Zaczynając od historii Giuseppe “Nino” Bacciagaluppiego, urodził się on w Mediolanie w 1905 roku, a następnie studiował inżynierię na Politechnice Mediolańskiej oraz pracował jako inżynier w fabryce sprzętu telefonicznego. 

Giuseppe pochodził z antyfaszystowskiej rodziny i dołączył do ruchu oporu po zajęciu północnych Włoch przez nazistów 8 września 1943 roku. Tego samego wyboru dokonał Sergio Kasman, syn rosyjskiego muzyka i Włoszki, który został powołany do służby wojskowej w momencie zawieszenia broni i postanowił schronić się w górach Ligurii. To tutaj rozpoczął swoją działalność jako partyzant i poznał “Nino”.  

Ferruccio Parri powierzył “Nino” zadanie zorganizowania ekspatriacji byłych alianckich jeńców wojennych, a Sergio ściśle z nim współpracował pod pseudonimem bojowym “Marco”. “Nino” został szefem wywiadu ruchu oporu i pomagał zbiegłym żołnierzom alianckim w Mediolanie. Organizował przejścia graniczne i utrzymywał kontakt z włoskim ruchem oporu i alianckimi dowódcami. Organizował również przerzuty z Mediolanu, zajmował się zbieraniem funduszy, odzieży, lekarstw, broni, żywności i fałszywych dokumentów. 

Po kilku miesiącach “Nino” został zdradzony i 4 kwietnia 1944 r. aresztowany i wysłany do więzienia San Vittore, gdzie był przesłuchiwany przez nazistów. Sergio zastąpił go na stanowisku szefa służby. “Nino” wiedział, że jeden z jego kolegów z ruchu oporu uciekł już do Szwajcarii, więc podał jego nazwisko nazistom, aby uwierzyli, że jest skłonny do współpracy. To dało mu trochę czasu i pozwoliło innym członkom ruchu oporu – w tym Sergio – ostatecznie uwolnić jego i kilku innych więźniów z więzienia San Vittore.   

Giuseppe zdołał uciec do Szwajcarii, gdzie przebywali już jego żona i syn, i gdzie nawiązał bliskie kontakty z dowództwem aliantów. W Szwajcarii został aresztowany za angażowanie się w działalność polityczną – zabronioną uchodźcom. Udało mu się ponownie uciec i przez Francję i Rzym dotarł do wyzwolonego Mediolanu w 1945 roku. 

W międzyczasie Sergio został mianowany przez Ferrucciego Parriego szefem sztabu Dowództwa Placu w Mediolanie. Jego działalność była bardzo zróżnicowana: zorganizował służby informacyjne i operacyjne dowództwa oraz uczestniczył w opracowaniu planu powstania w Mediolanie. Parri napisał: “Praca >>Marco<< była potwornie trudna, pozbawiona osłony i ryzykowna”. Dwukrotnie aresztowany, zginął ostatecznie w zasadzce faszystów w grudniu 1944 roku. Został odznaczony złotym medalem Pamięci. 

Biografie obu szczególnie zasługują na upamiętnienie.