Bernard Blin przyszedł na świat 31 lipca 1922 roku w Falaise we Francji, w rodzinie weterana I wojny światowej. Choć odebrał wykształcenie konstruktora karoserii, dwa lata po klęsce Francji Bernard dołączył do francuskiej Armii Vichy. Zapisał się do artylerii kolonialnej, mając nadzieję, że pewnego dnia będzie mógł kontynuować walkę przeciwko Niemcom. W czerwcu 1942 Blin oraz jego jednostka, 10. Pułk Artylerii Kolonialnej, dotarli do Afryki Północnej. Po lądowaniu aliantów w Afryce jego jednostka dołączyła do nich i przeszła pod dowództwo amerykańskie. Po roku szkolenia wylądował wraz ze swoim pułkiem w Neapolu, by zmierzać w stronę rzeki Garigliano, stanowiącej element niemieckiej strefy obronnej. To, czego przyszło doświadczyć Blinowi podczas bitwy nad Garigliano nieopodal Monte Cassino, odcisnęło na nim piętno na resztę życia: „Te wszystkie rozerwane ciała, wszędzie leżały zwłoki, konie obok ludzi, części ludzkich ciał na drzewach, wielu poszkodowanych wzywających swoją matkę…”. 2 czerwca 1944 roku Bernard Blin wkroczył z amerykańską armią do Rzymu. Wojna jednak jeszcze się nie skończyła. We wrześniu 1944 roku, po włoskiej kampanii, Blin wylądował z Armią Północną Stanów Zjednoczonych w Marsylii. Następnie uczestniczył w pościgu za niemiecką armią. Po klesce Niemiec powrócił do swojego zrujnowanego miasteczka – Falaise. W 1947 roku ponownie zaciągnął się do wojska, by uczestniczyć w Wojnie Indochińskiej. Powrócił w 1950 roku, zamieszkał w Normandii i rozpoczął karierę zawodową w branży budowlanej.