Kurt Huber urodził się w szwajcarskim Chur w 1893 roku. Trzy lata później jego rodzina przeniosła się do Stuttgartu. Po ukończeniu szkoły średniej Huber zaczął studiować muzykologię, filozofię i psychologię na uniwersytecie w Monachium. W 1917 roku uzyskał doktorat z muzykologii, a w 1923 roku uzyskał habilitację z psychologii.  

Huber wykładał na Uniwersytecie Monachijskim od 1926 roku. Zajmował się teoretycznymi zjawiskami muzycznymi i stał się czołowym przedstawicielem międzynarodowych badań nad pieśniami ludowymi. W 1937 r. Huber został mianowany wiceprzewodniczącym wydziału badań nad muzyką ludową w Państwowym Instytucie Niemieckich Badań Muzycznych w Berlinie. Nadzieje na stałą nominację zostały rozwiane z powodu licznych intryg. Został oskarżony o “zdecydowanie antypartyjną postawę”, przez co powrócił na Uniwersytet w Monachium. Tam również został uznany za “politycznie dwuznacznego”, zgodnie z raportem uniwersyteckim. Niechętnie wstąpił do NSDAP w 1940 roku, aby zapewnić sobie lepszy dochód na utrzymanie rodziny. Następnie został profesorem zrzeszonym.  

Wykłady Hubera charakteryzowały się wolnomyślicielstwem. Dlatego też uczęszczali na nie głównie studenci krytyczni wobec reżimu. Wśród nich byli ujęci w ramach tej wystawy rodzeństwo Scholl oraz Willi Graf. W czerwcu 1942 r. Huber spotkał Hansa Scholla na prywatnym wieczorze czytelniczym. Scholl anonimowo wysłał mu dwie pierwsze ulotki Białej Róży. Aby utrzymać więź z Huberem, Scholl napisał do niego list z misji medycznej na froncie wschodnim, który podpisali również Graf i Alexander Schmorell – inny bohater niniejszej wystawy. 

Pod koniec 1942 r. Huber stał się aktywną częścią grupy ruchu oporu. W styczniu 1943 r. dodał ważne przesłanie o wolności do piątej ulotki, a na początku lutego opracował szóstą ulotkę. Około 3000 egzemplarzy zostało wydrukowanych i rozprowadzonych przez grupę w Monachium.  

Kilka dni po tym, jak rodzeństwo Scholl rozpowszechniło szóstą ulotkę na uniwersytecie, za co następnie zostało aresztowane i skazane na śmierć, gestapo aresztowało także Hubera 27 lutego 1943 roku. Władze uniwersyteckie wydaliły go i odebrały mu tytuły naukowe. Huber kontynuował swój projekt naukowy w więzieniu, gdzie przygotował również mowę obronną. 

Podczas procesu w dniu 19 kwietnia 1943 r. Sąd Ludowy skazał Hubera na karę śmierci wraz z Alexandrem Schmorellem i Willim Grafem. 13 lipca 1943 r. profesor Kurt Huber został ścięty w więzieniu w Monachium-Stadelheim.