w tym miejscu, musieli oni stawić czoła wielkim trudnościom: czołgi wodno-lądowe, zbyt wcześnie opuszczone do wody, zatonęły wraz z całą załogą, podczas gdy ukształtowanie terenu - łatwe do obrony - zagrażało powodzeniu operacji. Z tego właśnie powodu dywizja poniosła ciężkie straty podczas tego ataku.

Dywizja była jednak nadal zaangażowana w kampanię normandzką: w grudniu 1944 r. walczyła w Ardenach (Belgia), a zatem uczestniczyła również w końcowych etapach konfliktu, wraz z podbojem i okupacją Niemiec.