Alexander Schmorell urodził się w Orenburgu w Rosji. Jego ojciec Hugo Schmorell, lekarz, pochodził z niemieckiej rodziny, która osiedliła się tam w XIX wieku. Jego matka Natalja była Rosjanką i zmarła na tyfus, gdy Alexander miał rok. W 1920 roku jego ojciec ożenił się ponownie. 

​Podczas rosyjskiej wojny domowej rodzina została zmuszona do opuszczenia kraju i osiedliła się w Monachium w 1921 roku. Alexander i jego dwójka młodszego rodzeństwa dorastali w rodzinie dwujęzycznej, a kultura rosyjska była ważną częścią ich wychowania.   

​Od 1933 r. Alexander Schmorell był członkiem narodowosocjalistycznych organizacji młodzieżowych. Po ukończeniu szkoły, w 1937 r., musiał odbyć Służbę Pracy Rzeszy (Reichsarbeitsdienst), a później wstąpić do Wehrmachtu. Gdy przyszedł moment złożenia obowiązkowej przysięgi na wierność Adolfowi Hitlerowi, bezskutecznie usiłował zwolnić się z Wehrmachtu. Jego oddział brał udział w inwazji na Austrię w 1938 r., a później w okupacji Czechosłowacji. Musztra i jednolitość życia wojskowego kolidowały z jego tęsknotą za niezależnością i wolnością.  

​W 1939 roku Schmorell rozpoczął studia medyczne. Następnie został przydzielony do 2. Kompanii Studenckiej (2. Studentenkompanie), gdzie w czerwcu 1941 r. poznał Hansa Scholla, a później Williego Grafa. Zaprzyjaźnili się ze względu na wspólne zainteresowanie sztuką i literaturą oraz krytyczny stosunek do narodowego socjalizmu. W czerwcu i lipcu 1942 r. Schmorell i Scholl opublikowali cztery “Ulotki Białej Róży”.  

​Od końca lipca do października 1942 r. Schmorell i jego przyjaciele z Kompanii Studenckiej byli zmuszeni służyć jako sanitariusze na froncie wschodnim pod Moskwą. Ten powrót do ojczyzny jego wczesnego dzieciństwa, doświadczenia na froncie i wrażenie zbrodniczego prowadzenia wojny przekonały go do zintensyfikowania oporu przeciwko nazistowskiemu reżimowi.  

​Kiedy rodzeństwo Scholl zostało aresztowane 18 lutego 1943 r., Schmorell postanowił uciec z Monachium. Planował ukryć się w obozie dla radzieckich jeńców wojennych w pobliżu Innsbrucka. Gdy ten plan się nie powiódł, wrócił do Monachium, gdzie 24 lutego został zdemaskowany w schronie przeciwlotniczym i następnie przekazany gestapo.  

​Sąd Ludowy skazał Alexandra Schmorella na śmierć 19 kwietnia 1943 r. wraz z Kurtem Huberem i Willim Grafem. Wyrok wykonano 13 lipca, kiedy to Schmorell został ścięty w więzieniu Monachium-Stadelheim.