Prompted by the coded message "The mermaids have long bleached hair", which was broadcast on 5 June 1944 by the British Broadcasting Company (BBC), groups of Resistance fighters from Pas-de-Calais went into action. They attempted to join the maquis in the Ardennes, with the aim of blocking the German retreat following the Normandy landings. As part of this general mobilisation, 350 men from three Francs-Tireurs Partisans (FTP) companies, made up of Resistance fighters from the coalfield, were to join the maquis by various routes.Unfortunately, the Germans quickly spotted this operation thanks to reconnaissance planes. The Geheime Feld Polizei (GFP) of Lille and Arras, with the support of the Feldgendarmerie, carried out repressive actions and multiple arrests.On 11 June, at about 9.30pm, about 60 maquisards wearing the FFI (Forces Françaises de l'Intérieur) armband gathered in Bois du Bourlon (Bourlon Wood) for a temporary halt. They were quickly surrounded by German troops.&nbsp; Due to a lack of ammunition, the Resistance fighters' response ended quickly. Some of them managed to escape across the fields or found refuge with inhabitants of the village, however 22 of them were taken prisoner. Of these 22, twenty were sentenced to death and shot in the citadel of Arras and two were deported to Bergen-Belsen. Ten Resistance fighters aged between 19 and 37 were killed in the fighting in the wood.In accordance with the orders of the German higher authorities, the victims were to be buried immediately without any ceremony. Young people from the village of Bourlon were requisitioned by the German forces to transport the bodies. There was no church service, and the ten Resistance fighters were buried in the communal cemetery. It was only in December that the bodies could be exhumed and identified, although two remained unidentified.In 1949 a monument was erected in Bourlon at the edge of the wood, paying tribute to the Resistance fighters. In June 1984 a plaque was installed with the names of the Maquis killed there:&nbsp;CASSOTANA André&nbsp;CAUDRON Florent&nbsp;CRAMMER Robert&nbsp;FRANCOIS René&nbsp;LEROY Edouard&nbsp;VASSEUR Camille&nbsp;VASSEUR Paul&nbsp;VASSEUR François&nbsp;Unknown 1&nbsp;Unknown 2&nbsp;

Information panel detailing the event

Plaque in marble

Lorraine Cross

Stele in memory of the Bois de Bourlon massacre

​​Monument to the victims of the fighting in Bois du Bourlon on 11 June 1944​

Prompted by the coded message "The mermaids have long bleached hair", which was broadcast on 5 June 1944 by the British Broadcasting Company (BBC), groups of Resistance fighters from Pas-de-Calais went into action. They attempted to join the maquis in the Ardennes, with the aim of blocking the German retreat following the Normandy landings. As part of this general mobilisation, 350 men from three Francs-Tireurs Partisans (FTP) companies, made up of Resistance fighters from the coalfield, were to join the maquis by various routes.Unfortunately, the Germans quickly spotted this operation thanks to reconnaissance planes. The Geheime Feld Polizei (GFP) of Lille and Arras, with the support of the Feldgendarmerie, carried out repressive actions and multiple arrests.On 11 June, at about 9.30pm, about 60 maquisards wearing the FFI (Forces Françaises de l'Intérieur) armband gathered in Bois du Bourlon (Bourlon Wood) for a temporary halt. They were quickly surrounded by German troops.&nbsp; Due to a lack of ammunition, the Resistance fighters' response ended quickly. Some of them managed to escape across the fields or found refuge with inhabitants of the village, however 22 of them were taken prisoner. Of these 22, twenty were sentenced to death and shot in the citadel of Arras and two were deported to Bergen-Belsen. Ten Resistance fighters aged between 19 and 37 were killed in the fighting in the wood.In accordance with the orders of the German higher authorities, the victims were to be buried immediately without any ceremony. Young people from the village of Bourlon were requisitioned by the German forces to transport the bodies. There was no church service, and the ten Resistance fighters were buried in the communal cemetery. It was only in December that the bodies could be exhumed and identified, although two remained unidentified.In 1949 a monument was erected in Bourlon at the edge of the wood, paying tribute to the Resistance fighters. In June 1984 a plaque was installed with the names of the Maquis killed there:&nbsp;CASSOTANA André&nbsp;CAUDRON Florent&nbsp;CRAMMER Robert&nbsp;FRANCOIS René&nbsp;LEROY Edouard&nbsp;VASSEUR Camille&nbsp;VASSEUR Paul&nbsp;VASSEUR François&nbsp;Unknown 1&nbsp;Unknown 2&nbsp; Après le message diffusé à la BBC le 5 juin 1944 « Les sirènes ont les cheveux longs décolorés », des groupes de résistants du Pas-de-Calais tentèrent de rejoindre le maquis des Ardennes afin de bloquer la retraite allemande consécutive au débarquement. Dans le cadre de cette mobilisation générale, 350 hommes, issus de trois compagnies Francs-Tireurs Partisans (FTP), composés de résistants du bassin minier, allaient rejoindre le maquis par différents chemins.Malheureusement, les Allemands grâce aux avions de reconnaissance repérèrent rapidement cette opération. La GFP Geheime Feld Polizei de Lille et d’Arras avec l’appui de la Feldgendarmerie a procédé à des actions de repressions et de multiples arrestations.Le 11 juin, vers 21h30, une soixantaine de maquisards portant le brassard FFI, Forces Françaises de l’Intérieur se regroupèrent dans le bois de Bourlon pour une halte provisoire. Ils furent rapidement encerclés par les troupes allemandes.&nbsp; Faute de munitions suffisantes, la riposte des résistants cessa rapidement. Certains d’entre eux réussirent à s’échapper à travers champs, ou trouvèrent refuge chez les habitants du village. 22 d’entre eux seront faits prisonniers (vingt seront condamnés à mort et fusillés à la citadelle d’Arras et deux seront déportés vers Bergen-Belsen). Dix résistants âgés de 19 à 37 ans furent tués lors du combat dans le bois.Conformément aux ordres des autorités supérieures allemandes, les victimes devaient être immédiatement inhumées sans aucune cérémonie. Des jeunes du village de Bourlon furent réquisitionnés par l’Allemagne pour transporter les corps. Il n’y eut pas d’office religieux et les dix résistants furent enterrés dans le cimetière communal. Ce n’est qu’en décembre que les corps purent être exhumés et reconnus. Deux restèrent non identifiés.Un monument a été érigé à Bourlon en 1949, à l’orée du bois, rendant hommage à ces résistants. En juin 1984 une plaque indiquant le nom des maquisards tués en ces lieux fut installée:CASSOTANA AndréCAUDRON FlorentCRAMMER RobertFRANCOIS RenéLEROY EdouardVASSEUR CamilleVASSEUR PaulVASSEUR FrançoisInconnu 1Inconnu 2 Door ontvangst van het gecodeerde bericht "De zeemeerminnen hebben lang gebleekt haar", dat op 5 juni 1944 werd uitgezonden door de British Broadcasting Company (BBC), kwamen groepen verzetsstrijders uit Pas-de-Calais in actie. Ze probeerden zich aan te sluiten bij de maquis in de Ardennen met als doel de Duitse terugtocht te blokkeren na de landing van de geallieerden in Normandië. Als onderdeel van deze algemene mobilisatie zouden 350 mannen van drie compagnieën Francs-Tireurs Partisans (FTP), bestaande uit verzetsstrijders uit het steenkoolgebied, zich via verschillende routes bij het maquis voegen.De Duitse troepen ontdekten deze operatie helaas snel dankzij verkenningsvliegtuigen. De Geheime Feld Polizei (GFP) van Lille en Arras voerden, met steun van de Feldgendarmerie, repressieve acties en veelvuldige arrestaties uit.Op 11 juni, rond 21.30 uur, verzamelden ongeveer 60 maquisards met de FFI (Forces Françaises de l'Intérieur)-armband zich in het Bois du Bourlon (Bourlon-bos) voor een tijdelijke stop. Ze werden snel omsingeld door Duitse troepen.&nbsp;Door gebrek aan munitie was de reactie van de verzetsstrijders snel afgelopen. Sommigen wisten over de velden te ontsnappen of vonden onderdak bij inwoners van het dorp, maar 22 van hen werden gevangen genomen. Van deze 22 werden er twintig ter dood veroordeeld en doodgeschoten in de citadel van Arras en twee werden gedeporteerd naar Bergen-Belsen. Tien verzetsstrijders in de leeftijd van 19 tot 37 jaar werden gedood tijdens de gevechten in het bos.In overeenstemming met de bevelen van de Duitse hogere autoriteiten moesten de slachtoffers onmiddellijk zonder enige ceremonie worden begraven. Jongeren uit het dorp Bourlon werden door de Duitse strijdkrachten gevorderd om de lichamen te vervoeren. Er was geen kerkdienst en de tien verzetsstrijders werden begraven op de gemeentelijke begraafplaats. Pas in december konden de lichamen worden opgegraven en geïdentificeerd, hoewel er twee ongeïdentificeerd bleven.In 1949 werd in Bourlon aan de rand van het bos een monument opgericht ter nagedachtenis aan de verzetsstrijders. In juni 1984 werd een plaquette aangebracht met de namen van de Maquis die daar waren omgekomen:&nbsp;CASSOTANA André&nbsp;CAUDRON Florent&nbsp;CRAMMER Robert&nbsp;FRANCOIS René&nbsp;LEROY Edouard&nbsp;VASSEUR Camille&nbsp;VASSEUR Paul&nbsp;VASSEUR François&nbsp;Onbekend 1&nbsp;Onbekend 2&nbsp;

 ​​Stèle aux victimes des combats du 11 juin 1944​ Monument voor de slachtoffers van de gevechten in Bois du Bourlon op 11 juni 1944 ​​Monument to the victims of the fighting in Bois du Bourlon on 11 June 1944​

Standing at the narrowest part of the English Channel, Dover Castle has a long and eventful history. At the first phase of the Second World War, Dover Castle played a significant role in Operation Dynamo, the evacuation of troops from Dunkerque. With no technology and few resources, Vice Admiral Sir Bertram Ramsay planned and coordinated the successful evacuation of 338.000 troops from his headquarters within the tunnels beneath Dover Castle, marking one of the greatest rescue operations in history. Later in the war, Dover Castle housed a military hospital and also played a key role in Operation Fortitude, conceived to mislead the Germans. The castle and the surrounding area was the notional centre of the fictitious 1st U.S. Army Group (FUSAG) under the pretended command of General George Patton. Dummy landing craft, airfields and roads were constructed around Kent, fake radio signals were transmitted from within the castle, all contributing to a false sense of activity in the south-east of England. By doing so, the Germans were made to believe that the Allied invasion of mainland Europe would come from Dover and via Pas-de-Calais. Instead, the real invasion, considered to be the beginning of the end of the war, took place at Normandy on 6 June 1944.

At the first phase of the Second World War, the tunnels of Dover Castle housed the command centre of the great evacuation of Dunkerque (Operation Dynamo). Later, Dover Castle and the surrounding area were also used as the notional centre of the fictitious 1st U.S. Army Group (FUSAG). From here misleading radio signals were broadcast as part of Operation Fortitude South.

Standing at the narrowest part of the English Channel, Dover Castle has a long and eventful history. At the first phase of the Second World War, Dover Castle played a significant role in Operation Dynamo, the evacuation of troops from Dunkerque. With no technology and few resources, Vice Admiral Sir Bertram Ramsay planned and coordinated the successful evacuation of 338.000 troops from his headquarters within the tunnels beneath Dover Castle, marking one of the greatest rescue operations in history.

Later in the war, Dover Castle housed a military hospital and also played a key role in Operation Fortitude, conceived to mislead the Germans. The castle and the surrounding area was the notional centre of the fictitious 1st U.S. Army Group (FUSAG) under the pretended command of General George Patton. Dummy landing craft, airfields and roads were constructed around Kent, fake radio signals were transmitted from within the castle, all contributing to a false sense of activity in the south-east of England. By doing so, the Germans were made to believe that the Allied invasion of mainland Europe would come from Dover and via Pas-de-Calais. Instead, the real invasion, considered to be the beginning of the end of the war, took place at Normandy on 6 June 1944.

English Heritage

Dover Castle

 Niché sur la côte britannique, au point le plus proche du continent européen, le château de Douvres a connu une histoire longue et riche en événements. Au début de la Seconde Guerre mondiale, il joua notamment un rôle essentiel dans l'opération Dynamo, consistant à évacuer les troupes situées à Dunkerque. Sans aucun équipement et avec très peu de ressources, l'amiral Sir Bertram Ramsay organisa et coordonna l'évacuation réussie de 338 000 soldats depuis son quartier général situé dans les tunnels souterrains du château de Douvres, réalisant ainsi l'une des plus importantes missions de sauvetage de l'histoire. Le château abrita ensuite un hôpital militaire et joua également un grand rôle dans le cadre de l'opération Fortitude, qui visait à induire l'Allemagne en erreur. En effet, le château et ses environs furent utilisés comme siège théorique du premier groupe fictif de l'armée américaine (le FUSAG), supposé être dirigé par le général George Patton. Des péniches de débarquement, des routes et des terrains d'aviation factices furent construits dans le comté du Kent, tandis que de fausses communications radio étaient émises depuis le château de Douvres. Tout cela avait pour objectif de contribuer à un semblant d'activité dans le sud-est du Royaume-Uni. Ainsi, les Allemands furent amenés à croire que le débarquement allié en Europe serait mené depuis Douvres et aurait lieu dans le Pas-de-Calais. En réalité, le vrai débarquement, considéré comme le commencement de la fin de la guerre, se déroula en Normandie le 6 juin 1944. Später wurde in Dover Castle ein Lazarett untergebracht. Es spielte bei der zur Irreführung der Deutschen durchgeführten Operation Fortitude erneut eine Schlüsselrolle. Die Burg und seine Umgebung waren das imaginäre Zentrum der angeblich von General George Patton befehligten fiktiven 1. US-Armeegruppe (FUSAG). In Kent wurden Attrappen von Landungsbooten, Flugplätzen und Straßen platziert und aus Dover Castle wurden falsche Funksignale abgesetzt, um den Eindruck von Aktivitäten in Englands Südosten zu vermitteln. Die Deutschen sollten glaubten, dass die Invasion der Alliierten auf dem europäischen Festland von dort aus über die Straße von Dover erfolgen würde. Tatsächlich aber fand die Landung, welche als Anfang des Kriegsendes gilt, am 6. Juni 1944 in der Normandie statt. Historia zamku w Dover, wznoszącego się w punkcie największego zwężenia Kanału La Manche, jest bogata w wydarzenia. W początkowej fazie II wojny światowej zamek w Dover pełnił istotną rolę w operacji Dynamo, a więc ewakuacji oddziałów z Dunkierki. Nie mając wsparcia technologicznego i bardzo szczupłe zasoby, wiceadmirał Sir Bertram Ramsay zaplanował skuteczną ewakuację oddziałów w liczbie 338.000 żołnierzy i koordynował ją z centrali w tunelach pod zamkiem w Dover. Była to jedna z największych misji ratunkowych w historii. Później, w zamku Dover mieścił się szpital wojskowy, a następnie przyszło mu odegrać kluczową rolę w operacji Fortitude zorganizowanej z myślą o wprowadzeniu w błąd Niemców. Zamek i jego sąsiedztwo stał się fikcyjną bazą fikcyjnej 1. Grupy Armii USA (FUSAG) pod dowództwem generała George’a Pattona. W całym Kent budowano i rozmieszczano jednostki desantowe, lotniska i drogi, z zamku wysyłano fałszywe sygnały radiowe, wszystko po to, by stworzyć wrażenie koncentracji działań w południowo wschodniej Anglii. W ten sposób Niemcy nabrali przekonania, że inwazja sił sprzymierzonych na Europę będzie poprowadzona z Dover przez Pas-de-Calais. W międzyczasie prawdziwa inwazja uważana za początek końca wojny nastąpiła w Normandii w dniu 6 czerwca 1944 r. In 1940 dienden de tunnels van Dover Castle als commandocentrum van de grote evacuatie van Duinkerken (Operatie Dynamo). Vier jaar later werden Dover Castle en omgeving gebruikt als centrum van de fictieve 1st U.S. Army Group (FUSAG). Vanaf hier werden misleidende radiosignalen uitgezonden als onderdeel van Operatie Fortitude South. Dover Castle kijkt uit op het smalste deel van het Kanaal en heeft daarom ook een lange en bewogen geschiedenis. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog speelde Dover Castle een belangrijke rol in Operatie Dynamo. Vice-admiraal Sir Bertram Ramsay slaagde erin om 338.000 troepen vanuit Duinkerken in veiligheid te brengen, een van de grootste reddingsoperaties uit de geschiedenis. Ramsay plande en leidde de operatie vanuit zijn hoofdkwartier in de tunnels onder het kasteel. Later werd in Dover Castle een militair ziekenhuis gevestigd. In 1944 speelde het kasteel een belangrijke rol in Operatie Fortitude, opgezet om de Duitsers te misleiden. Het kasteel en de omgeving vormden het zogenaamde centrum van de fictieve 1st U.S. Army Group (FUSAG) onder het voorgewende bevel van generaal George Patton. In Kent werden dummy landingsvaartuigen, vliegvelden en wegen aangelegd, terwijl vanuit het kasteel valse radiosignalen werden uitgezonden. Dat werkte allemaal de schijn van grote militaire activiteit in het zuidoosten van Engeland, waardoor de Duitsers geloofden dat de geallieerde invasie op het vasteland zou plaatsvinden vanaf Dover via Pas-de-Calais. In plaats daarvan vond de echte invasie plaats in Normandië, algemeen beschouwd als het begin van het einde van de oorlog. Situato nella parte più stretta del Canale della Manica, il castello di Dover ha una storia lunga e movimentata. Nella prima parte della Seconda guerra mondiale, il castello ebbe un ruolo chiave nell’operazione Dynamo, l’evacuazione di truppe da Dunkerque. Senza tecnologia e con poche risorse, il vice ammiraglio Sir Bertram Ramsay pianificò e coordinò la riuscita evacuazione di 338.000 truppe - una delle più grandi operazioni di salvataggio della storia - dal suo quartier generale situato nei tunnel al di sotto del castello di Dover. Successivamente nella guerra, il castello di Dover ospitò un ospedale militare ed ebbe un ruolo chiave anche nell’operazione Fortitude, creata per trarre in inganno i tedeschi. Il castello e l’area circostante erano il centro del fittizio Primo gruppo dell’esercito statunitense (FUSAG) sotto il comando del Generale George Patton. Finti veicoli da sbarco, campi di volo e strade furono costruite nel Kent, falsi segnali radio erano trasmessi dall’interno del castello, contribuendo ad un ingannevole senso di attività nel sud-est dell’Inghilterra. Con ciò, i tedeschi venivano spinti a credere che l’invasione alleata dell’Europa continentale sarebbe avvenuta da Dover e dal Passo di Calais. Invece, la reale invasione, considerata come l’inizio della fine della guerra, ebbe luogo in Normandia il 6 giugno 1944. Standing at the narrowest part of the English Channel, Dover Castle has a long and eventful history. At the first phase of the Second World War, Dover Castle played a significant role in Operation Dynamo, the evacuation of troops from Dunkerque. With no technology and few resources, Vice Admiral Sir Bertram Ramsay planned and coordinated the successful evacuation of 338.000 troops from his headquarters within the tunnels beneath Dover Castle, marking one of the greatest rescue operations in history. Later in the war, Dover Castle housed a military hospital and also played a key role in Operation Fortitude, conceived to mislead the Germans. The castle and the surrounding area was the notional centre of the fictitious 1st U.S. Army Group (FUSAG) under the pretended command of General George Patton. Dummy landing craft, airfields and roads were constructed around Kent, fake radio signals were transmitted from within the castle, all contributing to a false sense of activity in the south-east of England. By doing so, the Germans were made to believe that the Allied invasion of mainland Europe would come from Dover and via Pas-de-Calais. Instead, the real invasion, considered to be the beginning of the end of the war, took place at Normandy on 6 June 1944.

 Château de Douvres Burganlage Dover Castle Zamek w Dover Dover Kasteel Castello di Dover Dover Castle

Around midnight on 22 October 1944, the 5/7th Battalion Gordon Highlanders attack Wijbosch. At 03.00 hours the report comes in that the positions have been secured. At 06.25 hours, the 5th Battalion Black Watch led by Lieutenant-Colonel Bill Bradford, together with the Sherman tanks of the 144th RAC, move towards Schijndel. They move behind an artillery barrage. A company manages to take the two mills of the Pegstukken at 07:30 hours. B Company captures the Janssen-de Wit factory. A and B Company suffer two casualties, unfortunately as a result of friendly fire. Meanwhile, Schijndel itself is shelled intensively to weaken any German resistance. Because of the smoke and dust of the artillery shelling, the leading companies lose their way. They have advanced a little too far south. As soon as the British artillery shelling stops and the clouds of smoke lift, to their amazement, their own commanding officer and his staff are suddenly in front of them, at Janssen-de Wit's factory (now demolished) in Plein 44. The simple reason: Bradford did take the right route through the exploding shells.Bill Bradford is a remarkable officer. During the fighting in May, April and June 1940 in France, as an officer in the 51st Highland Division, he is captured by the Germans near St-Valery. After nine days, he manages to escape and tries to cycle across the Pyrenees. He is captured again, this time by the French, and imprisoned in Vichy-France. Once more, he manages to escape again and hides on a boat and arrived in Algiers. In Algiers, he steals a small boat to sail to Gibraltar, without any experience whatsoever. A few weeks later, Bill Bradford is back in England. From 1943, he will start working for the General Staff in London regarding planning for D-Day in Normandy. On 6 June 1944, he is a liaison officer for US general Omar Bradley. After the bloody landing at Omaha Beach, where Bill Bradford is also present with the Americans, he works for General Bradley until 24 July 1944. He is then given command of the 5th Black Watch at Caen until the end of the war in Europe in 1945. After World War II, he commands some other British units until his retirement in 1959. After that, Bill Bradford keeps himself busy managing his estate, Kincardine Castle in Kincardine, until his death in 1996.

Hotel van Roessel (old Market square). 

Highlander Division in Schijndel. 

Jansen de Wit factory. 

Isn’t that our Commanding Officer?

Around midnight on 22 October 1944, the 5/7th Battalion Gordon Highlanders attack Wijbosch. At 03.00 hours the report comes in that the positions have been secured. At 06.25 hours, the 5th Battalion Black Watch led by Lieutenant-Colonel Bill Bradford, together with the Sherman tanks of the 144th RAC, move towards Schijndel. They move behind an artillery barrage. A company manages to take the two mills of the Pegstukken at 07:30 hours. B Company captures the Janssen-de Wit factory. A and B Company suffer two casualties, unfortunately as a result of friendly fire. Meanwhile, Schijndel itself is shelled intensively to weaken any German resistance. Because of the smoke and dust of the artillery shelling, the leading companies lose their way. They have advanced a little too far south. As soon as the British artillery shelling stops and the clouds of smoke lift, to their amazement, their own commanding officer and his staff are suddenly in front of them, at Janssen-de Wit's factory (now demolished) in Plein 44. The simple reason: Bradford did take the right route through the exploding shells.Bill Bradford is a remarkable officer. During the fighting in May, April and June 1940 in France, as an officer in the 51st Highland Division, he is captured by the Germans near St-Valery. After nine days, he manages to escape and tries to cycle across the Pyrenees. He is captured again, this time by the French, and imprisoned in Vichy-France. Once more, he manages to escape again and hides on a boat and arrived in Algiers. In Algiers, he steals a small boat to sail to Gibraltar, without any experience whatsoever. A few weeks later, Bill Bradford is back in England. From 1943, he will start working for the General Staff in London regarding planning for D-Day in Normandy. On 6 June 1944, he is a liaison officer for US general Omar Bradley. After the bloody landing at Omaha Beach, where Bill Bradford is also present with the Americans, he works for General Bradley until 24 July 1944. He is then given command of the 5th Black Watch at Caen until the end of the war in Europe in 1945. After World War II, he commands some other British units until his retirement in 1959. After that, Bill Bradford keeps himself busy managing his estate, Kincardine Castle in Kincardine, until his death in 1996. Gegen Mitternacht am 22. Oktober 1944 greift das 5/7th Battalion Gordon Highlanders Wijbosch an. Um 03.00 Uhr geht die Meldung ein, dass die Stellungen gesichert sind. Um 06.25 Uhr bewegt sich das 5. Bataillon Black Watch unter der Führung von Lieutenant-Colonel Bill Bradford zusammen mit den Sherman-Panzern des 144th RAC in Richtung Schijndel. Sie bewegen sich hinter einem Artilleriesperrfeuer. Einer Kompanie gelingt es um 07:30 Uhr, die beiden Mühlen von Pegstukken einzunehmen. Die B-Kompanie nimmt die Fabrik Janssen-de Wit ein. Die A- und die B-Kompanie erleiden zwei Verluste, leider durch eigenes Feuer. Inzwischen wird Schijndel selbst intensiv beschossen, um den deutschen Widerstand zu schwächen. Durch den Rauch und den Staub des Artilleriebeschusses verlieren die führenden Kompanien die Orientierung. Sie sind ein wenig zu weit nach Süden vorgedrungen. Sobald der britische Artilleriebeschuss aufhört und sich die Rauchwolken lichten, stehen zu ihrem Erstaunen plötzlich ihr eigener Kommandeur und sein Stab vor ihnen, in der (inzwischen abgerissenen) Fabrik von Janssen-de Wit in Plein 44. Der einfache Grund: Bradford hat den richtigen Weg durch die explodierenden Granaten genommen.Bill Bradford ist ein bemerkenswerter Offizier. Während der Kämpfe im Mai, April und Juni 1940 in Frankreich gerät er als Offizier der 51. Highland Division in der Nähe von St-Valery in deutsche Gefangenschaft. Nach neun Tagen gelingt ihm die Flucht und er versucht, mit dem Fahrrad die Pyrenäen zu überqueren. Er wird erneut gefangen genommen, dieses Mal von den Franzosen, und in Vichy-Frankreich inhaftiert. Erneut gelingt ihm die Flucht, er versteckt sich auf einem Boot und gelangt nach Algier. In Algier stiehlt er ein kleines Boot, um nach Gibraltar zu segeln, ohne jegliche Erfahrung zu haben. Ein paar Wochen später ist Bill Bradford wieder in England. Ab 1943 arbeitet er für den Generalstab in London an der Planung für den D-Day in der Normandie. Am 6. Juni 1944 ist er Verbindungsoffizier für den US-General Omar Bradley. Nach der blutigen Landung am Omaha Beach, bei der auch Bill Bradford mit den Amerikanern anwesend ist, arbeitet er bis zum 24. Juli 1944 für General Bradley. Danach erhält er das Kommando über die 5th Black Watch in Caen bis zum Ende des Krieges in Europa 1945. Nach dem Zweiten Weltkrieg befehligt er bis zu seiner Pensionierung im Jahr 1959 einige andere britische Einheiten. Danach widmet sich Bill Bradford bis zu seinem Tod im Jahr 1996 der Verwaltung seines Anwesens Kincardine Castle in Kincardine. Rond middernacht op 22 oktober 1944 valt het 5/7e Bataljon Gordon Highlanders Wijbosch aan. Om 03.00 uur komt de melding dat de posities veilig zijn gesteld. Om 06.25 uur vertrekt het 5e Bataljon Black Watch onder leiding van luitenant-kolonel Bill Bradford samen met de Sherman tanks van het 144e RAC in de richting van Schijndel. Ze trekken achter een artilleriebeschieting aan. De A-compagnie weet om 07.30 uur de twee molens van de Pegstukken in te nemen. B-compagnie verovert de fabriek van Janssen-de Wit. Bij de A en B-compagnie vallen twee doden, helaas door eigen vuur. Ondertussen wordt Schijndel zelf intensief beschoten om eventuele Duitse weerstand te verzwakken. Door de rook en stof van de artilleriebeschieting raken de voorste compagnies de weg kwijt. Ze zijn iets te ver naar het zuiden opgerukt. Zodra de Britse artilleriebeschieting ophoudt en de rookwolken optrekken staat, tot hun stomme verbazing, ineens hun eigen commandant met zijn staf voor hen, bij de fabriek van Janssen-de Wit (nu afgebroken) op Plein 44. De simpele reden: Bradford heeft wel de juiste route genomen dwars door de ontploffende granaten heen.&nbsp;Bill Bradford is een opmerkelijke officier. Tijdens de gevechten in mei, april en juni 1940 in Frankrijk wordt hij als officier van de 51st Highland Divisie door de Duitsers gevangengenomen in de buurt van St-Valery. Na negen dagen weet hij te ontsnappen en probeert over de Pyreneeën te fietsen. Hij wordt opnieuw gevangengenomen, nu door de Fransen, en gevangengezet in Vichy-Frankrijk. Ook daar weet hij weer te ontsnappen en verstopt zich op een boot en kwam aan in Algiers. In Algiers steelt hij een kleine boot om naar Gibraltar te zeilen, zonder enige ervaring. Enkele weken later is Bill Bradford weer terug in Engeland. Vanaf 1943 zal hij gaan werken voor de Generale Staf in London betreffende de planning voor D-Day in Normandië. Op 6 juni 1944 is hij verbindingsofficier voor de Amerikaanse generaal Omar Bradley. Na de bloedige landing op Omaha Beach, waar Bill Bradford ook aanwezig is met de Amerikanen, werkt hij tot 24 juli 1944 voor generaal Bradley. Daarna krijgt hij het bevel over het 5e Black Watch bij Caen tot aan het einde van de oorlog in Europa in 1945. Na de Tweede Wereldoorlog heeft hij het bevel over enkele andere Britse eenheden tot zijn pensionering in 1959. Daarna houdt Bill Bradford zich tot zijn overlijden in 1996 bezig met het beheren van zijn landgoed, Kincardine Castle in Kincardine.

 Ist das nicht unser kommandierender Offizier? Is dat onze commandant niet? Isn’t that our Commanding Officer?

​​The hotel was used by staff of the Headquarters of the Canadian 3rd Infantry Division who would land at Juno Beach, Normandy, on 6 June 1944. In 2015, a discovery was made in the hotel during renovations: documents dating from the war years were found under the floorboards. These ranged from reports of a man who was missing without authorised leave, to an invitation for personnel to attend a musical variety show called Swing into ETO (European Theatre Operations) on Sunday 30 July 1944. Other documents showed the danger that threatened men even in the UK, with one document detailing bomb disposals and locations of burials. ​Documents were officially marked and some linked to the HQ of the Canadian 3rd Infantry Division. These papers were checked by the Ministry of Defence and returned to the hotel.​The camps which formed the marshalling area around Southampton and the New Forest were intended to conceal the troops that would participate in Operation Overlord. From here they would eventually move on to embarkation points along the coastline in the New Forest area.​

Several years ago, secret documents were found under the floorboards in the hotel during a renovation.​

​Balmer Lawn Hotel​

Used as a Headquarters in the area of Brockenhurst in the build up to D-Day in June 1944.​

​Balmer Lawn Hotel

​​Balmer Lawn Hotel​ 

​​The hotel was used by staff of the Headquarters of the Canadian 3rd Infantry Division who would land at Juno Beach, Normandy, on 6 June 1944. In 2015, a discovery was made in the hotel during renovations: documents dating from the war years were found under the floorboards. These ranged from reports of a man who was missing without authorised leave, to an invitation for personnel to attend a musical variety show called Swing into ETO (European Theatre Operations) on Sunday 30 July 1944. Other documents showed the danger that threatened men even in the UK, with one document detailing bomb disposals and locations of burials. ​Documents were officially marked and some linked to the HQ of the Canadian 3rd Infantry Division. These papers were checked by the Ministry of Defence and returned to the hotel.​The camps which formed the marshalling area around Southampton and the New Forest were intended to conceal the troops that would participate in Operation Overlord. From here they would eventually move on to embarkation points along the coastline in the New Forest area.​ ​​L'hôtel était utilisé par le personnel du quartier général de la 3è Division d'infanterie canadienne qui débarqua à Juno Beach, en Normandie, le 6 juin 1944. En 2015, une découverte a été faite à l'hôtel lors de travaux de rénovation. Des documents datant des années de guerre ont été retrouvés sous le parquet. Il s'agit de rapports faisant état d'un homme porté disparu et ne possédant pas d’invitation du personnel à assister à un spectacle de variétés musicales appelé « Swing into ETO » (European Theatre Operations) le dimanche 30 juillet 1944. D'autres documents indiquaient un danger menaçant les hommes au Royaume-Uni, avec un document détaillant des éliminations de bombes et des lieux de sépultures.​Les documents étaient officiellement marqués dont certains étaient liés au QG de la 3è Division d'infanterie canadienne. Ces papiers furent contrôlés par le Ministère de la Défense et rendus à l'hôtel.Les camps formant la zone de rassemblement autour de Southampton et de New Forest étaient destinés à cacher les troupes sensées participer à l'opération Overlord. De là, ils se rendaient aux points d'embarquement le long du littoral dans la région de New Forest.​ ​​Das Hotel wurde von Mitarbeitern des Hauptsitzes der 3. kanadischen Infanteriedivision genutzt, die am 6. Juni 1944 in Juno Beach (Normandie) landen sollten. Im Jahr 2015 wurde im Hotel während der Renovierungsarbeiten eine Entdeckung gemacht. Unter den Dielen wurden Dokumente aus den Kriegsjahren gefunden. Diese reichten von Berichten über einen Mann, der ohne genehmigten Urlaub verschwunden war, bis hin zu einer Einladung für die Soldaten, am Sonntag, dem 30. Juli 1944, an einer musikalischen Varieté namens „Swing into ETO“ (European Theatre Operations) teilzunehmen. Andere Dokumente zeigten die Gefahr, die Männer sogar in Großbritannien bedrohte. In einem Dokument wurden Bombenentschärfungen und die Standorte von Gräbern detailliert beschrieben.Die Dokumente waren offiziell gekennzeichnet. Zum Teil standen sie mit dem Hauptquartier der 3. kanadischen Infanteriedivision in Verbindung. Diese Unterlagen wurden vom Verteidigungsministerium geprüft und an das Hotel zurückgegeben.Die Lager, die den Bereitstellungsraum um Southampton und den New Forest bildeten, sollten die Truppen verstecken, die an der Operation Overlord teilnehmen würden. Von hier aus würden sie schließlich zu Einschiffungspunkten entlang der Küste im Gebiet „New Forest“ weiterziehen.​ ​​Het hotel werd gebruikt door personeelsleden van het hoofdkwartier van de Canadese 3rd Infantry Division die op 6 juni 1944 op Juno Beach in Normandië zou landen. In 2015 werd tijdens renovaties een ontdekking gedaan in het hotel. Onder de vloerplanken werden documenten uit de oorlogsjaren gevonden. Deze varieerden van meldingen van een man die ongeoorloofd afwezig was tot een uitnodiging voor personeel om op zondag 30 juli 1944 een muzikale varietyshow genaamd ‘Swing into ETO’ (European Theatre Operations) bij te wonen. Andere documenten, waaronder een document dat een gedetailleerde beschrijving gaf van afgeworpen bommen en locaties van graven, toonden aan dat zelfs in het Verenigd Koninkrijk het gevaar op de loer lag.De documenten waren officieel gewaarmerkt, en sommige hielden verband met het hoofdkwartier van de Canadese 3rd Infantry Division. De papieren werden door het Ministerie van Defensie nagekeken en aan het hotel teruggegeven.De kampen die de marshalling area rond Southampton en het New Forest vormden, waren bedoeld om de troepen te verbergen die aan Operatie Overlord zouden deelnemen. Van hieruit zouden ze uiteindelijk doorgaan naar inschepingspunten langs de kustlijn in het gebied van het New Forest.​&nbsp; ​​Hotel był używany przez personel kwatery głównej kanadyjskiej 3 Dywizji Piechoty, która 6 czerwca 1944 r. miała wylądować na Juno Beach w Normandii. Podczas remontu w 2015 roku w hotelu dokonano pewnego odkrycia - pod deskami podłogowymi znaleziono dokumenty z czasów wojny. Dotyczyły one na przykład mężczyzny, który zaginął bez zgody na opuszczenie terenu obozu, albo zaproszenia personelu na przedstawienie muzyczne zatytułowane „Przerzut na ETO” (przyp. tłum. ETO – operacje na europejskim teatrze II wojny światowej) w niedzielę 30 lipca 1944 r. Inne dokumenty sygnalizowały niebezpieczeństwo, jakie groziło żołnierzom nawet na terenie Wielkiej Brytanii, a w jednym z nich szczegółowo opisano rozbrajanie bomb i miejsca pochówków żołnierzy.Dokumenty zostały oficjalnie oznaczone, niektóre były powiązane z dowództwem kanadyjskiej 3 Dywizji Piechoty. Pisma zostały zbadanene przez brytyjskie Ministerstwo Obrony, a następnie zwrócone hotelowi.​Obozy, które tworzyły strefę przygotowawczą wokół Southampton i New Forest, miały na celu ukrycie żołnierzy biorących udział w operacji „Overlord”. Stamtąd mieli oni ostatecznie udać się do punktów zaokrętowania rozlokowanych wzdłuż wybrzeża w rejonie New Forest.​&nbsp; ​​L’hotel venne utilizzato dal personale del quartier generale della 3ª divisione di fanteria canadese che sarebbe sbarcato a Juno Beach, in Normandia, il 6 giugno 1944. Nel 2015, durante i lavori di ristrutturazione dell’hotel sotto le assi del pavimento vennero rinvenuti documenti risalenti agli anni della guerra. Tra questi, le testimonianze delle segnalazioni di un uomo che risultava irreperibile ma privo di permesso al congedo autorizzato o anche un invito per il personale a partecipare a uno spettacolo di varietà musicale chiamato “Swing into ETO” (European Theatre Operations) domenica 30 luglio 1944. Altri documenti hanno dimostrato il pericolo che minacciava gli uomini anche nel Regno Unito, con un resoconto scritto che dettagliava lo smaltimento di bombe e le posizioni delle sepolture.​Questi documenti erano ufficialmente contrassegnati e alcuni erano collegati al quartier generale della 3ª divisione di fanteria canadese e sono quindi stati controllati dal Ministero della Difesa e poi restituiti all’hotel.​Gli accampamenti che formavano l’area di smistamento intorno a Southampton e alla New Forest avevano lo scopo di nascondere le truppe che avrebbero partecipato all’Operazione Overlord. Da qui queste sarebbero poi passate ai punti di imbarco lungo la costa nell’area di New Forest.​&nbsp;

 ​​Hotel Balmer Lawn​ ​​Hotel Balmer Lawn​ ​​Balmer Lawn Hotel​ ​​Balmer Lawn Hotel​ ​​Balmer Lawn Hotel​ ​​Balmer Lawn Hotel​ 

​​The camps which formed the marshalling area around Portsmouth and Southampton were intended to conceal the troops that would participate in Operation Overlord. From here they would eventually move on to embarkation points along the coastline in the Southampton area.The camps could accommodate around 8,500 men and 1000 vehicles. The men camped out under canvass and had access to kitchen and ablution facilities. The camps also enabled the men to keep training as they prepared for the liberation of Europe.Camps were usually built in covered areas, such as woodland, to prevent opposition observations from above and reduce the risk of being observed by the public. When the time for embarkation for Operation Overlord drew nearer, the Marshalling Camps were sealed and guarded. This happened at the end of May 1944.Men of the 1st Special Service Brigade camped here prior to embarkation at Warsash. These Commandos they later landed on Sword Beach, Normandy. A sad incident took place on the common prior to D-Day. This involved the Reverend Derrick Williams, who took his own life, according to Lord Lovat Simon Fraser, following a poor sermon. He is buried at Hollybrook Cemetery, Southampton.

The roadway leading out to Hill Lane still remains from the camps infrastructure.​

Wartime Concrete

​Trails and footpaths lead through the area where the four camps were located.​

Southampton Common​

This is entrance to the northern half of the common where the camp was located, paved by wartime concrete.​

Hill Lane Entrance

Many public footpaths can be found to the north of the common in the area where the four camps were located.​

 ​Southampton Common​

​​C18, C19, C20 & C21, Southampton Common​ 

​​The camps which formed the marshalling area around Portsmouth and Southampton were intended to conceal the troops that would participate in Operation Overlord. From here they would eventually move on to embarkation points along the coastline in the Southampton area.The camps could accommodate around 8,500 men and 1000 vehicles. The men camped out under canvass and had access to kitchen and ablution facilities. The camps also enabled the men to keep training as they prepared for the liberation of Europe.Camps were usually built in covered areas, such as woodland, to prevent opposition observations from above and reduce the risk of being observed by the public. When the time for embarkation for Operation Overlord drew nearer, the Marshalling Camps were sealed and guarded. This happened at the end of May 1944.Men of the 1st Special Service Brigade camped here prior to embarkation at Warsash. These Commandos they later landed on Sword Beach, Normandy. A sad incident took place on the common prior to D-Day. This involved the Reverend Derrick Williams, who took his own life, according to Lord Lovat Simon Fraser, following a poor sermon. He is buried at Hollybrook Cemetery, Southampton. ​​Les camps formant la zone de rassemblement autour de Portsmouth et de Southampton étaient destinés à cacher les troupes sensées participer à l'opération Overlord. De là, ils se rendaient aux points d'embarquement le long du littoral dans la région de Southampton.La capacité d'accueil des camps était d’environ 8 500 hommes et 1 000 véhicules. Les camps permettaient aux hommes de camper sous des tentes et d'avoir accès à une cuisine et à des installations sanitaires. Les camps donnaient également l’occasion aux hommes de continuer à s'entraîner alors qu'ils se préparaient à la libération de l'Europe.​Habituellement, la construction des camps s'est faite dans des zones couvertes telles que les bois pour empêcher que l’ennemi ne les repère depuis le ciel et pour réduire tout risque d'être espionné. Lorsque l'heure de l'embarquement pour l'opération Overlord approcha, les camps de rassemblement furent scellés et gardés. Cela se produisit fin mai 1944.C’est ici qu'ont campé les hommes de la 1ère Special Service Brigade avant l'embarquement à Warsash. Ces commandos débarquèrent finalement sur Sword Beach, en Normandie. Mais la commune fut témoin d’un triste incident avant le Jour J. Selon Lord Lovat Simon Fraser, le révérend Derrick Williams se suicida suite à un mauvais sermon. Il est enterré au cimetière Hollybrook Cemetery Southampton. ​​Die Lager, die den Bereitstellungsraum um Portsmouth und Southampton bildeten, sollten die Truppen verstecken, die an der Operation Overlord teilnehmen würden. Von hier aus würden sie schließlich zu Einschiffungspunkten entlang der Küste im Gebiet Southampton weiterziehen.Die Lager konnten rund 8.500 Männer und 1.000 Fahrzeuge aufnehmen. Die Männer kampierten unter Planen und hatten Zugang zu einer Küche und sanitären Einrichtungen. Die Lager ermöglichten es den Männern auch, weiter zu trainieren, während sie sich auf die Befreiung Europas vorbereiteten.Die Lager wurden in der Regel in verdeckten Gebieten wie Wäldern errichtet, um feindliche Beobachtungen aus der Luft zu verhindern und das Risiko, von der Bevölkerung beobachtet zu werden, zu verringern. Als die Zeit für die Einschiffung für die Operation Overlord immer näher rückte, wurden die Marshalling Camps versiegelt und bewacht. Das geschah Ende Mai 1944.Männer der 1. Special Service Brigade kampierten hier vor der Einschiffung bei Warsash. Diese Kommandos würden schließlich am Sword Beach in der Normandie landen. Vor dem D-Day ereignete sich ein trauriger Zwischenfall auf dem Gelände. Reverend Derrick Williams nahm sich, laut Lord Lovat Simon Fräser, nach einer unangemessenen Predigt das Leben. Er wurde auf dem Hollybrook Cemetery in Southampton beigesetzt.&nbsp; ​​De kampen die de marshalling area rond Portsmouth en Southampton vormden, waren bedoeld om de troepen te verbergen die aan Operatie Overlord zouden deelnemen. Van hieruit zouden ze uiteindelijk doorgaan naar inschepingspunten langs de kustlijn in het gebied rondom Southampton.​De kampen boden plaats aan ongeveer 8.500 mannen en 1.000 voertuigen. De mannen kampeerden buiten onder canvas en hadden de beschikking over keuken- en wasfaciliteiten. Door de constructie van de kampen konden de mannen ook in training blijven terwijl ze zich voorbereidden op de bevrijding van Europa.​Kampen werden meestal aangelegd in overdekte gebieden zoals bossen om te voorkomen dat ze door de vijand vanuit de lucht gezien konden worden en om het risico dat ze door het publiek werden geobserveerd te verkleinen. Toen het moment van inscheping voor Operatie Overlord dichterbij kwam, werden de verzamelkampen afgesloten en bewaakt. Dit gebeurde eind mei 1944.Mannen van de 1st Special Service Brigade verbleven hier voordat ze zich inscheepten bij Warsash. Deze commando's zouden uiteindelijk op Sword Beach in Normandië landen. Op de dag voor D-Day vond er een droevig incident plaats op de meent. Dominee Derrick Williams beroofde zich van zijn leven, volgens Lord Lovat Simon Fraser na een slechte preek. Hij ligt begraven op Hollybrook Cemetery, Southampton.&nbsp; ​​Obozy, które tworzyły strefę przygotowawczą wokół Portsmouth i Southampton, miały na celu ukrycie żołnierzy biorących udział w operacji „Overlord”. Stamtąd mieli oni ostatecznie udać się do punktów zaokrętowania rozlokowanych wzdłuż wybrzeża w rejonie Southampton.Obozy mogły pomieścić około 8500 osób i 1000 pojazdów. Żołnierze obozowali pod namiotami, gdzie mieli dostęp do kuchni i sanitariatów. Pobyt w tych obozach umożliwiał także kontynuowanie szkoleń w ramach przygotowań do wyzwolenia Europy.Obozy były budowane głównie na obszarach zadrzewionych, np. w lasach, aby uniemożliwić wrogowi obserwowanie ich z góry oraz aby zmniejszyć ryzyko bycia podglądanym przez lokalne społeczeństwo. Kiedy zbliżał się czas zaokrętowania na operację „Overlord”, obozy przygotowawcze zostały szczelnie zamknięte, a stacjonujące wokół nich straże wzmocnione. Stało się to pod koniec maja 1944 roku.Żołnierze z 1 Brygady Służb Specjalnych obozowali tutaj przed zaokrętowaniem w Warsash. Komandosi ci ostatecznie wylądowali na Sword Beach w Normandii. Przed D-Day na błoniach wydarzył się jednak przykry incydent. Dotyczyło to wielebnego Derricka Williamsa, który odebrał sobie życie, według Lorda Lovata Simona Frasera, po wygłoszonym słabym kazaniu. Wielebny został pochowany na cmentarzu Hollybrook w Southampton. ​​I campi che formavano l’area di smistamento intorno a Portsmouth e Southampton avevano lo scopo di nascondere le truppe che avrebbero partecipato all’Operazione Overlord. Da qui sarebbero poi passate ai punti di imbarco lungo la costa nell’area di Southampton.​I campi potevano ospitare circa 8500 uomini e 1000 veicoli. Gli uomini si accampavano sotto le tende e avevano accesso alla cucina e alle docce. Questi campi hanno permesso agli uomini di continuare gli addestramenti mentre si preparavano per la liberazione dell’Europa.​Venivano solitamente costruiti in aree coperte come i boschi per impedire l’osservazione del nemico dall’alto e per ridurre il rischio di essere osservati dal pubblico. Con l’avvicinarsi del momento dell’imbarco per l’Operazione Overlord, i campi di smistamento furono chiusi e sottoposti a protezione, alla fine del maggio 1944.Gli uomini della 1ª brigata dei servizi speciali si accamparono qui prima dell’imbarco a Warsash. Questi commandos alla fine sarebbero atterrati a Sword Beach, in Normandia. Prima del D-Day, nella Common land ebbe luogo un triste incidente. Il reverendo Derrick Williams si tolse la vita, secondo Lord Lovat Simon Fraser, a seguito di un sermone non eccezionale. È sepolto al cimitero di Hollybrook, Southampton.

 C18, C19, C20 en C21, Southampton Common ​​Obozy C18, C19, C20 i C21 na błoniach Southampton Common​ ​​C18, C19, C20 & C21, Southampton Common​ Campi ​C18, C19, C20 e C21 a Southampton Common ​​Camps C18, C19, C20 et C21 de Southampton Common​ ​​C18, C19, C20 & C21, Southampton Common​ 

West Brabant was liberated by a truly international force. General Crerar's First Canadian Army commanded British, Polish and American Divisions in addition to Canadian divisions. The American Divison had liberated Oudenbosch and its famous Basilica on 30 October 1944.The ultimate goal for the American Division was to reach the Hollands Diep river. The "Timberwolves" was the first Division to sail directly from America to Normandy in August 1944. However, due to supply problems, the division had to wait until October 1944 to be sent to the front. The First Canadian Army needed reinforcements, and so Major General Terry Allen's 104th Division had its first combat experience in an area south of Breda. At the end of October, they faced the tough job of crossing the river Mark, south of Standdaarbuiten village. An initial attempt by several dozen American soldiers on the east side of the village failed. They were overrun by the German troops in a counterattack. Only a few managed to hold out, whilst the rest fell or were captured. Achieving an American bridgehead required a bigger approach.After two days of intense preparation, the 2nd Battalion of the 413th Infantry Regiment (known as "The Seagulls" and numbering about 600 men), attacked at exactly 21:00 on Friday 3 November. They rowed in boats across the Mark on the west side of Standdaarbuiten. Intense artillery fire accompanied the American soldiers and caused much damage in the village, with many fires. The German troops could not prevent the American forces from reinforcing their positions across the Mark. By midnight, the number of American soldiers near Standdaarbuiten had increased to just under 2,000 men. Now was the moment to build an emergency bridge across the Mark, at the site of the old blown-up bridge (end of Veerstraat). The Timberwolves could now bring in heavy equipment to support the advance. This was a decisive moment for the fighting in and around Standdaarbuiten. The only thing that their opponent, the German 346th Infantry Division, could do was to slowly retreat. The flat marshland landscape north of Standdaarbuiten helped in this regard.Finally, a group of American soldiers reached the Hollands Diep river on the afternoon of Sunday 5 November around 16:15, near the hamlet Roode Vaart. The final destination had been reached! Next, because the American offensive at Aachen had come to a standstill, the "Timberwolves" were needed there quickly to help.

unknown.png

unknown.jpeg

unknown-1.jpeg

unknown-1.png

US Division under Canadian command!

West Brabant was liberated by a truly international force. General Crerar's First Canadian Army commanded British, Polish and American Divisions in addition to Canadian divisions. The American Divison had liberated Oudenbosch and its famous Basilica on 30 October 1944.The ultimate goal for the American Division was to reach the Hollands Diep river. The "Timberwolves" was the first Division to sail directly from America to Normandy in August 1944. However, due to supply problems, the division had to wait until October 1944 to be sent to the front. The First Canadian Army needed reinforcements, and so Major General Terry Allen's 104th Division had its first combat experience in an area south of Breda. At the end of October, they faced the tough job of crossing the river Mark, south of Standdaarbuiten village. An initial attempt by several dozen American soldiers on the east side of the village failed. They were overrun by the German troops in a counterattack. Only a few managed to hold out, whilst the rest fell or were captured. Achieving an American bridgehead required a bigger approach.After two days of intense preparation, the 2nd Battalion of the 413th Infantry Regiment (known as "The Seagulls" and numbering about 600 men), attacked at exactly 21:00 on Friday 3 November. They rowed in boats across the Mark on the west side of Standdaarbuiten. Intense artillery fire accompanied the American soldiers and caused much damage in the village, with many fires. The German troops could not prevent the American forces from reinforcing their positions across the Mark. By midnight, the number of American soldiers near Standdaarbuiten had increased to just under 2,000 men. Now was the moment to build an emergency bridge across the Mark, at the site of the old blown-up bridge (end of Veerstraat). The Timberwolves could now bring in heavy equipment to support the advance. This was a decisive moment for the fighting in and around Standdaarbuiten. The only thing that their opponent, the German 346th Infantry Division, could do was to slowly retreat. The flat marshland landscape north of Standdaarbuiten helped in this regard.Finally, a group of American soldiers reached the Hollands Diep river on the afternoon of Sunday 5 November around 16:15, near the hamlet Roode Vaart. The final destination had been reached! Next, because the American offensive at Aachen had come to a standstill, the "Timberwolves" were needed there quickly to help. West-Brabant wurde von einer wahrhaft internationalen Truppe befreit. Die Erste Kanadische Armee von General Crerar befehligte neben kanadischen Divisionen auch britische, polnische und amerikanische. Letztere befreiten am 30. Oktober 1944 Oudenbosch und seine berühmte Basilika.Das Ziel der Amerikaner war es, den Fluss Hollands Diep zu erreichen. Die "Timberwolves" waren die erste Division, die im August 1944 direkt aus Amerika in die Normandie segelte. Aufgrund von Versorgungsproblemen musste die Division bis Oktober 1944 warten, bis sie an die Front geschickt werden konnte. Die Erste Kanadische Armee konnte Verstärkung gebrauchen, und so machte die 104. Division von Generalmajor Terry Allen ihre erste Kampferfahrung in einem Gebiet südlich von Breda.Ende Oktober standen sie vor einer schwierigen Aufgabe, nämlich der Überquerung des Flusses Mark südlich von Standdaarbuiten. Ein erster Versuch von mehreren Dutzend Amerikanern auf der Ostseite des Dorfes scheiterte. Bei einem Gegenangriff wurden sie von den Deutschen überrannt. Nur wenigen gelang es, auszuharren. Der Rest fiel oder wurde gefangen genommen. Um einen amerikanischen Brückenkopf zu erreichen, war ein größerer Ansatz erforderlich. Nach zwei Tagen intensiver Vorbereitung ging das 2. Bataillon (etwa 600 Mann) des 413th Infantry Regiment ("The Seagulls") am Freitag, dem 3. November, um Punkt 21 Uhr zum Angriff über. In Booten ruderten sie über die Mark auf der Westseite von Standdaarbuiten. Intensiver Artilleriebeschuss begleitete die Amerikaner. Dies verursachte große Schäden im Dorf und viele Brände. Die Deutschen konnten die Amerikaner nicht daran hindern, ihre Stellungen auf der anderen Seite der Mark zu verstärken. Bis Mitternacht war die Zahl der Amerikaner in Standdaarbuiten auf knapp 2.000 Mann angewachsen. Dies war der Zeitpunkt, um eine Notbrücke an der Stelle der gesprengten Brücke über die Mark (Ende der Veerstraat) zu bauen. Nun konnten die "Timberwolves: schwere Geräte zur Unterstützung des Vormarsches heranschaffen. Dies war entscheidend für die Kämpfe in und um Standdaarbuiten. Das einzige, was der Gegner, die 346. Infanterie-Division, unternehmen konnte, war es, sich langsam zurückziehen. Dabei half die flache Polderlandschaft nördlich von Standdaarbuiten. Am Sonntagnachmittag, dem 5. November, erreichte eine Gruppe von Amerikanern gegen 16.15 Uhr endlich den Fluss Hollands Diep bei dem Weiler Roode Vaart. Das finale Ziel war erreicht. Da die amerikanische Offensive in der Nähe von Aachen ins Stocken geraten war, mussten die "Timberwolves" schnell dorthin gelangen, um Unterstützung zu leisten. West-Brabant werd bevrijd door een waarlijk internationale troepenmacht. Het First Canadian Army van generaal Crerar had naast Canadese divisies ook een Britse, Poolse en Amerikaanse onder bevel. De laatste bevrijdde op 30 oktober 1944 Oudenbosch met zijn beroemde basiliek.Het uiteindelijke doel voor de Amerikanen was het bereiken van het Hollands Diep. De “Timberwolves” was de eerste divisie die rechtstreeks vanuit Amerika in augustus 1944 naar Normandië was gevaren. Vanwege problemen in de bevoorrading moest de divisie wachten tot in oktober 1944 om naar het front gestuurd te kunnen worden. Het First Canadian Army kon versterking goed gebruiken en zo had de 104e divisie van generaal-majoor Terry Allen zijn eerste gevechtservaring in een gebied ten zuiden van Breda.Eind oktober stond men voor een lastige klus, namelijk de rivier de Mark oversteken ten zuiden van Standdaarbuiten. Een eerste poging van enkele tientallen Amerikanen aan de oostzijde van het dorp mislukte. Zij werden bij een tegenaanval onder de voet gelopen door de Duitsers. Slechts enkelen konden standhouden. De rest sneuvelde of werden gevangengenomen. Het realiseren van een Amerikaans bruggenhoofd vereiste een grotere aanpak.Na twee dagen van intense voorbereiding ging vrijdag 3 november het 2e bataljon (ongeveer 600 man) van het 413th Infantry Regiment (“The Seagulls”) om exact 21.00 uur in de aanval. In bootjes roeide men aan de westkant van Standdaarbuiten de Mark over. Intens artillerievuur begeleidde de Amerikanen. Dit veroorzaakte veel schade in het dorp en vele branden. De Duitsers konden niet voorkomen dat de Amerikanen hun posities aan de overzijde van Mark versterkten. Tegen middernacht was het aantal Amerikanen bij Standdaarbuiten al toegenomen tot een kleine 2.000 man. Dit was het moment om op de plaats van de opgeblazen brug over de Mark (einde van de Veerstraat) een noodbrug te slaan. Nu konden de Timberwolves zwaar materieel aanvoeren om de opmars te ondersteunen. Dat was beslissend voor de gevechten in en rond Standdaarbuiten.Het enige wat hun tegenstander, de 346. Infanterie Division, nog kon doen was langzaam terugtrekken. Het vlakke polderlandschap ten noorden Standdaarbuiten hielp hierbij.Uiteindelijk bereikte een groep Amerikanen op zondagmiddag 5 november rond 16.15 uur bij de buurtschap de Roode Vaart het Hollands Diep. Het einddoel was bereikt. Omdat het Amerikaanse offensief bij Aken was vastgelopen moesten de “Timberwolves” snel daarnaartoe om hulp te gaan bieden.&nbsp;

 US-Division unter kanadischem Kommando! Amerikaanse divisie onder Canadees bevel! US Division under Canadian command!

Operation Market Garden came to a stop in Arnhem. The bridge across the Rhine in this city was the last bridge the Allied forces needed to capture to ensure the success of the operation. It was also the farthest removed from the starting point of the British 30th Corps that was tasked with relieving the airborne forces. The paratroopers in Arnhem were expected to hold out for four days at the most. In the end they had to endure nine days of brutal fighting before retreating across the Rhine after the failure of Market Garden was inevitable. The British and Polish paratroopers that were dropped near Arnhem faced many problems. Areas closer to the bridge were unsuited for airborne landings. The location that was chosen instead was more than 10 to 15 kilometres removed from the bridge. Furthermore the airborne units that were dropped at Arnhem had to be flown there in three waves due to a shortage of transport aircrafts. This meant that the first group to land had to capture the bridge as well as hold on to the landing site so that the follow up forces could land safely. This already troublesome situation was aggravated further by the presence of the 9th and 10th SS Panzer Divisions that were stationed near Arnhem for rest after the fighting in Normandy. These problems proved to be too much for the valiant airborne forces. They suffered enormous appalling losses and were unable to achieve their goal in the end.

To ensure the success of Operation Market Garden, the Allied forces had to capture the bridge in Arnhem. But the light-armed airborne forces stood no chance against two SS Panzer Divisions that happened to be in the area. After desperate fighting and many casualties the Arnhem bridge proved to be ‘a bridge too far’.

Operation Market Garden came to a stop in Arnhem. The bridge across the Rhine in this city was the last bridge the Allied forces needed to capture to ensure the success of the operation. It was also the farthest removed from the starting point of the British 30th Corps that was tasked with relieving the airborne forces. The paratroopers in Arnhem were expected to hold out for four days at the most. In the end they had to endure nine days of brutal fighting before retreating across the Rhine after the failure of Market Garden was inevitable.

The British and Polish paratroopers that were dropped near Arnhem faced many problems. Areas closer to the bridge were unsuited for airborne landings. The location that was chosen instead was more than 10 to 15 kilometres removed from the bridge. Furthermore the airborne units that were dropped at Arnhem had to be flown there in three waves due to a shortage of transport aircrafts. This meant that the first group to land had to capture the bridge as well as hold on to the landing site so that the follow up forces could land safely. This already troublesome situation was aggravated further by the presence of the 9th and 10th SS Panzer Divisions that were stationed near Arnhem for rest after the fighting in Normandy. These problems proved to be too much for the valiant airborne forces. They suffered enormous appalling losses and were unable to achieve their goal in the end.

Beeldbank WO 2 – NIOD

The Battle of Arnhem

L'opération Market Garden fut stoppée à Arnhem. Le pont sur le Rhin qui s'y trouvait était pourtant le dernier dont les forces alliées devaient s'emparer pour que l'opération soit un succès. Il s'agissait aussi du pont le plus éloigné du point de départ du 30e corps d'armée britannique, qui avait pour mission de venir soutenir les forces aéroportées. Les parachutistes arrivés à Arnhem étaient supposés l'attendre au maximum quatre jours. Ils durent finalement résister durant neuf jours de combats violents, avant de battre en retraite de l'autre côté du Rhin, lorsque l'échec de l'opération Market Garden devint inévitable. Les soldats polonais et britanniques parachutés à proximité d'Arnhem furent confrontés à de nombreux problèmes. Tout d'abord, les zones proches du pont n'étaient pas adaptées pour leur atterrissage. L'emplacement choisi pour atterrir se trouvait à plus de 10 ou 15 kilomètres du pont. De plus, les unités aéroportées durent être parachutées à Arnhem en trois vagues successives, en raison d'un nombre insuffisant d'avions, ce qui signifiait que le premier groupe devait à la fois s'emparer du pont et protéger la zone d'atterrissage, afin que les groupes suivants puissent atterrir en toute sécurité. Enfin, cette situation fut encore aggravée par la présence des 9e et 10e Panzerdivision SS, qui s'étaient repliées à Arnhem après les combats en Normandie. Malgré leur courage, ce fut trop pour les forces aéroportées, qui subir des pertes considérables et ne parvinrent finalement pas à atteindre leur objectif. Operacja Market Garden została zatrzymana w Arnhem. Most nad Renem w tej miejscowości był ostatnim, jaki alianci musieli zdobyć, aby zapewnić powodzenie operacji. Był on też najbardziej oddalony od punktu, z którego startował 30. Korpus Brytyjski, by wykonać zadanie wsparcia sił desantowych. Spadochroniarze w Arnhem mieli utrzymać się maksymalnie przez cztery dni. Ostatecznie przyszło im wytrzymać dziewięć dni brutalnych walk, zanim wycofali się za Ren wobec nieuchronnego niepowodzenia operacji Market Garden. Brytyjscy i polscy spadochroniarze zrzuceni w sąsiedztwie Arnhem stanęli wobec licznych problemów. Tereny znajdujące się bliżej mostu nie nadawały się do lądowania. Miejsce wybrane zamiennie było odległe od mostu o ponad 10 do 15 kilometrów. Poza tym, jednostki spadochronowe zrzucane na Arnhem musiały być dowiezione w trzech rzutach z powodu szczupłości floty transportowej. Oznaczało to, że pierwsza lądująca grupa musiała z jednej strony przechwycić most, a z drugiej utrzymać miejsce lądowania, aby dalsze grupy mogły lądować bezpiecznie. Tę już kłopotliwą sytuację utrudniała obecność 9. i 10. Dywizji Pancernej SS, które stacjonowały pod Arnhem odpoczywając po walkach w Normandii. Problemy te okazały się zbyt poważne dla walecznych powietrznych sił desantowych. Spadochroniarze ponieśli przerażające straty i koniec końców nie byli w stanie zrealizować celu. Operation Market Garden kam in Arnheim zum Stehen. Die dortige Brücke über den Rhein war die letzte Brücke, die die alliierten Einheiten einnehmen mussten, um die Operation zum Erfolg zu führen. Sie war jedoch auch die Brücke, die vom Ausgangspunkt des 30. britischen Korps, das die Luftlandeeinheiten entlasten sollte, am weitesten entfernt war. Die Fallschirmjäger in Arnheim sollten maximal vier Tage aushalten. Am Ende mussten sie neun Tage brutaler Kämpfe überstehen, bevor sie sich wieder auf die andere Seite des Rheins zurückzogen, nachdem das Scheitern von Operation Market Garden nicht mehr zu verhindern war. Die in Arnheim abgesetzten britischen und polnischen Fallschirmjäger sahen sich vielen Schwierigkeiten gegenüber. Näher an der Brücke liegende Gebiete waren für die Landung von Fallschirmjägern nicht geeignet. Der somit ausgewählte Ort lag zehn bis fünfzehn Kilometer von der Brücke entfernt. Aufgrund des Mangels an Transportflugzeugen mussten die Einheiten zudem in drei Schüben eingeflogen werden. Das bedeutete, dass die zuerst gelandete Gruppe nicht nur die Brücke einnehmen, sondern auch die Landestelle verteidigen musste, damit auch die anderen beiden Gruppen sicher abgesetzt werden konnten. Diese an sich schon schwierige Lage wurde noch durch die Anwesenheit der 9. und 10. SS-Panzerdivision, die bei Arnheim stationiert waren, um sich dort von den Kämpfen in der Normandie zu erholen, verschärft. Diese Schwierigkeiten erwiesen sich als zu groß für die heldenhaft kämpfenden Fallschirmjägereinheiten. Sie erlitten enorm schwere Verluste und konnten am Ende ihr Ziel nicht erreichen. Operatie Market Garden eindigde bij Arnhem. De brug over de Rijn bij deze stad was de laatste brug die de geallieerden moesten innemen om het succes van de operatie te verzilveren. Naar verwachting zouden de parachutisten die bij Arnhem werden gedropt het maximaal vier dagen kunnen uithouden. Uiteindelijk kregen ze negen dagen van bloedige gevechten te verduren. Daarna liep operatie Market Garden vast en trokken de luchtlandingstroepen zich terug achter de Rijn. De Britse en Poolse parachutisten die bij Arnhem landden, kregen te maken met veel problemen. De dicht bij de brug gelegen gebieden waren ongeschikt voor landingen van de luchtmacht en de alternatieve locatie was meer dan 10 tot 15 kilometer van de brug verwijderd. Daarbij kwam nog dat de parachutisten in drie groepen moesten worden ingevlogen, vanwege een tekort aan transportvliegtuigen. Dit betekende dat de eerste groep de brug moest innemen en de landingsplaats moest zien vast te houden en veilig te stellen, zodat de volgende luchtlandingstroepen veilig konden landen. Deze benauwde situatie werd verergerd door de aanwezigheid van de Duitse 9e en 10e SS Pantserdivisies. Deze waren bij Arnhem gestationeerd om na de gevechten in Normandië even uit te rusten. De opeenstapeling van problemen bleek teveel voor de luchtlandingstroepen. Ze leden enorme verliezen en waren uiteindelijk niet in staat hun doel te bereiken. L’operazione Market Garden si arrestò ad Arnhem. Il ponte sul Reno in questa città era l’ultimo ponte che gli Alleati dovevano conquistare per assicurarsi il successo dell’operazione. Esso era anche il più lontano dal punto d’inizio del 30esimo Corpo d’armata britannico, che aveva il compito di rilevare le forze aviotrasportate. I paracadutisti ad Arnhem dovevano tenere la posizione per quattro giorni al massimo, ma alla fine dovettero affrontare nove giorni di brutali combattimenti prima di ritirarsi, una mossa resa necessaria dal fallimento di Market Garden. Le truppe britanniche e polacche che si lanciarono vicino ad Arnhem dovettero affrontare molti problemi. Le aree nei pressi del ponte non erano adatte all’atteraggio. Il luogo scelto era invece lontano tra i 10 e i 15 chilometri dal ponte. Inoltre, le unità aviotrasportate che furono lanciate su Arnhem dovettero essere lanciate in tre tornate, a causa della mancanza di velivoli da trasporto. Questo voleva dire che il primo gruppo ad atterrare doveva conquistare il ponte oltre che mantenere i luoghi di atterraggio, così che le forze seguenti potessero atterrare senza correre rischi. Questa situazione già rischiosa fu aggravata dalla presenza della nona e decima Divisione SS Panzer che era di stanza nei pressi di Arnhem, riposandosi dopo le battaglie in Normandia. Questi ostacoli furono insormontabili per le valenti forze aviotrasportate, che soffrirono enormi perdite e furono incapaci di raggiungere il loro obiettivo finale. Operation Market Garden came to a stop in Arnhem. The bridge across the Rhine in this city was the last bridge the Allied forces needed to capture to ensure the success of the operation. It was also the farthest removed from the starting point of the British 30th Corps that was tasked with relieving the airborne forces. The paratroopers in Arnhem were expected to hold out for four days at the most. In the end they had to endure nine days of brutal fighting before retreating across the Rhine after the failure of Market Garden was inevitable. The British and Polish paratroopers that were dropped near Arnhem faced many problems. Areas closer to the bridge were unsuited for airborne landings. The location that was chosen instead was more than 10 to 15 kilometres removed from the bridge. Furthermore the airborne units that were dropped at Arnhem had to be flown there in three waves due to a shortage of transport aircrafts. This meant that the first group to land had to capture the bridge as well as hold on to the landing site so that the follow up forces could land safely. This already troublesome situation was aggravated further by the presence of the 9th and 10th SS Panzer Divisions that were stationed near Arnhem for rest after the fighting in Normandy. These problems proved to be too much for the valiant airborne forces. They suffered enormous appalling losses and were unable to achieve their goal in the end.

 La bataille d'Arnhem Bitwa o Arnhem Die Schlacht um Arnheim De slag om Arnhem La battaglia di Arnhem The Battle of Arnhem

On Sunday 17 September 1944 many inhabitants of Hoeven set off to church, as they did every week, not knowing what awaited them that day. At around one o’clock in the afternoon the airspace filled up with an endless stream of planes. They were there for operation Market Garden. In the Dakota C-47 Stoy Hora pilots Krebs and Cannon were reliving D-day; once again they dropped paratroopers, this time from the 82nd Airborne Division and near the town of Nijmegen. But instead of returning safely to their home base in Nottingham, they were shot at near Breda. A failed flight for the two pilots and their four-man crew.&nbsp;Eyewitnesses Piet Reijnders, Fientje Snepvangers and Marcel Pieterse saw the Dakota make an emergency landing near Hoeven. The crashed Dakota was still almost completely intact. There were no weapons in the plane, but to the surprise of the increasingly large crowd of curious onlookers it turned out to be filled with delicacies. Delicacies which quickly disappeared into pockets and stomachs. When the German patrols later found the Dakota, the aircraft had been long empty.Meanwhile, the crew managed to get to safety in time by jumping out of the plane with parachutes. “While we were gliding in the wind, German patrols started shooting at us from the ground. It was not very pleasant, to put it mildly,” Howard Cannon said afterwards. The crew of the Dakota was taken in and hidden by Dutch resistance fighters. On 21 September, dressed in Dutch military police uniforms, they were put in a motorcycle sidecar and driven through busy enemy traffic to the V &amp; D department store in Breda. On 24 September Howard Cannon wrote a letter to his parents: “The people here are so friendly, we will never be able to repay them.” Meanwhile the Dakota crew was waiting in the department store attic for a chance to escape from occupied territory. When it became too dangerous at V &amp; D, the pilots were housed with various town residents by the Breda resistance. Weeks later, the pilots were taken to a hiding address in Wernhout by brothers Charles and Frans Marijnissen. Soon after their arrival Wernhout was liberated; after 42 days in hiding the pilots were reunited with the Allied troops. In December 1944 Krebs and Cannon visited the Dakota near Hoeven, North Brabant had already been largely liberated by then.“When I left the Netherlands, I sensed I had accomplished far more than our original mission. I had learned from the ‘defeated’ the true meaning of freedom and how we must never give up fighting for it,” Howard Cannon said in an interview with newspaper De Telegraaf on 27 May 1961. By then Cannon was a Democrat senator in Nevada. He had received many military awards during his military career between 1941 and 1946. Cannon died in 2002 at the age of 90 and was buried at Arlington National Cemetery with full military honours.The stories of the pilots Howard Cannon and Frank Krebs and the Dakota C-47 Stoy Hora are part of the ‘D-Day Experience’ wing of the D-Day Paratroopers historical centre at Saint-Come-du-Mont in Normandy, which was opened in 2015. The exhibit also includes a fully restored replica of the Stoy Hora which has been converted into a flight simulator. One of Howard Cannon’s daughters donated a photo album that her father and the other crew members made during the liberation of Europe. Krebs’ family donated the log book from the June 6 flight to the museum.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

schermafbeelding_2023-08-09_om_16.22.53.png

The true meaning of Freedom

On Sunday 17 September 1944 many inhabitants of Hoeven set off to church, as they did every week, not knowing what awaited them that day. At around one o’clock in the afternoon the airspace filled up with an endless stream of planes. They were there for operation Market Garden. In the Dakota C-47 Stoy Hora pilots Krebs and Cannon were reliving D-day; once again they dropped paratroopers, this time from the 82nd Airborne Division and near the town of Nijmegen. But instead of returning safely to their home base in Nottingham, they were shot at near Breda. A failed flight for the two pilots and their four-man crew.&nbsp;Eyewitnesses Piet Reijnders, Fientje Snepvangers and Marcel Pieterse saw the Dakota make an emergency landing near Hoeven. The crashed Dakota was still almost completely intact. There were no weapons in the plane, but to the surprise of the increasingly large crowd of curious onlookers it turned out to be filled with delicacies. Delicacies which quickly disappeared into pockets and stomachs. When the German patrols later found the Dakota, the aircraft had been long empty.Meanwhile, the crew managed to get to safety in time by jumping out of the plane with parachutes. “While we were gliding in the wind, German patrols started shooting at us from the ground. It was not very pleasant, to put it mildly,” Howard Cannon said afterwards. The crew of the Dakota was taken in and hidden by Dutch resistance fighters. On 21 September, dressed in Dutch military police uniforms, they were put in a motorcycle sidecar and driven through busy enemy traffic to the V &amp; D department store in Breda. On 24 September Howard Cannon wrote a letter to his parents: “The people here are so friendly, we will never be able to repay them.” Meanwhile the Dakota crew was waiting in the department store attic for a chance to escape from occupied territory. When it became too dangerous at V &amp; D, the pilots were housed with various town residents by the Breda resistance. Weeks later, the pilots were taken to a hiding address in Wernhout by brothers Charles and Frans Marijnissen. Soon after their arrival Wernhout was liberated; after 42 days in hiding the pilots were reunited with the Allied troops. In December 1944 Krebs and Cannon visited the Dakota near Hoeven, North Brabant had already been largely liberated by then.“When I left the Netherlands, I sensed I had accomplished far more than our original mission. I had learned from the ‘defeated’ the true meaning of freedom and how we must never give up fighting for it,” Howard Cannon said in an interview with newspaper De Telegraaf on 27 May 1961. By then Cannon was a Democrat senator in Nevada. He had received many military awards during his military career between 1941 and 1946. Cannon died in 2002 at the age of 90 and was buried at Arlington National Cemetery with full military honours.The stories of the pilots Howard Cannon and Frank Krebs and the Dakota C-47 Stoy Hora are part of the ‘D-Day Experience’ wing of the D-Day Paratroopers historical centre at Saint-Come-du-Mont in Normandy, which was opened in 2015. The exhibit also includes a fully restored replica of the Stoy Hora which has been converted into a flight simulator. One of Howard Cannon’s daughters donated a photo album that her father and the other crew members made during the liberation of Europe. Krebs’ family donated the log book from the June 6 flight to the museum.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. Zondag 17 september 1944 maken veel inwoners van Hoeven zich traditiegetrouw op voor hun wekelijkse kerkgang, niet wetende wat hun die dag te wachten staat. Rond één uur ’s middags vult het luchtruim zich met een eindeloze stroom vliegtuigen. In de Dakota C-47 Stoy Hora herbeleven de piloten Krebs en Cannon tijdens de operatie Market Garden D-day. Opnieuw droppen ze parachutisten, nu van de 82e Airborne Divisie in de omgeving van Nijmegen. Maar in plaats van veilig terug te keren naar hun thuisbasis in Nottingham, worden ze in de buurt van Breda beschoten. Een mislukte vlucht voor beide piloten en hun vierkoppige bemanning.Ooggetuigen Piet Reijnders, Fientje Snepvangers en Marcel Pieterse zien de Dakota een noodlanding maken nabij Hoeven. De neergestorte Dakota is bijna nog geheel intact. In het toestel worden geen wapens gevonden, maar blijkt tot verrassing van de snel toegestroomde bevolking gevuld met lekkernijen. Lekkernijen die ze snel soldaat maken. Als de Duitse patrouilles de Dakota vinden, is het toestel al lang leeg.Ondertussen weet de bemanning zich tijdig in veiligheid te brengen door met parachutes uit het toestel te springen. “Terwijl we met de wind meedreven, begonnen vanaf de grond Duitse patrouilles op ons te schieten. Het is zacht uitgedrukt, als ik zeg dat het niet prettig was”, vertelt Howard Cannon. De bemanning van de Dakota wordt door Nederlandse verzetsstrijders opgevangen en verborgen gehouden. Gekleed in marechaussee uniform worden ze 21 september per motor met zijspan tussen het drukke vijandelijke verkeer door naar het V &amp; D warenhuis in Breda gebracht. Op 24 september schrijft Howard Cannon een brief naar zijn ouders. “De mensen zijn hier zo vriendelijk, we kunnen ze nooit terugbetalen”. Intussen wacht de Dakota bemanning op de zolderverdieping op een kans om bezet gebied te ontvluchten. Als het te gevaarlijk wordt bij V &amp; D worden de piloten door het Bredase verzet ondergebracht bij particulieren in Breda. Weken later worden de piloten door de broers Charles en Frans Marijnissen naar een onderduikadres in Wernhout gebracht. Al snel na hun aankomst wordt Wernhout bevrijd en worden de piloten na 42 dagen herenigd met de geallieerde troepen. In december 1944 bezoeken Krebs en Cannon de neergestorte Dakota nabij Hoeven, Noord-Brabant is dan al grotendeels bevrijd.“Toen ik Nederland verliet, begreep ik dat ik meer tot stand had gebracht, dan slechts het uitvoeren van mijn orders – ik had geleerd van de mensen die onderworpen waren wat de ware betekenis van vrijheid is en dat we nooit mogen opgeven daarvoor te vechten”, vertelde Howard Cannon in een interview op 27 mei 1961 met De Telegraaf. Cannon was toen senator voor de Democraten in Nevada. Tijdens zijn militaire loopbaan tussen 1941 en 1946 kreeg hij vele militaire onderscheidingen. Cannon stierf in 2002 op 90 jarige leeftijd en werd begraven op Arlington National Cemetery met volledige militaire eer.De verhalen van de piloten Howard Cannon en Frank Krebs en de Dakota C-47 Stoy Hora zijn onderdeel van de ‘D-Day Experience’ in het historische centrum D-Day Paratroopers in Saint-Come-du-Mont in Normandië, dat werd geopend in 2015. Daar is een volledig gerestaureerde replica van de Stoy Hora omgezet in een vluchtsimulator. Een dochter van Howard Cannon schonk het museum in Frankrijk een fotoalbum dat haar vader en de andere bemanningsleden maakten tijdens de bevrijding van Europa.&nbsp;Krebs familie schonk tevens het logboek van de vlucht van 6 juni aan het museum.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant. <div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/bGq7i1nqMPA" start="0"></iframe></div>

 De ware betekenis van vrijheid The true meaning of Freedom

On 11 May 1944 the Allies launched Operation Diadem which was to break through the Gustav Line and open the way to Rome. The task of achieving this goal fell to the British 8th Army (including Polish, Canadian, and South African divisions) and the U.S. 5th Army (including four French division). After several attacks the German commander Albert Kesselring decided to abandon the Gustav line defences on 25 May, opening the way for the Allied advance. The capture of Rome was incredibly important to the Allies. It was hoped that the capture of the Italian capital might draw German troops away from France and the impending D-Day landings. Furthermore the capture of Rome would also have a tremendous propaganda value. President Roosevelt had intimated that Rome had to be conquered by American troops. The American commander on the scene, general Clark, therefore disobeyed the orders of the British general Alexander to cut of the German line of retreat and instead ordered his troops to capture the city. As a result of this decision the German 10th Army managed to escape capture and could continue its defence of Northern Italy. Prior to the capture of Rome, Italian forces fighting alongside the Allied armies were send to the Adriatic front so that they could not participate in the liberation of their capital. Ironically the news of the capture of Rome was overshadowed two days later by the D-Day landings in Normandy.

Rome was the first capital to be liberated from Nazi German occupation on 4 June 1944. Rome had been declared an open city which meant that it could be captured without any fighting. This was a welcome relieve after the heavy fought campaign of Cassino.

On 11 May 1944 the Allies launched Operation Diadem which was to break through the Gustav Line and open the way to Rome. The task of achieving this goal fell to the British 8th Army (including Polish, Canadian, and South African divisions) and the U.S. 5th Army (including four French division). After several attacks the German commander Albert Kesselring decided to abandon the Gustav line defences on 25 May, opening the way for the Allied advance.

The capture of Rome was incredibly important to the Allies. It was hoped that the capture of the Italian capital might draw German troops away from France and the impending D-Day landings. Furthermore the capture of Rome would also have a tremendous propaganda value.

President Roosevelt had intimated that Rome had to be conquered by American troops. The American commander on the scene, general Clark, therefore disobeyed the orders of the British general Alexander to cut of the German line of retreat and instead ordered his troops to capture the city. As a result of this decision the German 10th Army managed to escape capture and could continue its defence of Northern Italy.

Prior to the capture of Rome, Italian forces fighting alongside the Allied armies were send to the Adriatic front so that they could not participate in the liberation of their capital. Ironically the news of the capture of Rome was overshadowed two days later by the D-Day landings in Normandy.

Public Domain

Liberation of Rome

 Les Alliés lancèrent l’Opération Diadème le 11 mai 1944 dans le but de percer la ligne Gustave et d’ouvrir la voie vers Rome. Cette mission revint à la 8e armée britannique (reprenant des divisions polonaises, canadiennes et sud-africaines) et à la 5e armée américaine (comptant quatre divisions françaises). Au bout de plusieurs offensives, le commandant allemand Albert Kesselring décida d’abandonner les défenses de la ligne Gustave le 25 mai, laissant le chemin libre aux Alliés. La prise de Rome fut une victoire cruciale pour les Alliés. Ils avaient espéré que les troupes allemandes se retireraient ainsi de France et que les débarquements prévus n’auraient pas lieu. Cette reddition allait en outre fortement contribuer à la propagande. Le président Roosevelt avait laissé entendre que Rome devait être reprise par les troupes américaines. Au lieu d’obéir aux ordres du général britannique Alexander de percer la ligne de retraite allemande, le général Clark ordonna à ces troupes de s’emparer de la capitale. Sa décision permit à la 10e armée allemande d’échapper à la capture et de continuer d’assurer la défense de l’Italie du Nord. Avant la prise de Rome, les forces italiennes alliées furent envoyées au front adriatique afin qu’elles ne participent pas à la libération de la ville. Ironie du sort, le débarquement de Normandie éclipsa l’annonce de la capture de la capitale. 11 maja 1944 roku alianci rozpoczęli operację Diadem, której celem było przekroczenie Linii Gustawa i otwarcie drogi do Rzymu. Realizacja tego celu przypadła brytyjskiej 8 Armii (włączając dywizjony polskie, kanadyjskie oraz Republiki Południowej Afryki) i Armii Północnej Stanów Zjednoczonych (włączając cztery dywizjony francuskie). Po kilku atakach Albert Kesselring, niemiecki dowódca, podjął 25 maja decyzję o porzuceniu obrony Linii Gustawa, otwierając drogę dla alianckiego natarcia. Przejęcie Rzymu było niezwykle istotne dla aliantów. Liczono na to, że przejęcie włoskiej stolicy odciągnie niemieckie wojska od Francji i zbliżającego się lądowania w Normandii. Ponadto przejęcie Rzymu miałoby olbrzymią wartość propagandową. Prezydent Roosevelt dał natomiast do zrozumienia, że Rzym miał zostać przejęty przez wojsko amerykańskie. Działający na miejscu amerykański dowódca, generał Clark, złamał zatem postanowienia brytyjskiego generała Alexandra dotyczące przełamania niemieckiej linii odwrotu i nakazał swoim wojskom przejęcie miasta. Wskutek tej decyzji niemiecka 10 Armia uniknęła pojmania i mogła kontynuować obronę na północy Włoch. Zanim doszło do przejęcia Rzymu, włoskie wojska walczące w sprzymierzeniu z wojskami alianckimi zostały odesłane na front nad Adriatykiem, aby nie mogły uczestniczyć w wyzwoleniu swojej stolicy. Paradoksalnie, informacje o przejęciu Rzymu zaledwie dwa dni później przyćmiło lądowanie w Normandii. Rome werd, als eerste grote hoofdstad in Europa, op 4 juni 1944 bevrijd van nazi-Duitsland. Eerder was Rome tot open stad verklaard. Dat betekende dat het zonder strijd ingenomen kon worden. Dit was voor de geallieerden een opluchting na de moeizaam bevochten overwinning bij Monte Cassino. Op 11 mei 1944 lanceerden de geallieerden operatie Diadem. De operatie was bedoeld om door de Duitse Gustav-linie te breken en de weg naar Rome open te leggen. Diadem werd uitgevoerd door het 8e Britse Leger (inclusief Poolse, Canadese en Zuid-Afrikaanse divisies) en het 5e Amerikaanse Leger (inclusief vier Franse divisies). Na verschillende aanvallen besloot de Duitse opperbevelhebber Kesselring op 25 mei om de Gustav-linie op te geven. Voor de geallieerden was de inname van Rome strategisch en psychologisch enorm belangrijk. Men hoopte dat de verovering van Rome de Duitsers zou dwingen troepen van Frankrijk, waar binnenkort de D-Day landingen zouden plaatsvinden, naar Italië te verplaatsen. Bovendien zou de verovering van Rome ook een enorme propagandawaarde hebben. President Roosevelt had daarom aangegeven dat Rome door Amerikaanse troepen moest worden ingenomen. Daarom negeerde generaal Clark, de Amerikaanse bevelhebber ter plaatse, de orders van de Britse generaal Alexander om de terugtrekkende Duitsers de pas af te snijden. In plaats daarvan gaf hij zijn troepen opdracht de open stad Rome in te nemen. Als gevolg van deze beslissing wist het 10e Duitse Leger te ontsnappen en kon het de verdediging van Italië ten noorden van Rome voortzetten. Vlak voor de inname van Rome werden Italiaanse troepen die met de geallieerde legers meevochten, naar het Adriatische front gestuurd. Zo werd hen de mogelijkheid ontnomen deel te hebben aan de bevrijding van hun hoofdstad. Ironisch genoeg werd het nieuws over de inname van Rome twee dagen later, op 6 juni, alweer overschaduwd door de landingen van D-Day in Normandië. Am 11. Mai 1944 begannen die Alliierten die Operation Diadem mit dem Ziel, die Gustav-Linie zu durchbrechen und den Weg nach Rom freizumachen. Die britische 8. Armee (mit polnischen, kanadischen und südafrikanischen Divisionen) und die 5. amerikanische Armee (mit vier französischen Divisionen) erhielten den Auftrag dazu. Nach mehreren Angriffen gab der deutsche Befehlshaber Albert Kesselring die Verteidigung der Gustav-Linie am 25. Mai auf, sodass der Weg für den alliierten Aufmarsch frei wurde. Die Einnahme Roms war für die Alliierten von höchster Bedeutung. Sie hofften, dass die Einnahme der italienischen Hauptstadt die Deutschen veranlassen würde, ihre Truppen aus Frankreich abzuziehen, weg von der bevorstehenden alliierten Landung in der Normandie. Außerdem versprach man sich einen enormen Propagandawert von dieser Einnahme. Präsident Roosevelt wollte, dass Rom von amerikanischen Truppen erobert würde. Darum missachtete der amerikanische Befehlshaber Clark den Befehl des britischen Generals Alexander, den Rückzug der Deutschen abzuschneiden, und befahl er seinen Truppen stattdessen, die Stadt einzunehmen. Als Folge dieser Entscheidung konnte die deutsche 10. Armee der Gefangenschaft entgehen und Norditalien weiterhin verteidigen. Vor der Einnahme Roms wurden die mit den Alliierten zusammenarbeitenden italienischen Truppen an die adriatische Front gesandt, sodass sie nicht an der Befreiung ihrer Hauptstadt teilnehmen konnten. Ironischerweise wurde die Nachricht von der Einnahme Roms zwei Tage später von der alliierten Landung in der Normandie überschattet. L’11 maggio 1944 gli alleati lanciarono l’Operazione Diadema, il cui intento era quello di rompere la linea Gustav e aprire la strada per Roma. Il compito di questa operazione era ricaduto sull’ottava armata dell’esercito britannico, che includeva divisioni polacche, canadesi e sudafricane, e sulla quinta armata dell’esercito americano, che includeva quattro divisioni francesi. Dopo una serie di attacchi il comandante tedesco Albert Kesselring decise di abbandonare le difese della linea Gustav il 25 maggio, aprendo la strada all’avanzata alleata. La conquista di Roma era incredibilmente importante per gli Alleati. Si sperava infatti che la conquista della capitale italiana portasse le truppe tedesche lontano dalla Francia e dall'imminente sbarco in Normandia (D-Day). Inoltre, la conquista di Roma sarebbe stata anche un enorme strumento di propaganda. Il presidente Roosevelt aveva lasciato intendere che Roma doveva essere conquistata dalle truppe americane. Il comandante dell’esercito statunitense, generale Clark, disobbedì dunque agli ordini del generale britannico Alexander di tagliare la linea di ritirata tedesca e ordinò invece alle proprie truppe di conquistare la città. In seguito a questa decisione, la decima armata tedesca riuscì a sfuggire alla cattura e poté continuare la difesa del Nord Italia. Prima della conquista di Roma, le forze italiane che combattevano al fianco degli alleati furono mandate sul fronte adriatico, in modo che non potessero partecipare alla liberazione della propria capitale. Ironicamente, la notizia della liberazione di Roma passò in secondo piano per lo sbarco in Normandia, che avvenne solo due giorni dopo. On 11 May 1944 the Allies launched Operation Diadem which was to break through the Gustav Line and open the way to Rome. The task of achieving this goal fell to the British 8th Army (including Polish, Canadian, and South African divisions) and the U.S. 5th Army (including four French division). After several attacks the German commander Albert Kesselring decided to abandon the Gustav line defences on 25 May, opening the way for the Allied advance. The capture of Rome was incredibly important to the Allies. It was hoped that the capture of the Italian capital might draw German troops away from France and the impending D-Day landings. Furthermore the capture of Rome would also have a tremendous propaganda value. President Roosevelt had intimated that Rome had to be conquered by American troops. The American commander on the scene, general Clark, therefore disobeyed the orders of the British general Alexander to cut of the German line of retreat and instead ordered his troops to capture the city. As a result of this decision the German 10th Army managed to escape capture and could continue its defence of Northern Italy. Prior to the capture of Rome, Italian forces fighting alongside the Allied armies were send to the Adriatic front so that they could not participate in the liberation of their capital. Ironically the news of the capture of Rome was overshadowed two days later by the D-Day landings in Normandy.

 Libération de Rome Wyzwolenie Rzymu De Bevrijding van Rome Befreiung Roms La liberazione di Roma Liberation of Rome

The German artillery battery at Longues-sur-Mer may not have been the most powerful in Normandy, but it was one of the best located to oppose the landings of 6 June 1944. Installed slightly back from the edge of a sixty-meter-high cliff, it was positioned directly opposite the Allied fleet and right between Omaha and Gold landing beaches.The coastal battery at Longues-sur-Mer, part of the Atlantic Wall coastal fortifications, was built by the German navy in the first half of 1944 and completed in four months. It consisted of four 150mm guns in concrete bunkers, and one 120mm gun. In May 1944 the battery was operational, but the firing command post built on the edge of the cliff did not yet have all the equipment necessary for calculating effective fire against naval targets.On D-Day, the Longues-sur-Mer battery delivered a protracted duel with the Allied fleet, forcing some of the vessels to retreat in order to avoid being hit. However, the five guns of the battery were gradually silenced, some being destroyed by direct hits. Finally, British troops landing at Gold Beach took over the position on 7 June, capturing the survivors of the garrison of 180 men.Today, the site is one of the best-preserved in France and the only one where you can still see some of the original cannon, capable at the time of firing shells weighing 45kg at a distance of 22km. The view from the firing command post dug into the cliff offers a vast panorama over the Bay of the Seine.

The German artillery battery at Longues-sur-Mer was perfectly located to oppose the landings of 6 June 1944. Its guns were positioned right between Omaha and Gold Beaches. On D-Day, this battery fought a duel with the Allied fleet before it was silenced at sunset.

The German artillery battery at Longues-sur-Mer may not have been the most powerful in Normandy, but it was one of the best located to oppose the landings of 6 June 1944. Installed slightly back from the edge of a sixty-meter-high cliff, it was positioned directly opposite the Allied fleet and right between Omaha and Gold landing beaches.

The coastal battery at Longues-sur-Mer, part of the Atlantic Wall coastal fortifications, was built by the German navy in the first half of 1944 and completed in four months. It consisted of four 150 mm guns in concrete bunkers, and one 120 mm gun. In May 1944 the battery was operational, but the firing command post built on the edge of the cliff did not yet have all the equipment necessary for calculating effective fire against naval targets.

On D-Day, the Longues-sur-Mer battery delivered a protracted duel with the Allied fleet, forcing some of the vessels to retreat in order to avoid being hit. However, the five guns of the battery were gradually silenced, some being destroyed by direct hits. Finally, British troops landing at Gold Beach took over the position on 7 June, capturing the survivors of the garrison of 180 men.

Today, the site is one of the best preserved in France and the only one where you can still see some of the original cannon, capable, at the time, of firing shells weighing 45 kg at a distance of 22 km. The view from the firing command post, dug into the cliff, offers a vast panorama over the Bay of the Seine.

Calvados tourisme

Benoît Grimbert / Le Mémorial de Caen

Longues-sur-Mer German battery

La batterie d'artillerie allemande de Longues-sur-Mer n'était peut-être pas la plus puissante de Normandie, mais elle était parmi les mieux positionnées pour faire front au débarquement du 6 juin 1944. Installée un peu en retrait du bord d'une falaise de soixante mètres de haut, elle était placée face à la flotte des Alliés, exactement entre les plages de débarquement d'Omaha Beach et de Gold Beach.La batterie côtière de Longues-sur-Mer, qui faisait partie des fortifications côtières du Mur de l'Atlantique, fut constituée par la marine allemande en quatre mois, au cours du premier semestre 1944. Elle était composée de quatre canons de 150 mm dans des bunkers en béton et d'un canon de 120 mm. En mai 1944, la batterie était opérationnelle, mais le poste de commandement de tir établi sur le bord de la falaise ne disposait pas encore de l'équipement nécessaire pour viser les objectifs navals avec précision et efficacité.Le Jour J, la batterie de Longues-sur-Mer livra un long duel contre la flotte des Alliés, forçant certains navires à battre en retraite pour ne pas être touchés. Cependant, les cinq canons de la batterie furent progressivement réduits au silence, certains détruits par des tirs directs. Finalement, les troupes britanniques débarquées à Gold Beach prirent le contrôle de cette position le 7 juin en capturant les survivants de la garnison de 180 hommes.Aujourd'hui, ce site est l'un des mieux préservés en France et le seul où il est encore possible de voir certains canons d'origine, capables à l'époque, de tirer des obus de 45 kg à une distance de 22 km. La vue depuis le poste de commandement de tirs, creusé dans la falaise, offre un vaste panorama sur la baie de Seine. Niemiecka bateria artyleryjska pod Longues-sur-Mer może nie była najsilniejszą w Normandii, ale jej usytuowanie było najlepsze, by stawić opór lądowaniu w dniu 6 czerwca 1944 r. Cofnięta nieco od krawędzi wysokiego na sześćdziesiąt metrów klifu, była ustawiona dokładnie naprzeciwko floty alianckiej, pomiędzy plażami lądowania Omaha i Gold. Nadbrzeżna bateria pod Longues-sur-Mer, wchodząca w skład fortyfikacji Wału Atlantyckiego, została zbudowana przez niemiecką marynarkę wojenną w pierwszej połowie 1944 r. w ciągu czterech miesięcy. Składały się na nią cztery działa o średnicy 150 mm, osadzone w betonowych bunkrach, plus jedno działo 120 mm. W maju 1944 r. bateria była gotowa do prowadzenia działań, ale stanowisko dowodzenia ostrzałem na krawędzi klifu nie miało jeszcze całości sprzętu koniecznego do obliczania skutecznego ostrzału celów na morzu. W dniu D-Day, bateria z Longues-sur-Mer prowadziła długi pojedynek z flotą aliancką zmuszając niektóre jednostki do wycofania się celem uniknięcia trafienia. Jednakże, stopniowo uciszono wszystkie pięć dział, niektóre poprzez bezpośrednie trafienie. W końcu, 7 czerwca oddziały brytyjskie lądujące na Plaży Gold zajęły tę pozycję biorąc do niewoli pozostałą przy życiu obsadę garnizonu w liczbie 180 osób. Dziś jest to jedno z najlepiej zachowanych miejsc we Francji i jedyne, gdzie nadal można zobaczyć niektóre spośród oryginalnych dział, które wówczas były w stanie strzelać pociskami o wadze 45 kg na odległość 22 km. Z wciętego w klif stanowiska dowodzenia rozciąga się szeroka panorama Zatoki Sekwany. Bij zonsopkomst werd het definitief het zwijgen opgelegd. De Duitse geschutsbatterij bij Longues-sur-Mer was misschien niet de sterkste maar wel een van de best opgestelde om de landingen van 6 juni 1944 in Normandië te weerstaan. De kanonnen stonden iets achter de rand van de 60 meter hoge klif en waren gericht op Omaha en Gold Beach.Recht tegenover de geallieerde vloot. De kustbatterij bij Longues-sur-Mer was onderdeel van de kustverdediging, de Atlantic Wall. Het was in vier maanden tijd gebouwd door de Duitse marine in de eerste helft van 1944. Het bestond uit een 120 mm en vier 150 mm kanonnen in betonnen bunkers. In mei 1944 was de batterij operationeel. Maar de vuurleidingspost op de rand van de klif was nog niet uitgerust met de benodigde apparatuur om scheepsdoelen goed te kunnen raken. Op D-Day leverde de Longues-sur-Mer batterij een heftig duel met de geallieerde vloot. Het dwong daarmee een aantal schepen zich terug te trekken. Hoe dan ook werden de vijf kanonnen een voor een stilgelegd. Sommigen werden geraakt door voltreffers. Uiteindelijk namen de Britste troepen, die geland waren op Gold Beach, de stelling op 7 juni over en namen daarbij het garnizoen van 180 man gevangen. Nu is de batterij een van de best bewaarde in Frankrijk en de enige plek waar nog de originele kanonnen staan, die toen in staat waren om 45 kg zware granaten 22 km ver te schieten. Het uitzicht vanaf de vuurleidingspost, uitgegraven in de klif, geeft een geweldig uitzicht over de baai van de Seine. Die deutsche Artilleriebatterie in Longues-sur-Mer war möglicherweise nicht die stärkste in der Normandie, aber für die Abwehr der Landungsoperationen am 6. Juni 1944 war sie mit am besten gelegen. Etwas vom Rand einer sechzig Meter hohen Steilküste zurückgesetzt, befand sie sich unmittelbar gegenüber der alliierten Flotte und genau zwischen den Landungsküsten Omaha Beach und Gold Beach. Die Batterie in Longues-sur-Mer war als Teil der Küstenverteidigungslinie Atlantikwall von der deutschen Marine in der ersten Hälfte des Jahres 1944 innerhalb von vier Monaten gebaut worden. Sie bestand aus vier 150-mm Geschützen in Betonbunkern und einem 120-mm Geschütz. Im Mai 1944 war die Batterie einsatzfähig, jedoch verfügte der am Rand der Steilküste befindliche Feuerleitstand noch nicht über die erforderliche Ausrüstung zur Berechnung eines wirksamen Feuers auf seeseitige Ziele. Am D-Day lieferte sich die Batterie Longues-sur-Mer ein lang anhaltendes Gefecht mit der alliierten Flotte, bei der sich einige Schiffe zurückziehen mussten, um nicht getroffen zu werden. Die fünf Geschütze wurden jedoch nach und nach außer Gefecht gesetzt, wobei einige durch direkte Treffer zerstört wurden. Schließlich übernahmen am 7. Juni die am Gold Beach gelandeten britischen Einheiten die Stellung und nahmen die aus 180 Mann bestehende Garnison gefangen. Heute ist die Anlage eine der am besten erhaltenen in Frankreich. Nur hier können noch Originalgeschütze aus der damaligen Zeit, die 45 Kilogramm schwere Granaten 22 Kilometer weit feuern konnten, besichtigt werden. Vom in die Steilküste eingegrabenen Feuerleitposten bietet sich ein weiter Panoramablick über die Mündungsbucht der Seine. The German artillery battery at Longues-sur-Mer may not have been the most powerful in Normandy, but it was one of the best located to oppose the landings of 6 June 1944. Installed slightly back from the edge of a sixty-meter-high cliff, it was positioned directly opposite the Allied fleet and right between Omaha and Gold landing beaches.The coastal battery at Longues-sur-Mer, part of the Atlantic Wall coastal fortifications, was built by the German navy in the first half of 1944 and completed in four months. It consisted of four 150mm guns in concrete bunkers, and one 120mm gun. In May 1944 the battery was operational, but the firing command post built on the edge of the cliff did not yet have all the equipment necessary for calculating effective fire against naval targets.On D-Day, the Longues-sur-Mer battery delivered a protracted duel with the Allied fleet, forcing some of the vessels to retreat in order to avoid being hit. However, the five guns of the battery were gradually silenced, some being destroyed by direct hits. Finally, British troops landing at Gold Beach took over the position on 7 June, capturing the survivors of the garrison of 180 men.Today, the site is one of the best-preserved in France and the only one where you can still see some of the original cannon, capable at the time of firing shells weighing 45kg at a distance of 22km. The view from the firing command post dug into the cliff offers a vast panorama over the Bay of the Seine. La batteria di artiglieria tedesca di Longues-sur-Mer non sarà stata la più potente della Normandia, ma era una delle meglio posizionate per contrastare lo sbarco del 6 giugno 1944. Installata leggermente arretrata rispetto al bordo di una scogliera alta sessanta metri, era posizionata proprio di fronte alla flotta alleata e proprio tra le spiagge dello sbarco di Omaha e Gold.La batteria costiera di Longues-sur-Mer, parte delle fortificazioni costiere del Vallo Atlantico, fu costruita dalla marina tedesca nella prima metà del 1944 e completata in quattro mesi. Era composta da quattro cannoni da 150 mm in bunker di cemento e da un cannone da 120 mm. Nel maggio 1944 la batteria era operativa, ma il posto di comando del tiro costruito sul bordo della scogliera non disponeva ancora di tutte le attrezzature necessarie per calcolare un fuoco efficace contro gli obiettivi navali.Nel D-Day, la batteria di Longues-sur-Mer diede vita a un lungo duello con la flotta alleata, costringendo alcune navi a ritirarsi per evitare di essere colpite. Tuttavia, i cinque cannoni della batteria vennero gradualmente messi a tacere e alcuni vennero distrutti da colpi diretti. Infine, le truppe britanniche sbarcate a Gold Beach conquistarono la posizione il 7 giugno, catturando i sopravvissuti della guarnigione di 180 uomini.Oggi il sito è uno dei meglio conservati in Francia e l'unico in cui è ancora possibile vedere alcuni dei cannoni originali, capaci all'epoca di sparare proiettili del peso di 45 kg a una distanza di 22 km. La vista dal posto di comando del tiro scavato nella scogliera offre un vasto panorama sulla baia della Senna.

 Batterie allemande de Longues-sur-Mer Niemiecka bateria pod Longues-sur-Mer De Duitse geschutsbatterij bij Longues-sur-Mer Die Deutsche Batterie in Longues-sur-Mer Batteria tedesca di Longues-sur-Mer Longues-sur-Mer German battery

Sjoerd de Vrij is a reporter at Radio Herrijzend Nederland, a new radio station that first aired from Eindhoven in October 1944 after the southern parts of the Netherlands were liberated. In May 1945, Sjoerd produces a report about the capitulation of Germany, which occurred on May 4 on the Lüneburg Heath in Germany, marking the surrender in Northern Europe, including the Netherlands.The meeting between Canadian General Charles Foulkes and German General Johannes Blaskowitz on May 5, 1945, signifies a concrete end to the German occupation. The discussions revolve around the technical implementation of the capitulation: the immediate laying down of weapons, the arrest of war criminals, withdrawal via the Afsluitdijk, cessation of inundations, and so on. In addition to officers and journalists, Prince Bernhard is also present, who, despite his German mother tongue, only asks German General Blaskowitz questions in English.While Prince Bernhard returns to Palace Het Loo after the meeting in the former car of Arthur Seyss-Inquart - with the infamous license plate R.K.I. (Reichskommissariat I) - Sjoerd de Vrij drives back to the studio in the Philips building in Eindhoven in a ramshackle jeep. This city is only accessible via Arnhem and Nijmegen because the bridge over the Maas at Hedel has been blown up. Upon arrival, his boss approaches him and asks, 'Do you have a moment? We have important visitors. And you need to tell them what you experienced in Wageningen.' The important visitors turn out to be Queen Wilhelmina and Princess Juliana. The queen wants to hear all the details of the meeting in Wageningen: the conversation between her and Sjoerd de Vrij lasts almost an hour. It is only in the evening that the Dutch public is informed via the radio station about what was discussed in Wageningen that morning.After the war, Sjoerd also plays a role in the creation of the Liberation Fire that is brought to the Netherlands every year. In 1946, the idea arose in 'Light City' Eindhoven to honor the liberators: to pick up the so-called 'liberation fire' in Bayeux and bring a torch by cyclists and relay runners to Eindhoven. Bayeux is located in Normandy and is the first city liberated by the Allies after D-Day. The idea of the Liberation Fire comes from Philips, Sjoerd's employer. As head of the Philips Press Service, Sjoerd is also involved in this first journey of the Liberation Fire and ensures journalistic attention. On September 18, 1946, the first Liberation Fire arrives in Eindhoven amidst great public interest. On the Market Square, Prime Minister Louis Beel and Mayor Kolfschoten take over the torch and ignite the Liberation Fire. In the following month, the fire is brought to Nijmegen and Wageningen.Every year, the Liberation Fire is still brought from Bayeux via Eindhoven to Wageningen, where it is ignited on the night of May 4th to 5th, after which the fire is spread throughout the Netherlands through a relay race. And thus, this is one of the oldest WWII commemoration and celebration traditions in the Netherlands.&nbsp;

Sjoerd de Vrij

Capitulation negotiations at Hotel de Wereld in Wageningen, May 5, 1945.

Sjoerd de Vrij with notepad during the arrival of the German negotiation delegation in Wageningen, May 5, 1945. 

Sjoerd de Vrij, reporter for Radio Herrijzend Nederland

Sjoerd de Vrij is a reporter at Radio Herrijzend Nederland, a new radio station that first aired from Eindhoven in October 1944 after the southern parts of the Netherlands were liberated. In May 1945, Sjoerd produces a report about the capitulation of Germany, which occurred on May 4 on the Lüneburg Heath in Germany, marking the surrender in Northern Europe, including the Netherlands.The meeting between Canadian General Charles Foulkes and German General Johannes Blaskowitz on May 5, 1945, signifies a concrete end to the German occupation. The discussions revolve around the technical implementation of the capitulation: the immediate laying down of weapons, the arrest of war criminals, withdrawal via the Afsluitdijk, cessation of inundations, and so on. In addition to officers and journalists, Prince Bernhard is also present, who, despite his German mother tongue, only asks German General Blaskowitz questions in English.While Prince Bernhard returns to Palace Het Loo after the meeting in the former car of Arthur Seyss-Inquart - with the infamous license plate R.K.I. (Reichskommissariat I) - Sjoerd de Vrij drives back to the studio in the Philips building in Eindhoven in a ramshackle jeep. This city is only accessible via Arnhem and Nijmegen because the bridge over the Maas at Hedel has been blown up. Upon arrival, his boss approaches him and asks, 'Do you have a moment? We have important visitors. And you need to tell them what you experienced in Wageningen.' The important visitors turn out to be Queen Wilhelmina and Princess Juliana. The queen wants to hear all the details of the meeting in Wageningen: the conversation between her and Sjoerd de Vrij lasts almost an hour. It is only in the evening that the Dutch public is informed via the radio station about what was discussed in Wageningen that morning.After the war, Sjoerd also plays a role in the creation of the Liberation Fire that is brought to the Netherlands every year. In 1946, the idea arose in 'Light City' Eindhoven to honor the liberators: to pick up the so-called 'liberation fire' in Bayeux and bring a torch by cyclists and relay runners to Eindhoven. Bayeux is located in Normandy and is the first city liberated by the Allies after D-Day. The idea of the Liberation Fire comes from Philips, Sjoerd's employer. As head of the Philips Press Service, Sjoerd is also involved in this first journey of the Liberation Fire and ensures journalistic attention. On September 18, 1946, the first Liberation Fire arrives in Eindhoven amidst great public interest. On the Market Square, Prime Minister Louis Beel and Mayor Kolfschoten take over the torch and ignite the Liberation Fire. In the following month, the fire is brought to Nijmegen and Wageningen.Every year, the Liberation Fire is still brought from Bayeux via Eindhoven to Wageningen, where it is ignited on the night of May 4th to 5th, after which the fire is spread throughout the Netherlands through a relay race. And thus, this is one of the oldest WWII commemoration and celebration traditions in the Netherlands.&nbsp; Sjoerd de Vrij ist ein Reporter bei Radio Herrijzend Nederland, einem neuen Radiosender, der erstmals im Oktober 1944 von Eindhoven aus sendete, nachdem die südlichen Teile der Niederlande befreit worden waren. Im Mai 1945 erstellt Sjoerd einen Bericht über die Kapitulation Deutschlands, die am 4. Mai auf der Lüneburger Heide in Deutschland erfolgte und die Kapitulation in Nordeuropa, einschließlich der Niederlande, markierte.Das Treffen zwischen dem kanadischen General Charles Foulkes und dem deutschen General Johannes Blaskowitz am 5. Mai 1945 bedeutet ein konkretes Ende der deutschen Besatzung. Die Diskussionen drehen sich um die technische Umsetzung der Kapitulation: das sofortige Niederlegen der Waffen, die Verhaftung von Kriegsverbrechern, den Abzug über die Afsluitdijk, das Einstellen von Überschwemmungen usw. Neben Offizieren und Journalisten ist auch Prinz Bernhard anwesend, der trotz seiner deutschen Muttersprache den deutschen General Blaskowitz nur auf Englisch befragt.Während Prinz Bernhard nach dem Treffen im ehemaligen Auto von Arthur Seyss-Inquart - mit dem berüchtigten Nummernschild R.K.I. (Reichskommissariat I) - nach Paleis Het Loo zurückkehrt, fährt Sjoerd de Vrij in einem maroden Jeep zurück ins Studio im Philipsgebäude in Eindhoven. Diese Stadt ist nur über Arnhem und Nijmegen erreichbar, da die Brücke über die Maas bei Hedel gesprengt wurde. Bei seiner Ankunft kommt sein Chef auf ihn zu und fragt: "Hast du einen Moment? Wir haben wichtigen Besuch. Und du musst ihnen erzählen, was du in Wageningen erlebt hast." Die wichtigen Besucher stellen sich als Königin Wilhelmina und Prinzessin Juliana heraus. Die Königin möchte alle Details des Treffens in Wageningen hören: Das Gespräch zwischen ihr und Sjoerd de Vrij dauert fast eine Stunde. Erst am Abend wird das niederländische Publikum über den Inhalt des Gesprächs in Wageningen informiert.Nach dem Krieg spielt Sjoerd auch eine Rolle bei der Entstehung des Befreiungsfeuers, das jedes Jahr in die Niederlande gebracht wird. Im Jahr 1946 entstand die Idee in der "Lichtstadt" Eindhoven, die Befreier zu ehren: das sogenannte "Befreiungsfeuer" in Bayeux abzuholen und eine Fackel mit Radfahrern und Staffelläufern nach Eindhoven zu bringen. Bayeux liegt in der Normandie und ist die erste von den Alliierten nach D-Day befreite Stadt. Die Idee des Befreiungsfeuers stammt von Philips, dem Arbeitgeber von Sjoerd. Als Leiter des Pressebüros von Philips ist Sjoerd auch an dieser ersten Reise des Befreiungsfeuers beteiligt und sorgt für journalistische Aufmerksamkeit. Am 18. September 1946 kommt das erste Befreiungsfeuer unter großem öffentlichen Interesse in Eindhoven an. Auf dem Marktplatz übernehmen Ministerpräsident Louis Beel und Bürgermeister Kolfschoten die Fackel und entzünden das Befreiungsfeuer. Im folgenden Monat wird das Feuer nach Nijmegen und Wageningen gebracht.Jedes Jahr wird das Befreiungsfeuer noch von Bayeux über Eindhoven nach Wageningen gebracht, wo es in der Nacht vom 4. auf den 5. Mai entzündet wird, bevor es durch einen Staffellauf im ganzen Land verbreitet wird. Und so ist dies eine der ältesten Gedenk- und Feiertraditionen des Zweiten Weltkriegs in den Niederlanden.&nbsp; Sjoerd de Vrij is verslaggever bij Radio Herrijzend Nederland, een nieuw radiostation dat vanuit Eindhoven in oktober 1944 haar eerste geluid laat horen nadat de zuidelijke delen van Nederland bevrijd zijn. Sjoerd maakt in mei 1945 een reportage over de capitulatie van Duitsland, die op 4 mei op de Lüneburger Heide in Duitsland heeft gecapituleerd in Noord-Europa en dus ook in Nederland.De ontmoeting tussen de Canadese generaal Charles Foulkes en de Duitse generaal Johannes Blaskowitz op 5 mei 1945 betekent een concreet einde aan de Duitse bezetting. De gesprekken gaan over de technische uitvoering van de capitulatie: het onmiddellijk neerleggen van de wapens, het arresteren van oorlogsmisdadigers, aftocht via de Afsluitdijk, stopzetten van inundaties enzovoort. Behalve officieren en journalisten is ook prins Bernhard aanwezig, die - ondanks zijn Duitse moedertaal - de Duitse generaal Blaskowitz alleen in het Engels vragen stelt.&nbsp;Terwijl prins Bernhard na de ontmoeting met de voormalige auto van Arthur Seyss-Inquart - met het beruchte nummerbord R.K.I. (Reichskommissariat I) - terugkeert naar Paleis Het Loo, rijdt Sjoerd de Vrij in een krakkemikkige jeep terug naar de studio in het Philipsgebouw in Eindhoven. Deze stad is alleen via Arnhem en Nijmegen te bereiken, omdat de brug over de Maas bij Hedel is opgeblazen. Daar aangekomen loopt zijn baas op hem af en vraagt: ‘Heb je even tijd?' We hebben hoog bezoek. En jij moet vertellen wat je hebt meegemaakt in Wageningen.’ Het hoge bezoek blijkt koningin Wilhelmina en prinses Juliana te zijn. De koningin wil alle details van de bijeenkomst in Wageningen horen: het gesprek tussen haar en Sjoerd de Vrij duurt bijna een uur. Pas ‘s avonds wordt het Nederlandse publiek via de radiozender op de hoogte gebracht van hetgeen in Wageningen is besproken die ochtend.Na de oorlog speelt Sjoerd ook een rol bij het ontstaan van het Bevrijdingsvuur dat elk jaar naar Nederland wordt gebracht. In 1946 ontstaat het idee in ‘Lichtstad’ Eindhoven om de bevrijders te eren: in Bayeux het zogenoemde ‘bevrijdingsvuur’ ophalen en een fakkel door wielrenners en estafetterenners naar Eindhoven brengen. Bayeux ligt in Normandië en is de eerste stad die na D-Day door de geallieerden werd bevrijd. Het idee van het bevrijdingsvuur komt vanuit Philips, de werkgever van Sjoerd. Sjoerd is als hoofd van de Philips Persdienst ook betrokken bij deze eerste tocht van het bevrijdingsvuur en zorgt voor journalistieke aandacht. Op 18 september 1946 komt het eerste bevrijdingsvuur onder grote publieke belangstelling aan in Eindhoven. Op de Markt nemen minister-president Louis Beel en burgemeester Kolfschoten de fakkel over en steken het bevrijdingsvuur aan. In de daaropvolgende maand wordt het vuur naar Nijmegen en naar Wageningen gebracht.Nog altijd wordt jaarlijks het Bevrijdingsvuur vanuit Bayeux via Eindhoven naar Wageningen gebracht waar het in de nacht van 4 op 5 mei wordt ontstoken, waarna het vuur middels een estafetteloop wordt verspreid in Nederland. En zo is dit een van de oudste WO2-herdenkings- en vieringstradities die Nederland kent.

 Sjoerd de Vrij, Reporter für Radio Herrijzend Nederland. Sjoerd de Vrij, verslaggever van Radio Herrijzend Nederland Sjoerd de Vrij, reporter for Radio Herrijzend Nederland

In 1944, a U.S. Infantry Division had just under 1000 engineers at its disposal, the tasks of whom were very diverse, from filling craters and clearing German roadblocks to clearing mines the enemy had put in the ground. For another engineer task, building bridges over ditches and rivers, they received help from a British unit of engineers, namely the 234 Field Company Royal Engineers. This unit of about 225 men had already landed in Normandy (France) on D-Day, 6 June 1944, and on 29 October 1944 was ordered to report to U.S. Headquarters in Zundert (Netherlands).For the major attack on Standdaarbuiten, the unit was on standby. It was given the important task of beginning construction of a large Bailey Bridge immediately after the American crossing, at the site where German forces had blown up the road bridge over the Mark a few days earlier. Throughout the Allied Army, the engineers took advantage of Donald Bailey's invention, the so-called Bailey Bridge, a way to quickly construct a bridge using standard parts.Arriving at the location where the bridge was supposed to be, it turned out to be under heavy German artillery fire as unsurprisingly German forces had also realised that a bridge would be built at that location. The engineer commander therefore called off the bridge battle operation at night. Moreover, with daylight they were able to build a bridge much faster, although the British Engineers did make sure that during the night they could ferry groups of American troops and light vehicles with anti-tank guns across the river using special boats.At 06:00, the British Engineers began building a Class 40 Bailey bridge, which had a carrying capacity of about 35 Dutch tonnes. The enemy seemingly kept a good view of the bridge battle operation, because German artillery fire continued and two sappers (engineers) were killed by this fire. It was 14:00 when engineers from 234 Field Company finished their dangerous assignment. Large quantities of heavy equipment were now pouring into the American bridgehead, and the British Polar Bear Division also made grateful use of the bridge to bring in reinforcements in their advance toward Willemstad.The bridge was named 'Allen bridge' in honour of the commander of the Timberwolves Division, Major General Terry de la Mesa Allen. Work on the bridge continued during the winter of 1944 to 45. On 21 February 1945 the same 234 Company managed to make it a 'high level' bridge, allowing shipping across the Mark River to pass under the bridge. The bridge remained in use until April 1975, when in the spring of that year it was struck in dense fog and totally destroyed, leaving the only option to lift the damaged bridge from its place.

Example of a floating bridge. 

The old bridge before a ship crashed into it. 

Original Allen Bridge gets removed in 1975. 

Allen Bridge: British troops build bridges for Timberwolves

In 1944, a U.S. Infantry Division had just under 1000 engineers at its disposal, the tasks of whom were very diverse, from filling craters and clearing German roadblocks to clearing mines the enemy had put in the ground. For another engineer task, building bridges over ditches and rivers, they received help from a British unit of engineers, namely the 234 Field Company Royal Engineers. This unit of about 225 men had already landed in Normandy (France) on D-Day, 6 June 1944, and on 29 October 1944 was ordered to report to U.S. Headquarters in Zundert (Netherlands).For the major attack on Standdaarbuiten, the unit was on standby. It was given the important task of beginning construction of a large Bailey Bridge immediately after the American crossing, at the site where German forces had blown up the road bridge over the Mark a few days earlier. Throughout the Allied Army, the engineers took advantage of Donald Bailey's invention, the so-called Bailey Bridge, a way to quickly construct a bridge using standard parts.Arriving at the location where the bridge was supposed to be, it turned out to be under heavy German artillery fire as unsurprisingly German forces had also realised that a bridge would be built at that location. The engineer commander therefore called off the bridge battle operation at night. Moreover, with daylight they were able to build a bridge much faster, although the British Engineers did make sure that during the night they could ferry groups of American troops and light vehicles with anti-tank guns across the river using special boats.At 06:00, the British Engineers began building a Class 40 Bailey bridge, which had a carrying capacity of about 35 Dutch tonnes. The enemy seemingly kept a good view of the bridge battle operation, because German artillery fire continued and two sappers (engineers) were killed by this fire. It was 14:00 when engineers from 234 Field Company finished their dangerous assignment. Large quantities of heavy equipment were now pouring into the American bridgehead, and the British Polar Bear Division also made grateful use of the bridge to bring in reinforcements in their advance toward Willemstad.The bridge was named 'Allen bridge' in honour of the commander of the Timberwolves Division, Major General Terry de la Mesa Allen. Work on the bridge continued during the winter of 1944 to 45. On 21 February 1945 the same 234 Company managed to make it a 'high level' bridge, allowing shipping across the Mark River to pass under the bridge. The bridge remained in use until April 1975, when in the spring of that year it was struck in dense fog and totally destroyed, leaving the only option to lift the damaged bridge from its place. Einer US-Infanteriedivision standen 1944 knapp tausend Ingenieure zur Verfügung. Die Aufgaben der Pioniere waren sehr vielfältig. Sie füllten Krater und räumten deutsche Straßensperren, ganz zu schweigen von der Beseitigung von Minen, die der Feind in den Boden gelegt hatte. Bei einer anderen Aufgabe, dem Bau von Brücken über Gräben und Flüsse, erhielten sie Hilfe von einer britischen Pioniereinheit, nämlich der 234 Field Company Royal Engineers. Diese Einheit mit etwa 225 Mann war bereits am D-Day (6. Juni 1944) in der Normandie gelandet. Am 29. Oktober erhielt die Einheit den Befehl, sich beim US-Hauptquartier in Zundert zu melden.Für den Großangriff auf Standdaarbuiten wurde die Einheit in Bereitschaft versetzt. Eine davon hatte die wichtige Aufgabe, unmittelbar nach dem amerikanischen Übergang mit dem Bau einer großen Bailey-Brücke an der Stelle zu beginnen, an der die Deutschen einige Tage zuvor die Straßenbrücke über die Mark gesprengt hatten. In der gesamten alliierten Armee machten sich die Ingenieure die Erfindung von Donald Bailey zunutze. Er hatte eine Methode entwickelt, mit der eine Brücke aus Standardteilen schnell gebaut werden konnte.Als wir an der Stelle ankamen, wo die Brücke sein sollte, stellte sich heraus, dass sie unter schwerem deutschen Artilleriebeschuss stand. Es überrascht nicht, dass auch die Deutschen erkannt hatten, dass an dieser Stelle eine Brücke gebaut werden würde. Der Kommandeur der Pioniere sagte daher den Kampf um die Brücke für die Nacht ab. Außerdem konnten sie bei Tageslicht viel schneller eine Brücke bauen. Die britischen Pioniere sorgten jedoch dafür, dass sie in der Nacht Gruppen von Amerikanern und leichte Fahrzeuge mit Panzerabwehrkanonen mit speziellen Booten übersetzen konnten.Um 6 Uhr morgens begannen die Briten mit dem Bau der so genannten Bailey-Brücke der Klasse 40 (eine solche Brücke hatte eine Tragfähigkeit von etwa 35 niederländischen Tonnen). Offenbar hatte der Feind einen guten Überblick über die Brückenbauarbeiten, denn der deutsche Artilleriebeschuss hielt an. Zwei Sappeure (Ingenieure) wurden durch dieses deutsche Feuer getötet. Es war zwei Uhr nachmittags, als die Ingenieure der 234 Field Company ihren gefährlichen Einsatz beendeten. Große Mengen an schwerem Gerät strömten nun in den amerikanischen Brückenkopf. Auch die britischen Eisbären nutzten die Brücke dankbar, um Verstärkung für ihren Vormarsch auf Willemstad heranzuschaffen.Die Brücke wurde "Allen-Brücke" genannt, benannt nach dem Kommandeur der Timberwolves-Division, Generalmajor Terry de la Mesa Allen. Die Arbeiten an der Brücke wurden im Winter 1944/45 fortgesetzt. Am 21. Februar gelang es demselben Unternehmen 234, die Brücke zu einer so genannten Hochbrücke auszubauen. Dadurch konnte der Schiffsverkehr über den Mark River unter der Brücke hindurchgeführt werden. Die Brücke blieb bis April 1975 in Betrieb. Im Frühjahr desselben Jahres wurde die "Allen-Brücke" bei dichtem Nebel angefahren und völlig zerstört. Es blieb nichts anderes übrig, als die beschädigte Brücke von ihrem Platz zu heben. Een Amerikaanse infanteriedivisie had in 1944 een kleine duizend man aan genie ter beschikking. De taken van de genie waren zeer divers. Van het vullen van kraters en het opruimen van Duitse wegversperringen en zeker niet te vergeten het ruimen van mijnen die de vijand in de grond had gestopt. Voor een andere genietaak, het bouwen van bruggen over sloten en rivieren kreeg men hulp van een Britse eenheid genie, namelijk de 234 Field Company Royal Engineers. Deze eenheid van ongeveer 225 man was al op D-Day (6 juni 1944) geland in Normandië.Op 29 oktober kreeg de eenheid het bevel om zich te melden op het Amerikaanse hoofdkwartier in Zundert. Voor de grote aanval op Standdaarbuiten stond de eenheid stand-by. Men had de belangrijke opdracht om direct na de Amerikaanse oversteek met de bouw van een grote Bailey brug te beginnen op de plaats waar de Duitsers enkele dagen daarvoor de verkeersbrug over de Mark hadden opgeblazen. In het gehele geallieerde leger maakte de genie gebruik van de vinding van Donald Bailey. Hij ontwikkelde een manier om met standaard onderdelen op een snelle wijze een brug aan te leggen.Aangekomen bij de locatie waar de brug zou moeten komen, bleek deze onder zwaar Duits artillerievuur te liggen. Niet verwonderlijk want de Duitsers hadden ook wel door dat er op die plaats een brug aangelegd zou gaan worden. De genie commandant blies dan ook de brugslagoperatie in de nachtelijke uren af. Bovendien was men met daglicht in staat veel sneller een brug te bouwen. Wél zorgde de Britse genie ervoor dat zij in de nacht groepen Amerikanen en lichte voertuigen met anti-tankkanonnen met behulp van speciale bootjes konden overzetten.Om 6 uur begonnen de Britten met het bouwen van zogenaamde Class 40 Bailey brug (een dergelijke brug had een draagkracht van ongeveer 35 Nederlandse ton). Kennelijk bleef de vijand goed zicht op de brugslagoperatie houden, want het Duitse artillerievuur bleef voortduren. Twee sappers (genisten) kwamen door dit Duitse vuur om het leven. Het is twee uur in de middag als engineers van de 234 Field Company klaar zijn met hun gevaarlijke opdracht. Grote hoeveelheden zwaar materieel stroomden nu het Amerikaanse bruggenhoofd in. Ook de Britse Polar Bears maakten dankbaar gebruik van de brug om versterkingen aan te voeren in hun opmars naar Willemstad.&nbsp;De brug kreeg de naam “Allen bridge”, genoemd naar de commandant van de Timberwolves divisie, generaal-majoor Terry de la Mesa Allen. Het werk aan de brug ging in de winter van 1944-45 verder. Op 21 februari kreeg dezelfde 234 compagnie het voor elkaar om er een zogenaamde “high level” brug van de te maken. Hierdoor kon de scheepvaart over de Mark onder de brug door. De brug bleef tot in april 1975 in gebruik. In het voorjaar van dat jaar is de “Allen bridge” in dichte mist aangevaren en totaal vernield. Er bleef niets anders over dan de beschadigde brug van zijn plaats te lichten.

 Briten bauen Brücken für Timberwolves: 'Allen bridge' Britten bouwen bruggen voor Boswolven: “Allen bridge” Allen Bridge: British troops build bridges for Timberwolves

End of the advance On 5 October 1944, Alphen and the surrounding area had been liberated but the planned breakthrough towards Tilburg had stalled and the British-Polish advance had come to a standstill. The 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek had now been fighting almost continuously for eight weeks. The losses of soldiers had increased so much that it was questionable whether the division could continue to participate in the fight against the German occupiers.Bad news Maczek sent the deputy commander of the 10th Armoured Cavalry Brigade, Lieutenant Colonel Antoni Grudziński, to London with the official figures. They were shocking: the tank units were a quarter smaller than at the start in Normandy. As every tank crew member has a task, every wounded or killed soldier meant a tank could not be thrown into battle. The figures for the infantry, the foot soldiers, were even more alarming. In total, Maczek was short 800 men, about one battalion. In other words, instead of four infantry battalions, he now had to fight with three. Worse still, if losses continued at the same rate, the only Polish division in Western Europe would only have a few weeks left. The three weeks of relative peace around Alphen came just in time.What next? Because Poland was occupied by Germany, it was impossible to replenish the losses from the homeland, therefore a special solution was chosen. Because the place of residence of Polish men had been incorporated into the Third Reich, many originally Polish men fought in the German army. When the Allies captured these so-called Volksdeutsche, they gave them the choice to either spend the rest of the war in captivity, or to fight with their compatriots against the Wehrmacht. Thanks to this emergency measure, and also replenishments from England, the worst deficit was ultimately alleviated.On to Breda The division was therefore ready just in time for the next phase, Operation Breda, which started on 27 October 1944. Although it would never reach full strength, the 1st Polish Armoured Division was able to continue on to fulfil its task as part of the Canadian liberation army until the end of the war.

Polish graves in Alphen

A Polish prisoner of war who had to serve in the German army, meets with Polish soldiers from the Maczek Division. 

A Sherman tank from the 2nd Armoured Division enters Alphen on October 5th, 1944

A unique solution to a difficult problem

End of the advance On 5 October 1944, Alphen and the surrounding area had been liberated but the planned breakthrough towards Tilburg had stalled and the British-Polish advance had come to a standstill. The 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek had now been fighting almost continuously for eight weeks. The losses of soldiers had increased so much that it was questionable whether the division could continue to participate in the fight against the German occupiers.Bad news Maczek sent the deputy commander of the 10th Armoured Cavalry Brigade, Lieutenant Colonel Antoni Grudziński, to London with the official figures. They were shocking: the tank units were a quarter smaller than at the start in Normandy. As every tank crew member has a task, every wounded or killed soldier meant a tank could not be thrown into battle. The figures for the infantry, the foot soldiers, were even more alarming. In total, Maczek was short 800 men, about one battalion. In other words, instead of four infantry battalions, he now had to fight with three. Worse still, if losses continued at the same rate, the only Polish division in Western Europe would only have a few weeks left. The three weeks of relative peace around Alphen came just in time.What next? Because Poland was occupied by Germany, it was impossible to replenish the losses from the homeland, therefore a special solution was chosen. Because the place of residence of Polish men had been incorporated into the Third Reich, many originally Polish men fought in the German army. When the Allies captured these so-called Volksdeutsche, they gave them the choice to either spend the rest of the war in captivity, or to fight with their compatriots against the Wehrmacht. Thanks to this emergency measure, and also replenishments from England, the worst deficit was ultimately alleviated.On to Breda The division was therefore ready just in time for the next phase, Operation Breda, which started on 27 October 1944. Although it would never reach full strength, the 1st Polish Armoured Division was able to continue on to fulfil its task as part of the Canadian liberation army until the end of the war. Ende des Vormarsches Es war der 5. Oktober 1944. Das Dorf Alphen in Brabant in den Niederlanden und die Umgebung waren befreit, aber der geplante Durchbruch nach Tilburg war ins Stocken geraten und der britisch-polnische Vormarsch zum Stillstand gekommen. Die 1. polnische Panzerdivision von Generalmajor Stanisław Maczek kämpfte nun schon seit acht Wochen fast ununterbrochen. Die Verluste an Soldaten hatten so stark zugenommen, dass es fraglich war, ob sich die Division weiterhin am Kampf gegen die deutschen Besatzer beteiligen können würde.Schlechte Nachrichten Generalmajor Maczek schickte den stellvertretenden Kommandeur der 10. gepanzerten Kavalleriebrigade, Oberstleutnant Antoni Grudziński, mit den offiziellen Zahlen nach London. Sie waren geradezu schockierend. Die Panzereinheiten waren um ein Viertel kleiner als beim Start der Befreiung Westeuropas in der Normandie. Da jedes Besatzungsmitglied eine ihm zugewiesene Aufgabe hatte, bedeutete jeder Verwundete oder Gefallene, dass ein Panzer nicht in die Schlacht genutzt werden konnte. Die Zahlen für die Infanterie, die Fußsoldaten, waren noch alarmierender. Insgesamt fehlten Maczek 800 Mann, das entsprach etwa einem ganzen Bataillon. Mit anderen Worten: Statt mit vier Infanteriebataillonen musste er mit nur drei Bataillonen kämpfen. Noch schlimmer war, dass die einzige polnische Division in Westeuropa nur noch wenige Wochen zur Verfügung hatte, wenn die Verluste so hoch blieben. Da kamen die drei Wochen relativer Ruhe um Alphen gerade recht.Wie geht es weiter? Da Polen von Deutschland besetzt war, war es unmöglich, die Verluste mit neuen Rekruten aus der Heimat auszugleichen. Letztlich wurde eine ganz besondere Lösung gewählt. Relativ viele ursprünglich polnische Männer kämpften in der deutschen Armee, weil ihr Wohnort in das Dritte Reich eingegliedert worden war. Wann immer diese sogenannten Volksdeutschen in Gefangenschaft gerieten, wurden sie vor die Wahl gestellt: den Rest des Krieges in Gefangenschaft zu verbringen oder mit ihren Landsleuten gegen die Wehrmacht zu kämpfen. Dank dieser Notmaßnahme und dank der Nachschublieferungen aus England konnte schließlich die schlimmste Not der Truppen gelindert werden.Weiter nach Breda Die Division war gerade rechtzeitig wieder kampfbereit für die nächste Phase des Krieges, die Operation Breda, welche am 27. Oktober 1944 begann. Obwohl sie nie ihre volle Stärke erreichen würde, konnten die Mitglieder der 1. polnischen Panzerdivision ihre Aufgabe als Teil der kanadischen Befreiungsarmee bis zum Ende des Krieges erfüllen. Einde van de opmars Het is 5 oktober 1944. Alphen en omgeving zijn bevrijd, maar de geplande doorbraak richting Tilburg is vastgelopen en de Brits-Poolse opmars komt tot stilstand. De 1e Poolse Pantserdivisie van generaal-majoor Stanisław Maczek heeft nu al acht weken lang bijna continue gevochten. De verliezen aan militairen zijn zo hoog opgelopen dat het de vraag is of de divisie nog wel verder kan meedoen aan de strijd tegen de Duitse bezetter.Slecht nieuws Maczek stuurt de plaatsvervangend commandant van de 10e Pantser Cavaleriebrigade, luitenant-kolonel Antoni Grudziński, naar Londen met de officiële cijfers. Die zijn ronduit schokkend. De tankeenheden zijn een kwart kleiner dan bij de start in Normandië. Aangezien ieder bemanningslid een taak heeft, betekent iedere gewonde of gesneuvelde dat een tank niet in de strijd kan worden geworpen. Bij de infanterie, de voetsoldaten, zijn de cijfers nog schrikbarender. In totaal komt Maczek hier 800 man, ongeveer één bataljon, tekort. Anders gezegd, in plaats van met vier infanteriebataljons moet hij nu met drie vechten. Erger nog, als de verliezen in dit tempo doorgaan, heeft de enige Poolse divisie in West-Europa nog maar enkele weken te gaan. De drie weken durende betrekkelijke rust rond Alphen komt dan ook net op tijd.Hoe verder? Omdat Polen door Duitsland is bezet, is het onmogelijk om de verliezen vanuit het vaderland aan te vullen. Uiteindelijk wordt voor een heel bijzondere oplossing gekozen. In het Duitse leger vechten relatief veel van origine Poolse mannen omdat hun woonplaats inmiddels is ingelijfd bij het Derde Rijk. Wanneer deze zogenaamde Volksduitsers gevangen worden genomen, krijgen ze de keuze: de rest van de oorlog in gevangenschap doorbrengen of met hun landgenoten meevechten tegen de Wehrmacht. Uiteindelijk kan dankzij deze noodgreep, en dankzij aanvullingen vanuit Engeland, de ergste nood worden gelenigd.Op naar Breda De divisie is zo net op tijd gereed voor de volgende fase, Operatie Breda, die op 27 oktober 1944 van start gaat. Hoewel ze nooit op volle sterkte zal komen, kan de 1e Poolse Pantserdivisie tot het einde van de oorlog toch haar taak blijven vervullen als onderdeel van het Canadese bevrijdingsleger. Koniec natarcia 5 października 1944 r. Alphen i okolice zostały wyzwolone, ale planowany przełom w kierunku Tilburga utknął w martwym punkcie, a brytyjsko-polskie natarcie utknęło w martwym punkcie. 1 Polska Dywizja Pancerna generała dywizji Stanisława Maczka walczyła niemal nieprzerwanie od ośmiu tygodni. Straty żołnierzy wzrosły tak bardzo, że wątpliwe było, czy dywizja będzie w stanie dalej uczestniczyć w walce z niemieckim okupantem.Złe wieści Maczek wysłał do Londynu zastępcę dowódcy 10 Brygady Kawalerii Pancernej, podpułkownika Antoniego Grudzińskiego, z oficjalnymi danymi. Były one szokujące: jednostki czołgów były o jedną czwartą mniejsze niż na starcie w Normandii. Ponieważ każdy członek załogi czołgu ma swoje zadanie, każdy ranny lub zabity żołnierz oznaczał, że czołgu nie można było rzucić do walki. Dane dotyczące piechoty były jeszcze bardziej alarmujące. W sumie Maczkowi brakowało 800 ludzi, czyli około jednego batalionu. Innymi słowy, zamiast czterech batalionów piechoty musiał teraz walczyć z trzema. Co gorsza, jeśli straty utrzymają się na tym samym poziomie, jedynej polskiej dywizji w Europie Zachodniej pozostanie zaledwie kilka tygodni. Trzy tygodnie względnego spokoju wokół Alphen nadeszły w samą porę.Co dalej? Ponieważ Polska była okupowana przez Niemcy, nie można było uzupełnić strat z ojczyzny, dlatego wybrano specjalne rozwiązanie. Ponieważ miejsce zamieszkania Polaków zostało włączone do III Rzeszy, wielu pierwotnie polskich mężczyzn walczyło w armii niemieckiej. Kiedy alianci pojmali tych tzw. volksdeutschów, dali im wybór: albo spędzą resztę wojny w niewoli, albo będą walczyć ze swoimi rodakami przeciwko Wehrmachtowi. Dzięki temu nadzwyczajnemu środkowi, a także uzupełnieniom z Anglii, najgorszy deficyt został ostatecznie złagodzony.Do Bredy Dywizja była zatem gotowa w samą porę na kolejną fazę, operację Breda, która rozpoczęła się 27 października 1944 roku. Chociaż nigdy nie osiągnęła pełnej siły, 1. Polska Dywizja Pancerna była w stanie kontynuować swoje zadanie jako część kanadyjskiej armii wyzwoleńczej do końca wojny.

 Eine einzigartige Lösung für ein schwieriges Problem Een unieke oplossing voor een lastig probleem Unikalne rozwiązanie trudnego problemu. A unique solution to a difficult problem

The crossing On 29 October 1944, Breda was liberated by the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek. Two days later, the forward units stormed north towards Moerdijk and the vital bridges there, crossing the Hollands Diep, an estuary of the Rhine and Meuse rivers. But first, the Cromwell tanks of the reconnaissance section, 10 PSK, had to cross the river Mark. They tried to do this at Nieuwe Veer, just south of Zevenbergen, but of course both the brand new road bridge and the railway bridge had been blown up. It was decided to ferry the 8th Infantry Battalion, nicknamed the ‘Bloodshirts’, across in boats. On 31 October 1944, a small bridgehead was the result, which now needed to be expanded quickly. However the enemy, the 245th German Infantry Division of Lieutenant General Erwin Sander, put a stop to that.In a tight spot German counterattacks soon followed one another, but the Polish troops held their ground. The German reaction was fierce because the road to the bridges at Moerdijk needed to be kept open for the retreating troops for as long as possible. During the following night, reinforcements were brought in for the bridgehead via floating bridges in the form of eight Sherman tanks and two M-10 tracked vehicles. On 1 November 1944, the Polish managed to enlarge the bridgehead somewhat, at least until the enemy launched a counterattack and the Polish were once again pushed back to the water.Retreat One Sherman tank after another was knocked out and at 18:00 the decision was made to abandon the bridgehead. The German forces fired with all their might and the bombardment was the most intense it had been since the battle in Normandy. Around midnight, all Polish troops were back on the south bank, and they had had to leave three Sherman tanks and one M-10 behind on the other bank. The other M-10 was left in the shallow water after the pontoon on which it was being transported was sunk.Balance The battle was short but extremely fierce, and the German forces had gained time but nothing more, because two days later the Polish crossed at Ter Aalst and Oosterhout. This crossing was successful and Moerdijk finally came into Polish control on 9 November 1944.

Nieuwe Veer with two destroyed Shermans in the background. 

Nieuwe Veer, looking at the southern bank after the battle. 

Nieuwe Veer, in the background the destroyed bridges. In the foreground an M10 and a burning Carrier. 

A tough battle at Nieuwe Veer

The crossing On 29 October 1944, Breda was liberated by the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek. Two days later, the forward units stormed north towards Moerdijk and the vital bridges there. But first, the Cromwell tanks of the reconnaissance section, 10 PSK, had to cross the river Mark. They tried to do this at Nieuwe Veer, just south of Zevenbergen, but of course both the brand new road bridge and the railway bridge had been blown up. It was decided to ferry the 8th Infantry Battalion, nicknamed the ‘Bloodshirts’, across in boats. On 31 October, a small bridgehead was the result, which now needed to be expanded quickly. However the enemy, the 245th German Infantry Division of Lieutenant General Sander, put a stop to that.In a tight spot German counterattacks soon followed one another, but the Polish troops held their ground. The German reaction was fierce because the road to the bridges at Moerdijk needed to be kept open for the retreating troops for as long as possible. During the following night, reinforcements were brought in for the bridgehead via floating bridges in the form of eight Sherman tanks and two M-10 tracked vehicles. On 1 November, the Polish managed to enlarge the bridgehead somewhat, at least until the enemy launched a counterattack and the Polish were once again pushed back to the water.Retreat One Sherman tank after another was knocked out and at 18:00 the decision was made to abandon the bridgehead. The German forces fired with all their might and the bombardment was the most intense it had been since the battle in Normandy. Around midnight, all Polish troops were back on the south bank, and they had had to leave three Sherman tanks and one M-10 behind on the other bank. The other M-10 was left in the shallow water after the pontoon on which it was being transported was sunk.Balance The battle was short but extremely fierce, and the German forces had gained time but nothing more, because two days later the Polish crossed at Ter Aalst and Oosterhout. This crossing was successful and Moerdijk finally came into Polish control on 9 November 1944. Die Überfahrt Am 29. Oktober 1944 wurde die Stadt Breda in der niederländischen Provinz Brabant von der 1. polnischen Panzerdivision unter Generalmajor Stanisław Maczek befreit. Zwei Tage später stürmten die vorderen Einheiten nach Norden in Richtung Moerdijk und den dortigen wichtigen Brücken über den Hollands Diep, der Verbindung zwischen dem Fluss Waal und der Nordsee-Bucht Haringvliet. Doch zunächst mussten die Cromwell-Panzer der Aufklärungsabteilung 10 PSK den Fluss Mark überqueren. Sie versuchten dies bei Nieuwe Veer, südlich von Zevenbergen. Sowohl die nagelneue Straßenbrücke als auch die Eisenbahnbrücke waren dort jedoch gesprengt worden. Man beschloss, das 8. Infanteriebataillon, das den Spitznamen "Bluthemden" (Bloodshirts) trug, in Booten überzusetzen. Am 31. Oktober 1944 war ein kleiner Brückenkopf entstanden. Er musste nun schnell erweitert werden. Doch der Feind, die 245. deutsche Infanteriedivision von Generalleutnant Erwin Sander, machte dem einen Strich durch die Rechnung.In Zugzwang Die deutschen Gegenangriffe folgten kurz aufeinander, doch die polnischen Truppen hielten stand. Die deutsche Reaktion war deshalb so heftig, weil die Straße zu den Brücken bei Moerdijk für die zurückweichenden Truppen so lange wie möglich offen gehalten werden musste. In der folgenden Nacht wurde der Brückenkopf über schwimmende Brücken mit acht US-amerikanischen Sherman-Panzern und zwei M-10-Kettenfahrzeugen gestärkt. Am 1. November 1944 gelang es den Polen, den Brückenkopf etwas zu vergrößern, zumindest bis der Feind einen Gegenangriff startete und sie erneut ins Wasser zurückgedrängt wurden.Der Rückzug Nachdem ein Sherman-Panzer nach dem anderen ausgeschaltet worden war, wurde um sechs Uhr abends der Beschluss gefasst, den Brückenkopf aufzugeben. Die deutschen Einheiten feuerten mit aller Macht, was den Beschuss zum stärksten seit der Schlacht in der Normandie machte. Gegen Mitternacht waren alle polnischen Truppen wieder am Südufer des Hollands Diep. Sie mussten drei Sherman-Panzer und einen M-10 am anderen Ufer zurücklassen. Der andere M-10 blieb im seichten Wasser zurück, nachdem der Ponton (Schwimmplattform), auf dem er transportiert wurde, versenkt worden war.Bilanz Die Schlacht war kurz, aber äußerst heftig, da die deutschen Soldaten Zeit gewonnen hatten. Mehr nicht, denn zwei Tage später überquerten die polnischen Truppen erfolgreich den Fluss bei Ter Aalst und Oosterhout. Moerdijk fiel schließlich am 9. November 1944 in polnische Hände. De oversteek Op 29 oktober 1944 wordt Breda bevrijd door de 1e Poolse Pantserdivisie van generaal-majoor Stanisław Maczek. Twee dagen later stormen de voorste eenheden naar het noorden op weg naar Moerdijk en de vitale bruggen daar. Maar eerst moeten de Cromwell tanks van de verkenningsafdeling, 10 PSK, de rivier de Mark oversteken. Dat proberen ze bij Nieuwe Veer, pal ten zuiden van Zevenbergen. Uiteraard zijn zowel de gloednieuwe verkeersbrug als de spoorbrug opgeblazen. Besloten wordt om het 8ste Infanteriebataljon, bijgenaamd de ‘Bloedhemden’, in bootjes over te zetten. Op 31 oktober is een klein bruggenhoofd het resultaat. Dat moet nu snel worden uitgebouwd. Maar daar steekt de tegenstander, de 245. Infanterie-Division van luitenant-generaal Sander, een stokje voor.In het nauw Al snel volgen de Duitse tegenaanvallen elkaar op. Maar de Polen houden stand. De Duitse reactie is zo fel omdat de weg naar de bruggen bij Moerdijk zo lang mogelijk open moet worden gehouden voor de terugtrekkende troepen. Gedurende de daaropvolgende nacht wordt via drijvende bruggen versterking aangevoerd voor het bruggenhoofd in de vorm van acht Sherman tanks en twee M-10 rupsvoertuigen. Op 1 november lukt het de Polen om het bruggenhoofd wat te vergroten, tenminste totdat de tegenstander de tegenaanval inzet en de Polen opnieuw worden teruggedrongen tot tegen het water.Terugtocht De ene na de andere Sherman tank wordt uitgeschakeld en om zes uur ’s avonds valt het besluit het bruggenhoofd op te geven. De Duitsers vuren uit alle macht en de beschieting is de meest intense sinds de strijd in Normandië. Rond middernacht zijn alle Poolse troepen weer terug op de zuidoever. Ze moeten drie Sherman tanks en één M-10 achterlaten op de andere oever. De andere M-10 blijft in het ondiepe water liggen nadar de ponton waarop hij wordt vervoerd, tot zinken is gebracht.Balans De strijd is kort, maar buitengewoon fel geweest. De Duitsers hebben tijd gewonnen. Meer ook niet, want twee dagen later steken de Polen over bij Ter Aalst en Oosterhout. Deze oversteek is wel succesvol. Moerdijk valt uiteindelijk op 9 november in Poolse handen. Przeprawa29 października 1944 r. Breda została wyzwolona przez 1 Polską Dywizję Pancerną generała dywizji Stanisława Maczka. Dwa dni później oddziały wysunięte szturmem ruszyły na północ w kierunku Moerdijk i tamtejszych mostów. Najpierw jednak czołgi Cromwell z sekcji rozpoznawczej 10 PSK musiały przekroczyć rzekę Mark. Próbowali to zrobić w Nieuwe Veer, na południe od Zevenbergen. Oczywiście zarówno nowy most drogowy, jak i kolejowy zostały wysadzone. Zdecydowano się na przeprawę łodziami 8. batalionu piechoty, zwanego „Krwawymi Koszulami”. 31 października powstał niewielki przyczółek. Teraz należało go szybko powiększyć. Ale wróg, 245 Dywizja Piechoty generała porucznika Sandera, położył temu kres.W ciasnym miejscuNiemieckie kontrataki szybko następowały po sobie. Ale Polacy nie ustępowali. Niemiecka reakcja jest tak zaciekła, ponieważ droga do mostów w Moerdijk musi być otwarta dla wycofujących się oddziałów tak długo, jak to możliwe. Następnej nocy przez pływające mosty na przyczółek przybywają posiłki w postaci ośmiu czołgów Sherman i dwóch pojazdów gąsienicowych M-10. 1 listopada Polakom udaje się nieco powiększyć przyczółek, przynajmniej do czasu, gdy wróg rozpoczyna kontratak i Polacy ponownie zostają zepchnięci do wody.OdwrótJeden czołg Sherman po drugim zostaje wybity i o szóstej wieczorem zapada decyzja o opuszczeniu przyczółka.Niemcy strzelają z całej siły, a bombardowanie jest najbardziej intensywne od czasu bitwy w Normandii.Około północy wszystkie polskie oddziały wracają na południowy brzeg.Muszą zostawić trzy czołgi Sherman i jeden M-10 na drugim brzegu.Drugi M-10 pozostaje w płytkiej wodzie po zatopieniu pontonu, na którym był transportowany.RównowagaBitwa była krótka, ale niezwykle zacięta.Niemcy zyskali na czasie.Nic więcej, bo dwa dni później Polacy przeprawiają się pod Ter Aalst i Oosterhout. Ta przeprawa kończy się sukcesem. Moerdijk ostatecznie wpada w polskie ręce 9 listopada.

 Ein harter Kampf bei Nieuwe Veer Zware strijd bij Nieuwe Veer Ciężka walka pod Nieuwe Veer A tough battle at Nieuwe Veer

​​The Canadian troops who liberated France distinguished themselves immediately after landing in Normandy, where they fought fiercely during the capture of Caen and in the Falaise pocket. They then took part in the liberation of the whole territory with the objectives of taking out the V1 rocket launch sites and recapturing the Channel and North Sea ports.On 6 September, the Canadian troops surrounded Boulogne, the two capes of Pas-de-Calais, Calais and Dunkirk. Heavy fighting broke out in Bourbourg in the following days as 10,000 German troops were entrenched in the Dunkirk pocket. On 17 September 1944, Operation Wellhit was launched: 800 Royal Air Force aircraft carried out a massive bombing attack on Boulogne, occupied by Lieutenant-General Heim and his 10,000 men, in preparation for its recapture. After intense fighting, the German troops surrendered on 22 September.​The same pattern was repeated a few days later for the capture of Calais and the heavy batteries on both capes. A massive bombardment preceded the hard fighting by the Canadian troops. On 30 September, they forced 7,500 German soldiers to surrender before succeeding in annihilating the last pocket of resistance the following day. The Canadian troops paid a heavy price for retaking the area. Although Boulogne and Calais were in Allied hands, their ports had been wiped out by methodical German bombing and blasting.​In Dunkirk, the town was held by the fanatical commander Frisius, who was still in command of 6,000 men. The liberation of Dunkirk was only effected after an 8-month siege, with Frisius refusing to surrender and maintaining a high level of morale and effectiveness in his troops. The Canadian troops who had taken part in the siege left for the Dutch front in October 1944, and were replaced by Czech and French units. The German troops in Dunkirk held out until 4 May 1945, and did not formally surrender until 9 May 1945.594 Canadian soldiers who fell in the sieges of Boulogne and Calais in September 1944 were buried in St Inglevert Canadian Cemetery.​

The Cross of Sacrifice can be found in all Commonwealth War Graves Commission cemeteries.

Cross of Sacrifice

The graves are standardised (white and of the same shape) without distinction of rank or class.

Burials of different units

Calais Canadian War Cemetery

​​The Canadian troops who liberated France distinguished themselves immediately after landing in Normandy, where they fought fiercely during the capture of Caen and in the Falaise pocket. They then took part in the liberation of the whole territory with the objectives of taking out the V1 rocket launch sites and recapturing the Channel and North Sea ports.On 6 September, the Canadian troops surrounded Boulogne, the two capes of Pas-de-Calais, Calais and Dunkirk. Heavy fighting broke out in Bourbourg in the following days as 10,000 German troops were entrenched in the Dunkirk pocket. On 17 September 1944, Operation Wellhit was launched: 800 Royal Air Force aircraft carried out a massive bombing attack on Boulogne, occupied by Lieutenant-General Heim and his 10,000 men, in preparation for its recapture. After intense fighting, the German troops surrendered on 22 September.​The same pattern was repeated a few days later for the capture of Calais and the heavy batteries on both capes. A massive bombardment preceded the hard fighting by the Canadian troops. On 30 September, they forced 7,500 German soldiers to surrender before succeeding in annihilating the last pocket of resistance the following day. The Canadian troops paid a heavy price for retaking the area. Although Boulogne and Calais were in Allied hands, their ports had been wiped out by methodical German bombing and blasting.​In Dunkirk, the town was held by the fanatical commander Frisius, who was still in command of 6,000 men. The liberation of Dunkirk was only effected after an 8-month siege, with Frisius refusing to surrender and maintaining a high level of morale and effectiveness in his troops. The Canadian troops who had taken part in the siege left for the Dutch front in October 1944, and were replaced by Czech and French units. The German troops in Dunkirk held out until 4 May 1945, and did not formally surrender until 9 May 1945.594 Canadian soldiers who fell in the sieges of Boulogne and Calais in September 1944 were buried in St Inglevert Canadian Cemetery.​ ​​Les troupes canadiennes libératrices de la France se sont illustrées dès le Débarquement en Normandie, où elles ont livré des combats acharnés lors de la prise de Caen puis dans la poche de Falaise. Elles ont ensuite participé à la libération complète du territoire avec comme objectif les sites de lancement des V1 et les ports de la Manche et de la Mer du Nord.Le 6 septembre, les Canadiens ont encerclé Boulogne, les deux caps du Pas-de-Calais, Calais et Dunkerque. Des combats violents ont éclaté à Bourbourg dans les jours qui ont suivi alors que 10 000 soldats allemands étaient retranchés dans la poche de Dunkerque.​Le 17 septembre 1944 a marqué le début de l’opération “Welhit” : 800 appareils de la Royal Air Force ont massivement bombardé Boulogne, occupée par le lieutenant-général Heim et ses 10 000 hommes, afin de préparer sa reprise. Après d’intenses combats, les Allemands ont capitulé le 22.Le même schéma a été reproduit quelques jours plus tard pour la prise de Calais et des batteries lourdes des deux caps. Un bombardement massif a précédé les combats difficiles menés par les troupes canadiennes. Le 30 septembre, ces derniers ont obtenu la capitulation de 7 500 soldats allemands avant de parvenir à anéantir la dernière poche de résistance le lendemain. Les Canadiens ont payé un lourd tribut pour reprendre le secteur. Bien que Boulogne et Calais étaient aux mains des Alliés, leurs ports ont été anéantis par les bombardements et les dynamitages méthodiques des Allemands.À Dunkerque, la ville était tenue par le commandant fanatique Frisius, toujours à la tête de 6 000 hommes. La libération de Dunkerque a fait l’objet d’un siège de 8 mois, Frisius refusant toute idée de reddition. Les Canadiens ayant pris part à ce siège ont décidé de partir pour le front hollandais en octobre 1944, remplacés par des unités tchèques et françaises qui en sont venues à bout le 9 mai 1945.​Aujourd’hui, 594 soldats canadiens tombés lors des sièges de Boulogne et de Calais en septembre 1944 reposent dans le cimetière canadien de Saint-Inglevert.​ ​​De Canadese troepen die Frankrijk hebben bevrijd, onderscheidden zichzelf meteen na de landing in Normandië, waar ze hevig vochten om Caen en de inname van het gebied rondom Falaise. Ze namen vervolgens deel aan de bevrijding van het hele grondgebied, met als belangrijkste doelstellingen het uitschakelen van de V1-lanceerlocaties en het heroveren van het Kanaal en de havens aan de Noordzee.​Op 6 september omsingelden de Canadezen Boulogne, en de twee kapen van Pas-de-Calais; Calais en Duinkerken. In de daaropvolgende dagen braken er zware gevechten uit in Bourbourg, waar 10.000 Duitse troepen vastzaten rond Duinkerken. Op 17 september 1944 werd 'Operation Wellhit' gelanceerd. 800 vliegtuigen van de Britse luchtmacht voerden massale bombardementen uit op Boulogne, dat bezet werd door luitenant-generaal Heim en zijn 10.000 troepen. Dit was ter voorbereiding op de bevrijding van de stad. Na hevige gevechten gaven Duitse troepen zich op 22 september over.​Hetzelfde patroon herhaalde zich een paar dagen later, toen Calais en de zware legerbatterijen op beide kapen werden ingenomen. De zware strijd die de Canadese troepen leverden, werd voorafgegaan door een groot bombardement. Op 30 september wisten ze 7.500 Duitse soldaten te dwingen zich over te geven. De dag erop schakelden ze de laatst overgebleven bezetters uit. De Canadezen betaalden een hoge prijs voor de bevrijding van het gebied. Hoewel Boulogne en Calais weer in geallieerde handen waren, waren de havens met de grond gelijkgemaakt door stelselmatige Duitse bombardementen en ontploffingen.De stad Duinkerken werd nog altijd bezet door de fanatieke Duitse commandant Frisius, die nog steeds 6.000 man aanstuurde. De bevrijding van Duinkerken kwam pas tot stand na een belegering van 8 maanden. Frisius weigerde zich over te geven en wist het moreel onder zijn troepen hoog te houden, waardoor ze doeltreffend te werk gingen. De Canadezen die hadden deelgenomen aan de belegering trokken vervolgens in oktober 1944 verder naar het Nederlandse front. Ze werden vervangen door Tsjechische en Franse eenheden. De Duitse soldaten in Duinkerken hielden tot 4 mei 1945 stand. Ze gaven zich pas formeel over op 9 mei 1945.594 Canadese soldaten die in september 1944 bij de slagen om Boulogne en Calais zijn gesneuveld, liggen begraven op de Canadese begraafplaats in Saint-Inglevert.​ ​​Le truppe canadesi che liberarono la Francia si distinsero immediatamente dopo l’arrivo in Normandia, dove combatterono aspramente durante la conquista di Caen e nella sacca di Falaise. Quindi presero parte alla liberazione dell’intero territorio con l’obiettivo di distruggere le basi di lancio V1 e riconquistare i porti del Mare del Nord e del Canale della Manica.Il 6 settembre i canadesi circondarono Boulogne, i due promontori di Pas-de-Calais, Calais e Dunkerque. Nei giorni successivi scoppiarono pesanti combattimenti a Bourbourg, con 10.000 soldati tedeschi trincerati nella sacca di Dunkerque.&nbsp; Il 17 settembre 1944 venne lanciata l’operazione Wellhit: 800 aerei della Royal Air Force effettuarono massicci bombardamenti su Boulogne, occupata dal luogotenente generale Heim e i suoi 10.000 uomini, in preparazione della sua riconquista. Dopo intensi combattimenti, le truppe tedesche si arresero il 22 settembre.​Lo stesso schema si ripeté alcuni giorni più tardi per la conquista di Calais e le pesanti batterie su entrambi i promontori. Un massiccio bombardamento precedette gli aspri combattimenti delle truppe canadesi. Il 30 settembre costrinsero 7500 soldati tedeschi ad arrendersi prima di neutralizzare l’ultima sacca di resistenza il giorno seguente. I canadesi pagarono a caro prezzo la riconquista dell’area. Sebbene Boulogne e Calais fossero in mani alleate, i loro porti erano stati annientati dal metodico bombardamento tedesco.A Dunkerque la città era in mano al fanatico comandante Frisius e da 6.000 uomini sotto di lui. Dunkerque fu liberata dopo un assedio di 8 mesi, dove Frisius rifiutava di arrendersi e manteneva un alto livello di morale ed efficienza delle sue truppe. I canadesi che avevano preso parte all’assedio lasciarono il fronte olandese nell’ottobre 1944 e vennero sostituiti da unità ceche e francesi. L’esercito tedesco tenne Dunkerque fino al 4 maggio 1945 e si arrese formalmente il 9 maggio 1945.​I 594 soldati canadesi caduti nell'assedio di Boulogne e Calais nel settembre 1944 vennero sepolti nel cimitero canadese di St Inglevert.​

 ​​Cimetière militaire canadien de Calais ​​Canadese militaire begraafplaats van Calais ​​Cimitero militare canadese di Calais Calais Canadian War Cemetery

Bridges During the Allied advance from Normandy in August and September 1944, the so-called Bailey bridges played a crucial role. Because the retreating German troops blew up the bridges behind them at every water obstacle, the advancing Allies had to build emergency bridges every time. These metal bridges, assembled by the Engineers, made it possible to continue the advance and were named after the English engineer, Donald Bailey. Such a bridge consisted of separate parts that could be combined in different compositions. An average Bailey bridge of 25 metres could be assembled by 40 men in three hours, and there were different classes, the number of which indicated how many tonnes of weight could safely cross it.Crossing On 24 September 1944, the British 49th (West Riding) Division reached the Dessel-Turnhout-Schoten Canal at the St. Jozefsluis (now Sluis 1). The infantry of the Lincolnshire Regiment crossed the water in rubber dinghies in the pouring rain and conquered a bridgehead. The Engineers immediately start building the Bailey bridge, called Plum, a name given by an officer of the Division staff. The bridge was converted into a Class 40, the highest category that could also be crossed by tanks, and was released for all military traffic on 25 September. Three days later, a second Class 40 was opened, this time at Bridge 8, on the road from Oostmalle to Rijkevorsel. This was given the code name Apple.The Polish arrive Because the British attack was proceeding slowly, the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek was directed from East Zeeuws-Vlaanderen via Antwerp to the front at Rijkevorsel. To ensure that everything ran smoothly, on 28 September bridges Plum and Apple were closed to all traffic, except that of the Polish. In this way, half of the Division was able to cross the canal in one day, ready for the upcoming attack on Merksplas. Later, on 1 October, a third large Bailey bridge was built over the canal at Beerse and named Lemon. Someone in the British staff was apparently crazy about fruit!For those who are real enthusiasts, today at Mol you can still cross the last original Bailey bridge in the Waterstraat, in this case over the Kempens Kanaal.

Polish Shermans cross through Wijnegem on their way to the new front. 

A Polish Stuart crosses the Plum bridge on September 28

A Churchill tank of the 34 Tank Brigade crosses the Plum bridge on October 12

A staff officer who apparently loves fruit

Bridges During the Allied advance from Normandy in August and September 1944, the so-called Bailey bridges played a crucial role. Because the retreating German troops blew up the bridges behind them at every water obstacle, the advancing Allies had to build emergency bridges every time. These metal bridges, assembled by the Engineers, made it possible to continue the advance and were named after the English engineer, Donald Bailey. Such a bridge consisted of separate parts that could be combined in different compositions. An average Bailey bridge of 25 metres could be assembled by 40 men in three hours, and there were different classes, the number of which indicated how many tonnes of weight could safely cross it.Crossing On 24 September 1944, the British 49th (West Riding) Division reached the Dessel-Turnhout-Schoten Canal at the St. Jozefsluis (now Sluis 1). The infantry of the Lincolnshire Regiment crossed the water in rubber dinghies in the pouring rain and conquered a bridgehead. The Engineers immediately start building the Bailey bridge, called Plum, a name given by an officer of the Division staff. The bridge was converted into a Class 40, the highest category that could also be crossed by tanks, and was released for all military traffic on 25 September. Three days later, a second Class 40 was opened, this time at Bridge 8, on the road from Oostmalle to Rijkevorsel. This was given the code name Apple.The Polish arrive Because the British attack was proceeding slowly, the 1st Polish Armoured Division of Major General Stanisław Maczek was directed from East Zeeuws-Vlaanderen via Antwerp to the front at Rijkevorsel. To ensure that everything ran smoothly, on 28 September bridges Plum and Apple were closed to all traffic, except that of the Polish. In this way, half of the Division was able to cross the canal in one day, ready for the upcoming attack on Merksplas. Later, on 1 October, a third large Bailey bridge was built over the canal at Beerse and named Lemon. Someone in the British staff was apparently crazy about fruit!For those who are real enthusiasts, today at Mol you can still cross the last original Bailey bridge in the Waterstraat, in this case over the Kempens Kanaal. Brücken Beim Vormarsch der Alliierten aus der Normandie im August und September 1944 spielten die sogenannten Bailey-Brücken eine entscheidende Rolle. Die sich zurückziehenden deutschen Truppen sprengten bei jedem Wasserhindernis die hinter ihnen liegenden Brücken in die Luft. Die vorrückenden Alliierten mussten daher jedes Mal Notbrücken bauen. Diese Metallbrücken, die von Ingenieuren zusammengebaut wurden, ermöglichten es, den Vormarsch fortzusetzen. Sie waren nach dem englischen Ingenieur Donald Bailey benannt. Eine solche Brücke besteht aus einzelnen Teilen, die in verschiedenen Zusammensetzungen kombiniert werden können. Eine durchschnittliche Bailey-Brücke von 25 Metern Länge konnte von vierzig Männern in drei Stunden zusammengebaut werden. Es gibt verschiedene Klassen, deren Zahl angibt, wie viele Tonnen Gewicht sie sicher überqueren können.Überquerung Am 24. September 1944 erreichte die britische 49. (West Riding) Division den Dessel-Turnhout-Schoten-Kanal bei der St. Jozefs Schleuse (heute Schleuse 1). Die Infanterie des Lincolnshire Regiments überquerte das Wasser in Schlauchbooten bei strömenden Regen und eroberte einen Brückenkopf. Die Ingenieure begannen daraufhin sofort mit dem Bau der Bailey-Brücke, genannt Plum. Den Namen hatte sich ein Offizier aus dem Divisionsstab ausgedacht. Die Brücke wurde zu einer Brücke der Klasse 40 umgebaut, der höchsten Kategorie, die auch von Panzern befahren werden kann. Am 25. September 1944 wurde sie für den gesamten Militärverkehr freigegeben. Drei Tage später wird eine zweite Brücke der Klasse 40 eingeweiht, diesmal die Brücke 8 an der Straße von Oostmalle nach Rijkevorsel. Sie erhält den Codenamen Apple.Die Polen treffen ein Da der britische Angriff nur langsam voranschreitet, wird die 1. polnische Panzerdivision von Generalmajor Stanisław Maczek von Ost-Zeeuws-Vlaanderen über Antwerpen an die Front bei Rijkevorsel geleitet. Um einen reibungslosen Ablauf zu gewährleisten, werden die Brücken Plum und Apple am 28. September 1944 für den gesamten Verkehr, mit Ausnahme des polnischen, gesperrt. Auf diese Weise konnte die Hälfte der Division den Kanal an einem Tag überqueren, um den bevorstehenden Angriff auf das Dorf Merksplas vorzubereiten. Wenige Tage später, am 1. Oktober, wird eine dritte große Bailey-Brücke über den Kanal bei Beerse gebaut, die den Namen Lemon erhält. Irgendjemand im britischen Stab schien offenbar verrückt nach Obst zu sein.Wahre Enthusiasten können bei Mol im Osten der belgischen Provinz Antwerpen die letzte originale Bailey-Brücke in der Waterstraat überqueren, in diesem Fall über den Kempens Kanaal. Bruggen Tijdens de geallieerde opmars vanuit Normandië in augustus en september 1944 spelen de zogenaamde Baileybruggen een cruciale rol. De terugtrekkende Duitse troepen blazen bij iedere waterhindernis de bruggen achter zich op. De oprukkende geallieerden moeten dus iedere keer noodbruggen aanleggen. Deze door de genie in elkaar gezette metalen bruggen, maken het mogelijk de opmars voort te zetten. Ze zijn vernoemd naar de Engelse ingenieur Donald Bailey. Een dergelijke brug bestaat uit losse onderdelen die in verschillende samenstellingen kunnen worden samengevoegd. Een doorsnee Baileybrug van 25 meter kon door veertig man in drie uur in elkaar worden gezet. Er zijn verschillende klassen waarvan het nummer aangeeft hoeveel ton er veilig overheen kan.Oversteek Op 24 september bereikt de Britse 49e (West Riding) Divisie het Kanaal Dessel-Turnhout-Schoten bij de St. Jozefsluis (nu Sluis 1). De infanterie van het Lincolnshire Regiment steekt in rubberbootjes het water over in de stromende regen en verovert een&nbsp; bruggenhoofd. De genie begint meteen met de aanleg van de Baileybrug, genaamd Plum (pruim). De naam is verzonnen door een officier bij de staf van de divisie. De brug wordt omgebouwd tot een Class 40, de hoogste categorie waar ook tanks over kunnen. Hij wordt op 25 september vrijgegeven voor alle militaire verkeer. Drie dagen later wordt een tweede Class 40 geopend, deze keer bij Brug 8, op de weg van Oostmalle naar Rijkevorsel. Deze krijgt de codenaam Apple (appel).De Polen arriveren Omdat de Britse aanval traag verloopt wordt de 1e Poolse Pantserdivisie van generaal-majoor Stanisław Maczek vanuit Oost Zeeuws-Vlaanderen via Antwerpen naar het front bij Rijkevorsel gedirigeerd. Om een en ander vlot te laten verlopen worden op 28 september Plum en Apple gesloten voor alle verkeer, behalve dat van de Polen. Op deze manier kan in één dag de helft van de divisie over het kanaal trekken, gereed voor de aanstaande aanval op Merksplas. Later, op 1 oktober, wordt bij Beerse een derde grote Baileybrug over het kanaal gebouwd, deze krijgt de naam Lemon (citroen). Iemand bij de Britse staf is blijkbaar dol op fruit.Anno nu Voor de echte liefhebber: bij Mol kan men in de Waterstraat nog de laatste originele Baileybrug oversteken, in dit geval over het Kempens Kanaal. Mosty Podczas natarcia aliantów z Normandii w sierpniu i wrześniu 1944 r. tak zwane mosty Baileya odegrały kluczową rolę. Wycofujące się oddziały niemieckie wysadzały za sobą mosty przy każdej przeszkodzie wodnej. Postępujący alianci musieli więc za każdym razem budować mosty awaryjne. Te metalowe mosty, zmontowane przez inżynierów, umożliwiły kontynuowanie natarcia. Zostały one nazwane na cześć angielskiego inżyniera Donalda Baileya. Taki most składa się z oddzielnych części, które można łączyć w różne kompozycje. Przeciętny most Baileya o długości 25 metrów może być zmontowany przez czterdziestu mężczyzn w ciągu trzech godzin. Istnieją różne klasy, których liczba wskazuje, ile ton może bezpiecznie przez niego przejść.Przeprawa 24 września brytyjska 49 Dywizja (West Riding) dotarła do kanału Dessel-Turnhout-Schoten w St. Jozefsluis (obecnie Sluis 1). Piechota z pułku Lincolnshire przeprawiła się przez wodę w gumowych pontonach w strugach deszczu i zdobyła przyczółek. Inżynierowie natychmiast rozpoczęli budowę mostu Bailey, zwanego Plum (śliwka). Nazwa została wymyślona przez oficera ze sztabu dywizji. Most został przekształcony w most klasy 40, najwyższej kategorii, przez który mogły przejeżdżać czołgi. Most został dopuszczony do ruchu wojskowego 25 września. Trzy dni później otwarto drugi most klasy 40, tym razem na moście nr 8, na drodze z Oostmalle do Rijkevorsel. Otrzymał on nazwę kodową Apple (jabłko).Przybywają Polacy Ponieważ brytyjski atak postępował powoli, 1 Polska Dywizja Pancerna generała dywizji Stanisława Maczka została skierowana ze wschodniego Zeeuws-Vlaanderen przez Antwerpię na front w Rijkevorsel. Aby wszystko przebiegało sprawnie, 28 września drogi Plum i Apple zostały zamknięte dla wszelkiego ruchu, z wyjątkiem ruchu Polaków. W ten sposób połowa dywizji mogła przekroczyć kanał w ciągu jednego dnia, gotowa do nadchodzącego ataku na Merksplas. Później, 1 października, trzeci duży most Baileya został zbudowany nad kanałem w Beerse, tym prazem nosił on nazwę Lemon (cytryna). Ktoś w brytyjskim sztabie najwyraźniej oszalał na punkcie owoców.Obecnie Dla prawdziwych entuzjastów: w Mol nadal można przejść przez ostatni oryginalny most Bailey w Waterstraat, w tym przypadku nad Kempens Kanaal.

 Ein Stabsoffizier der offenbar Obst liebte Een stafofficier is kennelijk dol op fruit Oficer sztabowy, który najwyraźniej uwielbia owoce A staff officer who apparently loves fruit

​​The airfield was made up of three main concrete runways, all connected by a perimeter track, and 36 dispersals (parking areas for aircraft). In total, there were three aircraft hangars on the airfield. The bomb stores for the airfield were located to the west, personnel accommodations were situated north of the village.​On 3 January 1944, No. 550 Squadron arrived at the airfield with their Lancaster bombers. They were the only operational unit based at the airfield and remained here until the squadron was disbanded on 1 November 1945. In total, the squadron flew 3,582 missions with the loss of 59 Lancasters during that period. In addition, the airfield was chosen to test the maximum amount of fuel and bombs a Lancaster could take off with.​On 5 June 1944, the squadron took part in Operation Overlord and bombed targets on the Normandy coastline. Lancaster LL811 J-Jig, nicknamed ‘Bad Penny III’, was credited with dropping the first string of bombs to mark the start of the assault.​On 25 April 1945, the squadron took part in an operation aimed at bombing Obersalzberg, Germany. This was the location of Hitlers Berghof and senior Nazi officials’ residences and bunkers. Between 29 April and 7 May 1945, the squadron took part in Operation Manna, the dropping of food supplies over the Netherlands to aid the starving civilians there.​The airfield was relinquished in 1950 and is now an industrial park. Parts of the runways still exist but are on private land. Sections of the airfield can be seen on Lancaster Approach, including a memorial to the squadron at the entry to the park. The old control tower can be seen on the western side of the airfield, behind the residential properties close to the road. The three main hangars are also still on site.

The panel can be found next to the memorial and gives information on the former airfield’s use.​

​RAF North Killingholme Information Panel​

The memorial is located on Lancaster Approach as you turn to the former airfield.​

​RAF North Killingholme Memorial​

​​RAF North Killingholme​

​​The airfield was made up of three main concrete runways, all connected by a perimeter track, and 36 dispersals (parking areas for aircraft). In total, there were three aircraft hangars on the airfield. The bomb stores for the airfield were located to the west, personnel accommodations were situated north of the village.​On 3 January 1944, No. 550 Squadron arrived at the airfield with their Lancaster bombers. They were the only operational unit based at the airfield and remained here until the squadron was disbanded on 1 November 1945. In total, the squadron flew 3,582 missions with the loss of 59 Lancasters during that period. In addition, the airfield was chosen to test the maximum amount of fuel and bombs a Lancaster could take off with.​On 5 June 1944, the squadron took part in Operation Overlord and bombed targets on the Normandy coastline. Lancaster LL811 J-Jig, nicknamed ‘Bad Penny III’, was credited with dropping the first string of bombs to mark the start of the assault.​On 25 April 1945, the squadron took part in an operation aimed at bombing Obersalzberg, Germany. This was the location of Hitlers Berghof and senior Nazi officials’ residences and bunkers. Between 29 April and 7 May 1945, the squadron took part in Operation Manna, the dropping of food supplies over the Netherlands to aid the starving civilians there.​The airfield was relinquished in 1950 and is now an industrial park. Parts of the runways still exist but are on private land. Sections of the airfield can be seen on Lancaster Approach, including a memorial to the squadron at the entry to the park. The old control tower can be seen on the western side of the airfield, behind the residential properties close to the road. The three main hangars are also still on site. ​​L'aérodrome se compose de trois pistes principales en béton, toutes reliées par une piste périphérique et de 36 dispersions. En tout, l'aérodrome possède trois hangars pour avions. Les réserves de bombes de l'aérodrome sont situées à l'ouest, alors que les logements du personnel sont situés au nord du village.Le 3 janvier 1944, le 550è escadron arrive sur le terrain d'aviation avec ses bombardiers Lancaster. C'est la seule unité opérationnelle basée sur l'aérodrome. L’unité y reste jusqu'à la dissolution de l'escadron le 1er novembre 1945. Au total, l'escadron effectue 3 582 missions avec une perte de 59 Lancasters pendant cette période. De plus, l'aérodrome est choisi pour tester la quantité maximale de carburant et de bombes qu'un Lancaster peut emporter.​Le 5 juin 1944, l'escadron participe à l'opération Overlord et bombarde des cibles sur la côte normande. Le Lancaster LL811 J-Jig, surnommé « Bad Penny III », a été crédité du largage de la première série de bombes pour marquer le début de l'assaut.​Le 25 avril 1945, l'escadron prend part à une opération visant à bombarder Obersalzberg. Il s’agit de l'emplacement de la résidence Berghof d’Hitler et des résidences et bunkers des hauts fonctionnaires nazis. Entre le 29 avril et le 7 mai 1945, l'escadron participe à l'opération Manna, la distribution de vivres aux Pays-Bas pour aider les civils affamés.L’aérodrome est abandonné en 1950 et est maintenant un parc industriel. Certaines parties des pistes existent encore, mais se trouvent maintenant sur des terres privées. Des sections de l’aérodrome peuvent être vues sur Lancaster Approach, y compris un mémorial de l’escadron à l’entrée du parc. L'ancienne tour de contrôle peut être vue sur le côté ouest de l'aérodrome, derrière les propriétés résidentielles proches de la route. Les trois principaux hangars sont également toujours sur place. ​​Der Flugplatz bestand aus drei Haupt-Start- und Landebahnen aus Beton, die alle über einen Begrenzungsweg miteinander verbunden waren, und 36 strategisch platzierte Flugzeugstandplätze. Insgesamt befanden sich drei Flugzeughangars auf dem Flugplatz. Die Bombenlager des Flugplatzes befanden sich im Westen, die Personalunterkünfte befanden sich nördlich des Dorfes.​Am 3. Januar 1944 traf die Staffel Nr. 550 mit ihren Lancaster-Bombern auf dem Flugplatz ein. Sie waren die einzige operative Einheit auf dem Flugplatz und verblieben hier, bis die Staffel am 1. November 1945 aufgelöst wurde. Insgesamt flog die Staffel 3 582 Einsätze mit dem Verlust von 59 Lancastern während dieser Zeit. Außerdem wurde der Flugplatz ausgewählt, um die maximale Menge an Treibstoff und Bomben, mit denen ein Lancaster starten konnte, durch Tests zu ermitteln.Am 5. Juni 1944 nahm die Staffel an der Operation Overlord teil und bombardierte Ziele an der Küste der Normandie. Die Lancaster LL811 J-Jig, mit dem Spitznamen „Bad Penny III“, warf die erste Bombenkette ab und markierte damit den Beginn des Angriffs.​Am 25. April 1945 nahm die Staffel an einer Operation teil, bei der Obersalzberg bombardiert werden sollte. Hier befanden sich Hitlers Berghof und die Residenzen und Bunker von hochrangigen NS-Beamten. Zwischen dem 29. April und dem 7. Mai 1945 nahm die Staffel an der Operation Manna teil, bei der Nahrungsmittelvorräte über den Niederlanden abgeworfen wurden, um den dort hungernden Zivilisten zu helfen.Der Flugplatz wurde 1950 aufgegeben und ist heute ein Industriegebiet. Teile der Start- und Landebahnen sind noch heute vorhanden, befinden sich aber auf Privatgelände. Abschnitte des Flugplatzes sind vom Lancaster Approach aus zu sehen, einschließlich eines Denkmals für die Staffel am Eingang zum Industriegebiet. Der alte Kontrollturm ist auf der westlichen Seite des Flugplatzes zu sehen, hinter den Wohnanlagen in der Nähe der Straße. Die drei Haupthangars sind ebenfalls noch vorhanden. ​​Składało się ono z trzech głównych betonowych pasów startowych, które wszystkie połączone były okrężną drogą do kołowania, oraz z 36 miejsc do rozstawienia samolotów. Łącznie na lotnisku znajdowały się trzy hangary na samoloty. Magazyny bomb znajdowały się na zachodzie, a kwatery dla personelu znajdowały się na północ od wsi.3 stycznia 1944 r. na lotnisko przybył 550 dywizjon z bombowcami Lancaster. Była to jedyna jednostka operacyjna stacjonującą na tym lotnisku, która pozostała tu do rozwiązania dywizjonu 1 listopada 1945 r. W sumie eskadra wykonała 3582 misje, tracąc w tym czasie 59 Lancasterów. Oprócz tego lotnisko wybrano jako miejsce testowania maksymalnej ilości paliwa i bomb, z którymi był w stanie wystartować samolot Lancaster.​5 czerwca 1944 r. dywizjon wziął udział w operacji „Overlord”, bombardując cele na wybrzeżu Normandii. Lancaster LL811 J-Jig, nazywany „Bad Penny III”, zrzucił pierwszą serię bomb, aby zainicjować początek ataku.25 kwietnia 1945 r. dywizjon wziął udział w akcji bombardowania niemieckiej miejscowości Obersalzberg. Znajdowała się tam rezydencja Hitlera Berghof oraz rezydencje i bunkry wysokich urzędników nazistowskich. W okresie od 29 kwietnia do 7 maja 1945 r. dywizjon brał udział w operacji „Manna”, która obejmowała zrzucanie zapasów żywności nad Holandią w celu pomocy głodującej tam ludności cywilnej.Lotnisko zostało opuszczone w 1950 roku i obecnie jest terenem przemysłowym. Fragmenty pasów startowych wciąż istnieją, ale znajdują się na terenach prywatnych. Poszczególne sekcje lotniska są widoczne przy Lancaster Approach – w tym pomnik ku pamięci dywizji przy wejściu do parku. Dawną wieżę kontrolną można zobaczyć po zachodniej stronie lotniska, za zabudowaniami mieszkalnymi w pobliżu drogi. Wciąż stoją tam również trzy główne hangary. ​​L’aerodromo era costituito da tre piste principali in cemento, tutte collegate da una pista perimetrale, e da 36 dispersioni. In totale, vi erano tre hangar. I depositi di bombe per l’aerodromo erano situati a ovest e gli alloggi del personale a nord del villaggio.Il 3 gennaio 1944, lo squadrone n. 550 arrivò con i bombardieri Lancaster. Fu l’unica unità operativa con sede presso l’aerodromo, che vi rimase fino al suo disuso il 1° novembre 1945. In totale, lo squadrone volò in 3582 missioni con la perdita di 59 Lancaster durante quel periodo. Inoltre, l’aerodromo fu scelto per testare la quantità massima di carburante e bombe con cui un Lancaster poteva decollare.​Il 5 giugno 1944, lo squadrone prese parte all’Operazione Overlord e bombardò obiettivi sulla costa della Normandia. Si attribuisce al Lancaster LL811 J-Jig, soprannominato “Bad Penny III”, lo sgancio della prima serie di bombe che segnò l’inizio dell’assalto.​Il 25 aprile 1945, lo squadrone prese parte a un’operazione volta a bombardare Obersalzberg. Questa era la posizione di Berghof, residenza di Hitler e delle residenze e dei bunker degli alti funzionari nazisti. Tra il 29 aprile e il 7 maggio 1945, lo squadrone prese parte all’Operazione Manna che consistette nel lancio di rifornimenti di cibo sui Paesi Bassi per aiutare i civili affamati.L’aerodromo fu abbandonato nel 1950 ed è ora un parco industriale. Parti delle piste esistono ancora ma si trovano su terreni privati. Sezioni dell’aerodromo possono essere viste su Lancaster Approach, incluso un memoriale dedicato allo squadrone all’ingresso del parco. La vecchia torre di controllo è visibile sul lato ovest, dietro le unità abitative a ridosso della strada. Anche i tre hangar principali sono ancora in loco.

 ​​RAF North Killingholme​ ​​RAF North Killingholme​ ​​RAF North Killingholme​ ​​RAF North Killingholme​ ​​RAF North Killingholme​

On 1 September 1939, Germany invaded Poland. This was followed, two weeks later, by the Soviet Union, which did the same. ‘Thank God, they’ve come to help us,’ thought the Poles. Henryk Rećko was one of those who expected great things from the Russians, and he had no idea that Hitler and Stalin had secretly agreed to divide Poland, something that only became apparent when the Russians summoned all young men for transport to distance places. Henryk too, had to leave his home, just fourteen years old at the time.Moscow was nice, but after just six weeks, Henryk and his peers departed for Vladivostok on the Pacific coast on the Trans-Siberian Express. ‘When we arrived we thought to ourselves ‘we can grow old here or we can run away.’ The three of them decided to escape, heading back to Poland, but their journey back was so cold that they took a detour to Afghanistan and Iran. There they met a group of Australian troops who took them to Baghdad and on to Damascus, Palestine, Egypt and finally New York, by boat.Three months later they crossed to England, a temporary refuge with other displaced Poles. In their thousands, they were making preparations to liberate their country. At just sixteen years of age, Henryk joined the 1st Polish Armoured Division under General Maczek and in June 1944 participated in the Normandy landings at the wheel of a Sherman tank. His experiences were gruesome. Two of his friends were shot to pieces in front of his eyes and twice his tank caught fire. ‘You feel afraid but at the same time you realise that you get nowhere by running away.’Some of the division entered Baarle-Nassau from Belgium but Henryk didn’t even notice. ‘What did I know about the Netherlands? The only thing I was thinking about were Poles.’ Since he couldn’t get beyond the Moerdijk bridges to Rotterdam, he was billeted in Dongen, which had been liberated, and was taken in by local butcher Snels and his family. It was here that the wandering Henryk finally felt relaxed and at home again.A close friendship developed between the Brabant family and the Polish liberator, but Henryk’s goal remained Poland. En route through northern Germany, he experienced the end of the war, but Henryk and his comrades were unable to return to their homeland. ‘We couldn’t liberate our own country.’ So where to then? Until they had an answer, they bivouacked on a piece of land near Oldenburg. As time passed, each of them finally went their own way. In 1950, Henryk returned to Brabant, somewhere he still retained very fond memories of, and never saw his home in Poland again. He became a Dutch citizen, got married and later led a ‘quiet life in an Amstelveen apartment.’ He died in 1999 aged 74.First there was the deal between Hitler and Stalin. At the end of the war, the Allies divided Europe into spheres of influence. The new communist regime in Poland now had no need for the former soldiers from the west. Deprived of a homeland, thousands of Polish soldiers were lost as exiles, spread out over numerous countries and bearing exotic surnames as silent witnesses of the diaspora.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant.

collega_l_en_henryk_recko_r_zw.jpg

familie_snels_dongen_7.jpg

slagerij_snels_dongen.jpg

henryk_recko_map_v1b.jpg

familie_snels_dongen_1.jpg

henryk_brief_1946.jpg

henryk_recko_portretfoto_2.jpg

schermafbeelding_2023-11-06_om_11.29.47.png

stillleven_-_dongen_-_studio_rocco_verdult.jpg

The lost homeland

On 1 September 1939, Germany invaded Poland. This was followed, two weeks later, by the Soviet Union, which did the same. ‘Thank God, they’ve come to help us,’ thought the Poles. Henryk Rećko was one of those who expected great things from the Russians, and he had no idea that Hitler and Stalin had secretly agreed to divide Poland, something that only became apparent when the Russians summoned all young men for transport to distance places. Henryk too, had to leave his home, just fourteen years old at the time.Moscow was nice, but after just six weeks, Henryk and his peers departed for Vladivostok on the Pacific coast on the Trans-Siberian Express. ‘When we arrived we thought to ourselves ‘we can grow old here or we can run away.’ The three of them decided to escape, heading back to Poland, but their journey back was so cold that they took a detour to Afghanistan and Iran. There they met a group of Australian troops who took them to Baghdad and on to Damascus, Palestine, Egypt and finally New York, by boat.Three months later they crossed to England, a temporary refuge with other displaced Poles. In their thousands, they were making preparations to liberate their country. At just sixteen years of age, Henryk joined the 1st Polish Armoured Division under General Maczek and in June 1944 participated in the Normandy landings at the wheel of a Sherman tank. His experiences were gruesome. Two of his friends were shot to pieces in front of his eyes and twice his tank caught fire. ‘You feel afraid but at the same time you realise that you get nowhere by running away.’Some of the division entered Baarle-Nassau from Belgium but Henryk didn’t even notice. ‘What did I know about the Netherlands? The only thing I was thinking about were Poles.’ Since he couldn’t get beyond the Moerdijk bridges to Rotterdam, he was billeted in Dongen, which had been liberated, and was taken in by local butcher Snels and his family. It was here that the wandering Henryk finally felt relaxed and at home again.A close friendship developed between the Brabant family and the Polish liberator, but Henryk’s goal remained Poland. En route through northern Germany, he experienced the end of the war, but Henryk and his comrades were unable to return to their homeland. ‘We couldn’t liberate our own country.’ So where to then? Until they had an answer, they bivouacked on a piece of land near Oldenburg. As time passed, each of them finally went their own way. In 1950, Henryk returned to Brabant, somewhere he still retained very fond memories of, and never saw his home in Poland again. He became a Dutch citizen, got married and later led a ‘quiet life in an Amstelveen apartment.’ He died in 1999 aged 74.First there was the deal between Hitler and Stalin. At the end of the war, the Allies divided Europe into spheres of influence. The new communist regime in Poland now had no need for the former soldiers from the west. Deprived of a homeland, thousands of Polish soldiers were lost as exiles, spread out over numerous countries and bearing exotic surnames as silent witnesses of the diaspora.This story was part of Brabant Remembers, a campaign for 75 years of Freedom in the province of North Brabant. Op 1 september 1939 valt Duitsland Polen binnen. Ruim twee weken later doet de Sovjet-Unie hetzelfde. “Goddank, ze komen ons helpen”, denken de Polen. Ook Henryk Rećko verwacht veel goeds van de Russen. Dat Hitler en Stalin kort tevoren in het geheim Polen hebben verdeeld, weet hij niet. Dat wordt pas duidelijk wanneer de Russen alle jongens oproepen. Voor transport naar verre streken. Zo moet ook Henryk, 14 jaar oud, zijn thuis achterlaten.Moskou is nog wel leuk. Maar al na zes weken vertrekken Henryk en zijn lotgenoten met de Trans Siberië Expres naar Vladivostok aan de Stille Oceaan. “Toen we daar aankwamen, dachten we: we kunnen hier oud worden of ervandoor gaan.” Met z’n drieën vluchten ze, de neus richting Polen. Maar het wordt onderweg zo koud dat ze afzakken naar Afghanistan en Iran. Daar treffen ze een groep Australische militairen die hen meeneemt naar Bagdad, Damascus, Palestina, Egypte en per schip naar New York. Drie maanden later steken zij over naar Engeland.Engeland is het voorlopige doel. En niet alleen van Henryk. In Engeland zijn veel meer ontheemde Polen. Met duizenden maken zij zich op om hun land te bevrijden. Pas 16 jaar oud sluit hij zich aan bij de beroemde 1e Poolse Pantserdivisie van generaal Maczek. Aan het stuur van een Sherman-tank neemt hij in juni 1944 deel aan de landing in Normandië. Wat hij meemaakt is gruwelijk. Twee maten worden voor zijn ogen aan flarden geschoten. Tweemaal vliegt zijn tank in brand. “Je bent bang, maar je beseft ook dat je er niet komt door weg te rennen.”Via België komt een deel van de divisie in Baarle-Nassau Nederland binnen. Henryk merkt het niet eens. “Wat wist ik van Nederland? Ik dacht alleen maar aan Polen.” Omdat hij na de Moerdijk niet verder kan naar Rotterdam, wordt hij ingekwartierd in het bevrijde Dongen. Hij neemt zijn intrek bij slager Snels en zijn gezin. Hier komt de dolende Henryk eindelijk even tot rust, hier voelt hij zich voor het eerst weer ergens thuis. Hier groeit bovenal een intense vriendschap tussen de Brabantse familie en hun Poolse bevrijder.Maar zijn doel blijft Polen. Op weg door Noord-Duitsland beleeft hij het einde van de oorlog. Henryk en zijn kameraden kunnen echter niet meer terug naar hun vaderland. “Ons eigen land konden we niet bevrijden.” Maar waarheen dan? Zolang ze geen antwoord hebben bivakkeren ze op een stuk land bij Oldenburg. Na verloop van jaren gaat ieder ten slotte zijn eigen weg. Henryk keert in 1950 terug naar Brabant, waaraan hij zo goede herinneringen bewaart. Zijn thuis in Polen ziet hij niet terug. Hij wordt Nederlands staatsburger, trouwt en leidt later “een rustig leven op een Amstelveense flat”. Henryk Rećko overlijdt in 1999, 74 jaar oud.Eerst was er de deal over Polen tussen Hitler en Stalin. Na de oorlog verdeelden de geallieerden Europa in invloed­sferen. Aan de voormalige soldaten uit het westen had het nieuwe communistische bewind in Polen geen enkele behoefte. Verstoken van een vaderland raakten zo duizenden Poolse soldaten als ballingen verspreid over andere landen. Met talrijke exotische achternamen als stille getuigen van hun diaspora.Dit verhaal was onderdeel van Brabant Remembers, een programma rond 75 jaar Vrijheid in Noord-Brabant.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/9gerDpIFvlU" start="0"></iframe></div> 1 września 1939 roku Niemcy napadły na Polskę. Dwa tygodnie później to samo uczynił Związek Radziecki. "Dzięki Bogu, przyszli nam pomóc" - myśleli Polacy. Henryk Rećko był jednym z tych, którzy oczekiwali od Rosjan pomocy i nie miał pojęcia, że Hitler i Stalin potajemnie uzgodnili podział Polski, co stało się jasne wtedy, gdy Rosjanie wezwali wszystkich młodych mężczyzn do transportu w odległe miejsca. Henryk również musiał opuścić swój dom, miał wtedy zaledwie czternaście lat.Moskwa była całkiem przyjemna, ale już po sześciu tygodniach Henryk i jego rówieśnicy wyruszyli ekspresem transsyberyjskim do Władywostoku na wybrzeżu Pacyfiku. "Kiedy dotarliśmy na miejsce, pomyśleliśmy sobie, że możemy się tu zestarzeć albo uciec". Cała trójka postanowiła uciec, kierując się z powrotem do Polski, ale ich podróż powrotna była tak zimna, że objechali Afganistan i Iran. Tam spotkali grupę australijskich żołnierzy, którzy łodzią zabrali ich do Bagdadu, a następnie do Damaszku, Palestyny, Egiptu i wreszcie do Nowego Jorku.Trzy miesiące później przedostali się do Anglii, gdzie znaleźli tymczasowe schronienie wraz z innymi wysiedlonymi Polakami. Tysiącami przygotowywali się do wyzwolenia swojego kraju. Mając zaledwie szesnaście lat, Henryk dołączył do 1. Polskiej Dywizji Pancernej pod dowództwem generała Maczka i w czerwcu 1944 roku wziął udział w lądowaniu w Normandii za sterami czołgu Sherman. Jego doświadczenia były makabryczne. Dwóch jego kolegów zostało rozstrzelanych na jego oczach, a czołg dwukrotnie stanął w płomieniach. "Czujesz strach, ale jednocześnie zdajesz sobie sprawę, że uciekając nigdzie nie dojdziesz".Część dywizji wkroczyła do Baarle-Nassau od strony Belgii, ale Henryk nawet tego nie zauważył. "Co ja wiedziałem o Holandii? Jedyne, o czym myślałem, to Polacy". Ponieważ nie mógł przedostać się przez mosty Moerdijk do Rotterdamu, został zakwaterowany w wyzwolonym Dongen i przygarnięty przez miejscowego rzeźnika Snelsa i jego rodzinę. To właśnie tutaj błąkający się Henryk w końcu poczuł się zrelaksowany i znów jak w domu.Między rodziną Brabantów a polskim żołnierzem nawiązała się bliska przyjaźń, ale celem Henryka pozostała Polska. W drodze przez północne Niemcy doczekał końca wojny, ale Henryk i jego towarzysze nie mogli wrócić do ojczyzny. "Nie mogliśmy wyzwolić własnego kraju". Dokąd więc? Dopóki nie znaleźli odpowiedzi, obozowali na kawałku ziemi niedaleko Oldenburga. Z czasem każdy z nich poszedł w swoją stronę. W 1950 r. Henryk wrócił do Brabancji, z którą wciąż wiązał bardzo miłe wspomnienia, i nigdy więcej nie zobaczył swojego domu w Polsce. Został obywatelem Holandii, ożenił się, a później wiódł "spokojne życie w mieszkaniu w Amstelveen". Zmarł w 1999 roku w wieku 74 lat.Najpierw doszło do porozumienia między Hitlerem a Stalinem. Pod koniec wojny alianci podzielili Europę na strefy wpływów. Nowy komunistyczny reżim w Polsce nie potrzebował teraz byłych żołnierzy z Zachodu. Pozbawieni ojczyzny, tysiące polskich żołnierzy zostało zagubionych jako wygnańcy, rozproszeni po wielu krajach i noszący egzotyczne nazwiska jako niemi świadkowie diaspory.

 Verloren vaderland Utracona ojczyzna The lost homeland

​​Established in 1917, the airfield was a naval seaplane training school during the First World War. In 1918, the Royal Naval Air Service became part of the newly formed Royal Air Force and had over 460 personnel based here. The airfield was closed in 1918, but reopened in the 1920s for aircraft training. In 1939, the Fleet Air Arm transferred to Admiralty control. Lee on Solent was one of the first air stations to be commissioned and was renamed HMS Daedalus.​On 16 August 1940, the Luftwaffe (German Air Force) conducted a heavy attack on HMS Daedalus which caused considerable damage. At around 13:10, the airfield was attacked by Ju88 Junkers and Bf110 Messerschmidts that seriously damaged several buildings and killed a number of people.​It was from here that 825 Squadron took part in an attack on the two German battleships Scharnhorst and Gniesenau in February 1942.​On D-Day, 6 June 1944, this airfield was the busiest in the country with over 100 aircraft based here. A total of 435 sorties were flown from here on that day. This meant an average of three operation sorties per pilot, with each sortie lasting for one and a half hours of flight time on average.​The airfield continued to be used throughout the battle of Normandy. After the war, it played an important part in electrical, radar and ground training.

The former RNAS airfield is still active and is regularly visited by a Spitfire during the summer months.​

Airfield

​The original control tower of the airfield still remains; part of the building is now a public café which offers a view of the airfield.​

Control tower​

​​RNAS Lee-on-Solent (HMS Daedalus)​

​​Established in 1917, the airfield was a naval seaplane training school during the First World War. In 1918, the Royal Naval Air Service became part of the newly formed Royal Air Force and had over 460 personnel based here. The airfield was closed in 1918, but reopened in the 1920s for aircraft training. In 1939, the Fleet Air Arm transferred to Admiralty control. Lee on Solent was one of the first air stations to be commissioned and was renamed HMS Daedalus.​On 16 August 1940, the Luftwaffe (German Air Force) conducted a heavy attack on HMS Daedalus which caused considerable damage. At around 13:10, the airfield was attacked by Ju88 Junkers and Bf110 Messerschmidts that seriously damaged several buildings and killed a number of people.​It was from here that 825 Squadron took part in an attack on the two German battleships Scharnhorst and Gniesenau in February 1942.​On D-Day, 6 June 1944, this airfield was the busiest in the country with over 100 aircraft based here. A total of 435 sorties were flown from here on that day. This meant an average of three operation sorties per pilot, with each sortie lasting for one and a half hours of flight time on average.​The airfield continued to be used throughout the battle of Normandy. After the war, it played an important part in electrical, radar and ground training. ​​Établi en 1917, l’aérodrome était une école de formation d’hydravions pendant la Première Mondiale. En 1918, le Royal Naval Air Service est intégré à la nouvelle Royal Air Force avec plus de 460 personnes basées ici. L'aérodrome a été fermé en 1918, avant de rouvrir dans les années 1920 pour la formation aéronautique.En 1939, la Fleet Air Arm passe sous le contrôle de l'Amirauté. Lee on Solent est l'une des premières stations aériennes à être mise en service et est renommée HMS Daedalus.​Le 16 août 1940, la Luftwaffe (armée de l'air allemande) mène une lourde attaque sur le HMS Daedalus et cause des dégâts considérables. Vers 13h10, l'aérodrome est attaqué par des Junkers Ju 88 et des Messerschmitt Bf 110 qui endommagent gravement plusieurs bâtiments et tuent un certain nombre de personnes.C'est de là que le 825è escadron participe à une attaque contre les deux cuirassés allemands Scharnhorst et Gneisenau en février 1942.​Le Jour J, le 6 juin 1944, cet aérodrome est le plus fréquenté du pays avec plus de 100 aéronefs basés ici. Ce jour-là, un total de 435 sorties sont effectuées à partir de ce jour-là. Cela signifie en moyenne trois sorties opérationnelles par pilote, chaque sortie durant une heure et demie de vol en moyenne.​L'aérodrome continue d'être utilisé pendant toute la bataille de Normandie. Après la guerre, il joue un rôle important dans la formation électrique, radar et au sol. ​​Der 1917 errichtete Flugplatz war während des Ersten Weltkriegs eine Ausbildungsstätte für Wasserflugzeuge der Marine. Im Jahr 1918 wurde der Royal Naval Air Service Teil der neu gegründeten Royal Air Force und diese hatte hier über 460 Soldaten stationiert. Der Flugplatz wurde 1918 geschlossen, aber in den 1920er Jahren für die Ausbildung an Flugzeugen wiedereröffnet.​1939 wurde der Fleet Air Arm an die Admiralität übergeben. Lee on Solent war eine der ersten Flugstationen, die in Betrieb genommen wurde und wurde in HMS Daedalus umbenannt.​Am 16. August 1940 führte die deutsche Luftwaffe einen schweren Angriff auf die HMS Daedalus durch, der erhebliche Schäden verursachte. Um 13:10 Uhr wurde der Flugplatz von Junkers Ju 88 und Messerschmitt Bf 110 angegriffen, die mehrere Gebäude schwer beschädigten und einer Reihe von Menschen das Leben nahmen.​Von hier aus nahm Staffel 825 im Februar 1942 an einem Angriff auf die beiden deutschen Schlachtschiffe Scharnhorst und Gneisenau teil.​Am D-Day, dem 6. Juni 1944, war dieser Flugplatz mit über 100 stationierten Flugzeugen der geschäftigste im Land. An diesem Tag wurden von hier aus insgesamt 435 Einsätze geflogen. Das bedeutete durchschnittlich drei Einsätze pro Pilot, wobei jeder Einsatz durchschnittlich eineinhalb Stunden Flugzeit andauerte.​Der Flugplatz wurde während der Schlacht der Normandie weiter genutzt. Nach dem Krieg spielte dieser eine wichtige Rolle in der Elektro-, Radar- und Bodenausbildung.&nbsp; ​​Het vliegveld werd in 1917 opgericht en diende tijdens de Eerste Wereldoorlog als opleidingscentrum voor watervliegtuigen van de marine. In 1918 werd de Royal Naval Air Service onderdeel van de pas opgerichte Royal Air Force en waren meer dan 460 personeelsleden hier gestationeerd. Het vliegveld werd in 1918 gesloten, maar ging in de jaren twintig weer open voor vliegtraining.In 1939 kwam de Fleet Air Arm onder controle van de Admiraliteit. Lee on Solent was een van de eerste vliegbases die aangewezen werden, en werd omgedoopt tot HMS Daedalus.​Op 16 augustus 1940 voerde de Luftwaffe (de Duitse luchtmacht) een zware aanval uit op HMS Daedalus, die aanzienlijke schade veroorzaakte. Rond 13:10 uur werd het vliegveld aangevallen door vliegtuigen van het type Junkers Ju 88 en Messerschmitt Bf 110, die een aantal gebouwen ernstig beschadigden en een aantal mensen doodden.​In februari 1942 nam No. 825 Squadron vanaf dit vliegveld deel aan een aanval op de twee Duitse slagschepen Scharnhorst en Gneisenau.​Op D-day, 6 juni 1944, was dit het drukste vliegveld in het land met meer dan 100 vliegtuigen die er waren gestationeerd. In totaal werd er die dag 435 keer vanaf hier opgestegen. Dit betekent een gemiddelde van drie operationele vluchten per piloot, elk met gemiddeld anderhalf uur vliegtijd.​Het vliegveld bleef in gebruik tijdens de slag om Normandië. Na de oorlog speelde het een belangrijke rol in elektrische, radar- en grondopleidingen.&nbsp; ​​To założone w 1917 roku lotnisko było placówką szkoleniową dla wodnosamolotów wojskowych podczas I wojny światowej. W 1918 roku Królewska Służba Lotnicza Marynarki Wojennej weszła w skład nowo utworzonych Królewskich Sił Powietrznych i liczyła ponad 460 członków personelu, który tutaj stacjonował. Lotnisko zostało zamknięte w 1918 roku, ale ponownie otwarto je w latach 20. XX wieku w celu prowadzenia szkoleń lotniczych.​W 1939 roku siły powietrzne brytyjskiej marynarki wojennej przeszły pod kontrolę admiralicji. Lee on Solent była jedną z pierwszych baz lotniczych, które zostały oddane do użytku i przemianowano ją na HMS Daedalus.​16 sierpnia 1940 r. Luftwaffe (niemieckie siły powietrzne) przeprowadziło ciężki nalot na HMS Daedalus, który spowodował znaczne zniszczenia. Około godziny 13:10 lotnisko zostało zaatakowane przez samoloty Ju88 Junkers i Bf110 Messerschmidt, które poważnie uszkodziły kilka budynków i zabiły wiele osób.​Dlatego też 825 dywizjon wziął udział w ataku na dwa niemieckie pancerniki Scharnhorst i Gniesenau w lutym 1942 roku.6 czerwca 1944 r., w D-Day, na lotnisku tym panował największy ruch lotniczy w całym kraju, ponieważ stacjonowało tu ponad 100 samolotów. Tego dnia wykonano stąd łącznie 435 lotów bojowych. Oznaczało to średnio trzy loty operacyjne na pilota, z których każdy trwał średnio półtorej godziny.​Lotnisko było używane przez całą bitwę o Normandię. Po wojnie odgrywało ważną rolę w szkoleniu elektrycznym, radarowym i naziemnym.&nbsp; ​​Fondato nel 1917, durante la Prima guerra mondiale l’aerodromo fu una scuola di addestramento per idrovolanti navali. Nel 1918, il Royal Naval Air Service entrò a far parte della neonata Royal Air Force e aveva oltre 460 dipendenti basati qui. L’aerodromo fu chiuso nel 1918, ma riaperto negli anni 20 per l’addestramento degli aerei.Nel 1939, la Fleet Air Arm passò al controllo dell’Ammiragliato. La Lee-on-Solent fu una delle prime stazioni aeree a essere commissionata e venne ribattezzata HMS Daedalus.​Il 16 agosto 1940, la Luftwaffe (aviazione tedesca) condusse un pesante attacco all’HMS Daedalus che causò notevoli danni. Intorno alle 13:10, l’aerodromo venne attaccato da Junkers Ju 88 e Messerschmitt Bf 110, che danneggiarono gravemente diversi edifici e uccisero numerose persone.​Fu da questo momento che lo squadrone 825 prese parte a un attacco alle due corazzate tedesche Scharnhorst e Gneisenau nel febbraio 1942.​Il D-Day, il 6 giugno 1944, questo aerodromo era il più trafficato del Paese con oltre 100 aerei basati qui. Da qui, quel giorno, venne effettuato un totale di 435 missioni. Ciò significava una media di tre missioni operative per pilota, ciascuna della durata media di un’ora e mezza di volo.​L’aerodromo continuò a essere utilizzato durante la Battaglia di Normandia. Dopo la guerra, ha svolto un ruolo importante nell’addestramento elettrico, radar e a terra.

 ​​RNAS Lee-on-Solent (HMS Daedalus)​ ​​RNAS Lee-on-Solent (HMS Daedalus)​ ​Um den Flugplatz herum und entlang der Linien der alten Start- und Landebahnen sind die Basen für die alten Markierungsleuchten noch an vielen Stellen zu finden.​ ​​RNAS Lee-on-Solent (HMS Daedalus)​ ​​RNAS Lee-on-Solent (HMS Daedalus)​ ​​RNAS Lee-on-Solent (HMS Daedalus)​

The Atlantikwall is considered one of the largest construction projects of the twentieth century. Built between 1942 and 1945, this defensive line was intended to prevent an Allied invasion of mainland Western Europe from the sea. The Atlantikwall consisted of a series of independent, self-sufficient strongpoints—both small and large—that could provide mutual fire support. Many of these strongpoints included bomb-proof bunkers, sometimes with walls and roofs up to two meters thick, made of reinforced concrete. Due to shortages of labour, materials, and fuel, only 510 of the planned 2,000 bunkers had been completed in the Netherlands by 1 May 1943.&nbsp;Harlingen was designated as a base as early as 1939 for the occupation of the islands of Terschelling, Vlieland, and Ameland, which the Luftwaffe (German Airforce) deemed necessary.&nbsp;In 1942, control of coastal defense was transferred to the naval forces stationed in the city of Groningen. In 1943, the Wehrmachtsbefehlshaber in den Niederlanden (Commander-in-Chief of the Wehrmacht in the Netherlands), General der Flieger Friedrich Christiansen, visited Harlingen and its Hafenkapitän (Harbour Captain). Christiansen considered a Normandy-style landing on the islands and at the port city of Harlingen a possibility and expressed concerns about the limited combat strength of the Wehrmacht in the area.&nbsp;A German bunker from the Atlantikwall remains in the Engelse Tuin (English Garden) in Harlingen. This bunker is 20 metres long and 5 metres wide and is one of a total of 27 bunkers in the city. It served as the Commandopost Verbindingen – Gefechtsstand (Command Post Communications – Combat Headquarters), the nerve center coordinating the Frisian coastal defense between the villages of&nbsp; Kornwerderzand and Zurich and the city of Franeker. The Gefechtsstand in the English Garden was protected by three smaller Tobruk Bunkers—small reinforced concrete structures that typically housed a machine gun. However, when Canadian forces liberated Harlingen, the bunker posed a small obstacle during the city's clearing operation.&nbsp;On the evening of 16 April 1945, following a brief artillery bombardment, infantry from the Highland Light Infantry of Canada waded through the Ried Canal at the Riedkade. With support from Sherman tanks of the Canadian Sherbrooke Fusiliers, they pushed the German forces back to the outskirts of Harlingen. Once inside the city, Captain William Douglas Tipper’s D Company focused on securing the Franekerpoort Bridge and the English Garden. The destroyed bridges prevented the tanks from entering, but some armoured carriers, equipped with heavy machine guns, successfully joined the urban combat.&nbsp;By 22:00, the Canadian forces had advanced deep into the city, and German resistance quickly collapsed. By around 04:30 the next day, Harlingen was fully under Canadian control. The German forces entrenched in the fortified English Garden had also failed to stop the Canadian advance.&nbsp;During renovations to the English Garden in 2009, the bunker briefly became visible again. The three Tobruk Bunkers remain, filled with soil but still identifiable. One is located near the Hoogstraat road, while the other two are situated in the middle of the garden.&nbsp;The English Garden was built on an old fortress embankment, which provided an elevated position—ideal for bunker construction. The Tobruk Bunkers were hidden within the park, making them difficult to spot from above, but they offered the German defenders a clear view of the surrounding area.&nbsp;

On the left side of the drawing, the underground bunker and the surrounding defensive structures are depicted. 

3._objecten_2_-_met_name_engelse_tuin.jpg

The communications bunker was excavated in 2009 and later covered again. 

1._engelse_tuin.jpg

The staircase leading to the bunker also emerged during the excavation work. 

2._engelse_tuin.jpg

Bunkers of the Atlantikwall in Harlingen

The Atlantikwall is considered one of the largest construction projects of the twentieth century. Built between 1942 and 1945, this defensive line was intended to prevent an Allied invasion of mainland Western Europe from the sea. The Atlantikwall consisted of a series of independent, self-sufficient strongpoints—both small and large—that could provide mutual fire support. Many of these strongpoints included bomb-proof bunkers, sometimes with walls and roofs up to two meters thick, made of reinforced concrete. Due to shortages of labour, materials, and fuel, only 510 of the planned 2,000 bunkers had been completed in the Netherlands by 1 May 1943.&nbsp;Harlingen was designated as a base as early as 1939 for the occupation of the islands of Terschelling, Vlieland, and Ameland, which the Luftwaffe (German Airforce) deemed necessary.&nbsp;In 1942, control of coastal defense was transferred to the naval forces stationed in the city of Groningen. In 1943, the Wehrmachtsbefehlshaber in den Niederlanden (Commander-in-Chief of the Wehrmacht in the Netherlands), General der Flieger Friedrich Christiansen, visited Harlingen and its Hafenkapitän (Harbour Captain). Christiansen considered a Normandy-style landing on the islands and at the port city of Harlingen a possibility and expressed concerns about the limited combat strength of the Wehrmacht in the area.&nbsp;A German bunker from the Atlantikwall remains in the Engelse Tuin (English Garden) in Harlingen. This bunker is 20 metres long and 5 metres wide and is one of a total of 27 bunkers in the city. It served as the Commandopost Verbindingen – Gefechtsstand (Command Post Communications – Combat Headquarters), the nerve center coordinating the Frisian coastal defense between the villages of&nbsp; Kornwerderzand and Zurich and the city of Franeker. The Gefechtsstand in the English Garden was protected by three smaller Tobruk Bunkers—small reinforced concrete structures that typically housed a machine gun. However, when Canadian forces liberated Harlingen, the bunker posed a small obstacle during the city's clearing operation.&nbsp;On the evening of 16 April 1945, following a brief artillery bombardment, infantry from the Highland Light Infantry of Canada waded through the Ried Canal at the Riedkade. With support from Sherman tanks of the Canadian Sherbrooke Fusiliers, they pushed the German forces back to the outskirts of Harlingen. Once inside the city, Captain William Douglas Tipper’s D Company focused on securing the Franekerpoort Bridge and the English Garden. The destroyed bridges prevented the tanks from entering, but some armoured carriers, equipped with heavy machine guns, successfully joined the urban combat.&nbsp;By 22:00, the Canadian forces had advanced deep into the city, and German resistance quickly collapsed. By around 04:30 the next day, Harlingen was fully under Canadian control. The German forces entrenched in the fortified English Garden had also failed to stop the Canadian advance.&nbsp;During renovations to the English Garden in 2009, the bunker briefly became visible again. The three Tobruk Bunkers remain, filled with soil but still identifiable. One is located near the Hoogstraat road, while the other two are situated in the middle of the garden.&nbsp;The English Garden was built on an old fortress embankment, which provided an elevated position—ideal for bunker construction. The Tobruk Bunkers were hidden within the park, making them difficult to spot from above, but they offered the German defenders a clear view of the surrounding area.&nbsp; Der Atlantikwall gilt als eines der größten Bauwerke des 20. Jahrhunderts. Diese Verteidigungslinie wurde in den Jahren 1942 bis 1945 gebaut, um eine alliierte Invasion des westeuropäischen Festlands vom Meer aus unmöglich zu machen. Der Atlantikwall bestand aus einer Reihe unabhängiger, in sich geschlossener kleinerer und größerer Stützpunkte, die nach allen Seiten verteidigt werden konnten und sich gegenseitig Feuerunterstützung gaben. In vielen Fällen bestanden sie aus bombensicheren Bunkern, manchmal mit einer Wand- und Dachstärke von mindestens zwei Metern aus Stahlbeton. Aufgrund des Mangels an Arbeitskräften, Material und Treibstoff waren in den Niederlanden bis zum 1. Mai 1943 nur 510 der geplanten 2.000 Bunker fertiggestellt worden.&nbsp;Harlingen wurde bereits 1939 als Operationsbasis für die von der Luftwaffe für notwendig erachtete Besetzung der Inseln Terschelling, Vlieland und Ameland ins Auge gefasst.&nbsp;1942 wurde die Leitung der Küstenverteidigung an die Seestreitkräfte in der Stadt Groningen übergeben. Der Wehrmachtsbefehlshaber in den Niederlanden, General der Flieger Friedrich Christiansen, besuchte Harlingen und seinen Hafenkapitän im Jahr 1943. Christiansen stellte sich eine Landung im Stil der Normandie auf den Inseln und in der Nähe der Hafenstadt Harlingen vor und war besorgt über die geringe Kampfkraft der Wehrmacht am Boden.&nbsp;Im Englischen Garten in Harlingen befindet sich ein weiterer deutscher Bunker, der Teil des Atlantikwalls war. Der Bunker ist zwanzig Meter lang und fünf Meter breit. Dieser Bunker gehört zu den insgesamt 27 Bunkern in Harlingen. Er ist der Gefechtsstand, das Nervenzentrum zwischen Kornwerderzand am Abschlussdeich und den Ortschaften Zurich und Franeker, von dem aus die deutschen Truppen die friesische Küstenverteidigung kontrollierten. Der Gefechtsstand im Englischen Garten wurde von drei kleineren Bunkern geschützt, den sogenannten Tobruks. Das waren kleine Stahlbetonbunker, in denen ein Maschinengewehr aufgestellt war. Letztendlich stellte der Bunker für die Kanadier kaum ein Hindernis bei der Räumung der Stadt dar.&nbsp;Nach einem kurzen Artilleriebeschuss watete die Infanterie der Highland Light Infantry of Canada am Abend des 16. April 1945 durch das Ried nahe der Riedkade. Unterstützt von einer Reihe von Sherman-Panzern der Sherbrooke Fusiliers wurden die Deutschen an den Stadtrand von Harlingen zurückgedrängt. In der Stadt angekommen, nahm die D-Kompanie von Captain William Douglas Tipper die Franekerpoort-Brücke und den Englischen Garten in Harlingen ins Visier. Wegen der gesprengten Brücken konnten die Panzer nicht in die Stadt eindringen, aber einigen Transportfahrzeugen gelang dies. Diese leichten gepanzerten Fahrzeuge, die mit einem schweren Maschinengewehr bewaffnet waren, waren bei den Kämpfen in der Stadt willkommen.&nbsp;Gegen 22 Uhr waren die kanadischen Truppen tief in das Stadtzentrum vorgedrungen. Danach war der Wille der Deutschen, weiterzukämpfen, schnell gebrochen. Gegen 4:30 Uhr war die Stadt in kanadischer Hand. Selbst die Wehrmachtssoldaten im befestigten Englischen Garten waren nicht in der Lage, die Kanadier aufzuhalten.&nbsp;Als der Englische Garten 2009 umgestaltet wurde, war der Bunker kurzzeitig zu sehen. Die drei Tobruks wurden alle mit Erde aufgefüllt, sind aber noch sichtbar. Einer befindet sich in der Nähe der Hochstraße, die beiden anderen stehen in der Mitte des Parks.&nbsp;&nbsp;Der Englische Garten wurde auf der alten Bastion errichtet, die hoch über die Umgebung hinausragte und somit ein idealer Ort für den Bau der Bunker war. Die Tobruks waren im Park versteckt und daher von oben weniger sichtbar, aber vom Bunker aus hatten die deutschen Truppen einen weiten Blick auf die Umgebung.&nbsp; De Atlantikwall geldt als een van de grootste bouwwerken van de twintigste eeuw. De linie werd gebouwd in de jaren 1942 tot en met 1945 om een geallieerde invasie van het West-Europese vasteland vanuit zee onmogelijk te maken. De Atlantikwall was een serie losstaande, zelfstandige en aan alle kanten te verdedigen kleinere en grotere steunpunten die elkaar vuurondersteuning konden geven. In veel gevallen bestonden ze uit bomvrije bunkers, soms met een muur- en dakdikte van zeker twee meter gewapend beton. Door een gebrek aan arbeidskrachten, materieel en brandstof waren er vanaf 1 mei 1943 in Nederland slechts 510 bunkers van de geplande 2000 opgeleverd.&nbsp;&nbsp;Harlingen werd in 1939 al voorzien als uitvalsbasis voor de door de Luftwaffe noodzakelijk geachte bezetting van de eilanden Terschelling, Vlieland en Ameland.&nbsp;In 1942 werd de leiding van de kustverdediging overgedragen aan de marinetroepen in de stad Groningen. De Wehrmachtsbefehlshaber in den Niederlanden, General der Flieger, Friedrich Christiansen, bracht in 1943 een bezoek aan Harlingen en haar Hafenkapitän. Christiansen hield een landing zoals bij Normandië op de eilanden en bij de havenstad Harlingen voor mogelijk en maakte zich zorgen over de geringe gevechtskracht van de Wehrmacht ter plaatse.&nbsp;&nbsp;In de Engelse Tuin in Harlingen ligt nog een Duitse bunker die onderdeel uitmaakte van de Atlantikwall. De bunker is twintig meter lang en vijf meter breed. &nbsp; Deze bunker behoort tot de in totaal 27 bunkers in Harlingen. Het betreft de Commandopost Verbindingen – “Gefechtsstand” het zenuwcentrum tussen Kornwerderzand, Zurich en Franker – waarvandaan de Duitsers de Friese kustverdediging controleerden. De “Gefechtsstand” in de Engelse Tuin werd beschermd door drie kleinere bunkers, de zogenoemde. Tobruks. Dit waren kleine bunkertjes van gewapend beton waarin meestal een&nbsp;machinegeweer was opgesteld. Uiteindelijk bleek de bunker voor de Canadezen nauwelijks een hindernis bij de zuivering van de stad.&nbsp;&nbsp;&nbsp;Na een korte artilleriebeschieting waadde de infanterie van de Highland Light Infantry of Canada in de avond van 16 april 1945 bij de Riedkade door de Ried. Met steun van een aantal Sherman tanks van de Sherbrooke Fusiliers werden de Duitsers aan de rand van Harlingen teruggedrongen. Eenmaal in de stad richtte de D Company van Captain William Douglas Tipper zich op de Franekerpoortsbrug en de Engelse Tuin. Vanwege de opgeblazen bruggen konden de tanks de stad niet in, maar dit lukte een aantal carriers wel. Deze lichte pantservoertuigen bewapend met een zwaar machinegeweer waren welkom in de stadsgevechten.&nbsp;Rond 22.00 uur waren de Canadezen diep in het centrum doorgedrongen. Hierna werd de wil van de Duitsers om nog door te vechten snel gebroken. Omstreeks 4.30 uur was de stad in Canadese handen. Ook de Duitsers in de versterkte Engelse Tuin hadden de Canadezen niet kunnen ophouden.&nbsp;Toen de Engelse Tuin in 2009 opnieuw werd ingericht was de bunker even zichtbaar. De drie Tobruks&nbsp; zijn allemaal met aarde opgevuld, maar nog steeds te zien. Eén ervan bevindt zich vlak bij de Hoogstraat, de andere twee liggen in het midden van de tuin.&nbsp;De Engelse Tuin is aangelegd op het oude bolwerk, dat hoog boven de omgeving uittorende, en was daardoor een ideale plaats om de bunkers aan te leggen. De Tobruks waren verstopt in het park en daardoor van boven minder goed zichtbaar maar vanuit de bunker hadden de Duitsers ruim zich over de omgeving.&nbsp;

 Bunker des Atlantikwalls in Harlingen    Bunkers van de Atlantikwall in Harlingen  Bunkers of the Atlantikwall in Harlingen

The force that liberated West Brabant was truly an international force, comprised of British, Canadian and American troops as well as Polish. Most of the latter had experienced the German-Russian invasion of their country, the Russian forces having made many of them Prisoners of War. When Germany invaded Russia itself, Polish soldiers were able to leave the Prisoner of War camps. Via a huge detour, large numbers of them reached safety in England, where their government in exile had settled. One such refugee established the 1st Polish Armored Division, which in the following years came under the command of British General Montgomery, who had the fully motorised Division operate under the command of Canadian General Crerar. After the Division's landing in Normandy (France), and its advance through Belgium and Zeeuws-Vlaanderen (Netherlands), they reached North Brabant in October 1944. Their main objective became the Dutch city of Breda, which they liberated on 29 October 1944. There was no time for celebration, as the German forces had to be driven out of all of West Brabant. As with the Timberwolves (US Division), the Polish troops were given the task of reaching the Hollands Diep river in the Netherlands as quickly as possible. The Polish Division's commander, Stanislaw Maczek, kept a close eye on both his flanks while carrying out this main task. After all, there could still be German forces there. On his left flank was the century-old 200-hectare Liesbos forest, an excellent place to hide as a German unit. On a night order, one of the tank units was sent from the Polish headquarters to the forest. The 2nd Pulk Pancerny Armored Regiment, equipped with some 50 Sherman tanks, was ordered to clear the Liesbos and the surrounding area of the enemy. It is not known whether the German troops were warned of approaching American forces, and it is reported that Liesbos was still just inside the divisional pocket of the Polish troops.However, the Timberwolves were indeed not far away. On 29 October 1944, the American forces had been busy all day advancing from Rijsbergen town, their goal being to advance in the direction of the villages of Etten and Leur. The 414 Regiment was designated for this purpose. This meant an advance in a northwesterly direction, making it necessary to protect the left flank. To do so, the Divisional Headquarters in Rijsbergen commanded a small unit, the 1st Battalion of sister Regiment 413, led by Major John White. Around midnight they moved across the newly constructed Bailey Bridge over the Vaart Canal. Their assignment was to reach the connecting road between Etten and Breda to prevent the German forces from using this road for an attack on Etten. In this way both the troops from the US and from Poland were very close to each other geographically. At around 04:30 on 30 October, White and his men reached the vicinity of the crossroads near the large Liesbosch Seminary. The large buildings formed a clear marker in the darkness. By 07:45, they saw tanks approaching from the east, and White gave orders to bring the anti-tank guns into position. However, he knew nothing of the possibility that these were Polish tanks, indicating a lack of proper communication towards White. After all, he and his men were on the extreme boundary of the American divisional box. Just before he gave the order to open fire on the approaching tanks, the American forces observed that the looming tanks were actually in the shape of Sherman tanks, and so could not be German tanks but instead had to be their neighbours! An awful and embarrassing mistake was thus avoided.Just how that encounter at the junction at Liesbos went cannot be known, these 80+ years later. No doubt it must have been difficult, because the average Polish soldier did not speak English and the American Timberwolves did not speak a word of Polish!

Meeting point of the Timberwolves and the Polish troops. 

2 Pulk

Leursebaan with a view on Liesbos

Liesbos in the background. 

The Timberwolves meet a Polish Division

The force that liberated West Brabant was truly an international force, comprised of British, Canadian and American troops as well as Polish. Most of the latter had experienced the German-Russian invasion of their country, the Russian forces having made many of them Prisoners of War. When Germany invaded Russia itself, Polish soldiers were able to leave the Prisoner of War camps. Via a huge detour, large numbers of them reached safety in England, where their government in exile had settled. One such refugee established the 1st Polish Armored Division, which in the following years came under the command of British General Montgomery, who had the fully motorised Division operate under the command of Canadian General Crerar. After the Division's landing in Normandy (France), and its advance through Belgium and Zeeuws-Vlaanderen (Netherlands), they reached North Brabant in October 1944. Their main objective became the Dutch city of Breda, which they liberated on 29 October 1944. There was no time for celebration, as the German forces had to be driven out of all of West Brabant. As with the Timberwolves (US Division), the Polish troops were given the task of reaching the Hollands Diep river in the Netherlands as quickly as possible. The Polish Division's commander, Stanislaw Maczek, kept a close eye on both his flanks while carrying out this main task. After all, there could still be German forces there. On his left flank was the century-old 200-hectare Liesbos forest, an excellent place to hide as a German unit. On a night order, one of the tank units was sent from the Polish headquarters to the forest. The 2nd Pulk Pancerny Armored Regiment, equipped with some 50 Sherman tanks, was ordered to clear the Liesbos and the surrounding area of the enemy. It is not known whether the German troops were warned of approaching American forces, and it is reported that Liesbos was still just inside the divisional pocket of the Polish troops.However, the Timberwolves were indeed not far away. On 29 October 1944, the American forces had been busy all day advancing from Rijsbergen town, their goal being to advance in the direction of the villages of Etten and Leur. The 414 Regiment was designated for this purpose. This meant an advance in a northwesterly direction, making it necessary to protect the left flank. To do so, the Divisional Headquarters in Rijsbergen commanded a small unit, the 1st Battalion of sister Regiment 413, led by Major John White. Around midnight they moved across the newly constructed Bailey Bridge over the Vaart Canal. Their assignment was to reach the connecting road between Etten and Breda to prevent the German forces from using this road for an attack on Etten. In this way both the troops from the US and from Poland were very close to each other geographically. At around 04:30 on 30 October, White and his men reached the vicinity of the crossroads near the large Liesbosch Seminary. The large buildings formed a clear marker in the darkness. By 07:45, they saw tanks approaching from the east, and White gave orders to bring the anti-tank guns into position. However, he knew nothing of the possibility that these were Polish tanks, indicating a lack of proper communication towards White. After all, he and his men were on the extreme boundary of the American divisional box. Just before he gave the order to open fire on the approaching tanks, the American forces observed that the looming tanks were actually in the shape of Sherman tanks, and so could not be German tanks but instead had to be their neighbours! An awful and embarrassing mistake was thus avoided.Just how that encounter at the junction at Liesbos went cannot be known, these 80+ years later. No doubt it must have been difficult, because the average Polish soldier did not speak English and the American Timberwolves did not speak a word of Polish! Die Truppe, die Westbrabant befreite, war eine wirklich internationale Truppe. Briten, Kanadier und Amerikaner, aber auch Polen gehörten dazu. Die meisten dieser Polen hatten den deutsch-russischen Einmarsch in ihrem Land erlebt. Die Russen machten viele von ihnen zu Kriegsgefangenen. Als Deutschland selbst in Russland einmarschierte, konnten die polnischen Soldaten die Kriegsgefangenenlager verlassen. Über einen großen Umweg erreichten viele Polen das sichere England, wo sich ihre Exilregierung niedergelassen hatte. Man stellte in den folgenden Jahren die 1. polnische Panzerdivision auf und kam unter das Kommando von Montgomery. Letzterer ließ die voll motorisierte Division unter dem Kommando des kanadischen Generals Crerar operieren. Nach der Landung in der Normandie und dem Vormarsch durch Belgien und Seeländisch-Flandern erreichte sie im Oktober 1944 Nord-Brabant. Ihr Hauptziel wurde die Stadt Breda. Sie befreiten sie am 29. Oktober 1944. Es blieb keine Zeit zum Feiern, denn die Deutschen mussten aus ganz Westbrabant vertrieben werden. Wie die Timberwolves hatten auch die Polen die Aufgabe, so schnell wie möglich Hollands Diep zu erreichen. Divisionskommandeur Stanislaw Maczek behielt bei dieser Hauptaufgabe seine beiden Flanken genau im Auge. Schließlich konnten sich dort noch Deutsche aufhalten. An seiner linken Flanke befand sich der 200 Hektar große, jahrhundertealte Liesbos. Ein ausgezeichneter Ort, um sich als deutsche Einheit zu verstecken. Vom polnischen Hauptquartier aus wurde in einer nächtlichen Anweisung eine der Panzereinheiten in diesen Wald geschickt. Das 2 Pulk Pancerny (Panzerregiment), ausgestattet mit etwa fünfzig Sherman-Panzern, sollte den Liesbos und die Umgebung vom Feind befreien. Es lässt sich nicht mehr feststellen, ob sie vor den anrückenden Amerikanern gewarnt wurden. Wie berichtet, befand sich der Liesbos noch knapp innerhalb des Divisionslagers der Polen.Die Timberwolves waren tatsächlich nicht weit entfernt. Am 29. Oktober waren die Amerikaner den ganzen Tag damit beschäftigt, von Rijsbergen aus vorzurücken. Schließlich war es ihr Ziel, in Richtung Etten und Leur vorzustoßen. Das Regiment 414 war für diesen Zweck vorgesehen. Für das Regiment bedeutete dies einen Vorstoß in nordwestlicher Richtung. Daher war es notwendig, die linke Flanke zu schützen. Das Divisionshauptquartier in Rijsbergen befehligte zu diesem Zweck eine kleine Einheit. Dabei handelte es sich um das 1 Bataillon (wir verwenden in den Bezeichnungen der Einheiten keine hochgestellten Zahlen) des Schwesterregiments 413. Major John White befehligte diese Einheit. Gegen Mitternacht zogen sie über die neu errichtete Bailey-Brücke über den Vaart-Kanal. Ihre Aufgabe war es, die Verbindungsstraße zwischen Etten und Breda zu erreichen, um die Deutschen daran zu hindern, diese Straße für einen Angriff auf Etten zu nutzen. Auf diese Weise waren die Truppen beider Länder sehr nahe beieinander. Gegen 4:30 Uhr am Morgen des 30. Oktober erreichten Major White und seine Männer die Nähe der Kreuzung in der Nähe des großen Priesterseminars "Liesbosch". Die großen Gebäude bildeten eine deutliche Markierung in der Dunkelheit. Um viertel vor acht sahen die Amerikaner Panzer, die sich von Osten her näherten. Da White den Befehl gab, die Panzerabwehrkanonen in Stellung zu bringen, wusste der Major nichts von der Möglichkeit, dass es sich um polnische Panzer handeln könnte. Dies deutet darauf hin, dass die Kommunikation mit White nicht richtig funktioniert haben muss. Schließlich befanden er und seine Männer sich am äußersten Rand der amerikanischen Divisionsbox. Kurz bevor er den Befehl gab, das Feuer auf die sich nähernden Panzer zu eröffnen, bemerkten die Amerikaner, dass die wahrgenommenen Phantome die Form von Sherman-Panzern hatten. Das konnten keine deutschen Panzer sein! Es mussten ihre Nachbarn sein. Ein peinlicher Fehler konnte so vermieden werden.Wie es zu dieser Begegnung an der Kreuzung bei Liesbos kam, lässt sich 80 Jahre später nicht mehr sagen. Zweifellos war es eine Menge Hand- und Fußarbeit, denn der durchschnittliche polnische Soldat sprach kein Englisch, und die Timberwolves sprachen kein Wort Polnisch. De troepenmacht die West-Brabant bevrijdde was echt een internationale strijdmacht. Britten, Canadezen en Amerikanen maar ook Polen maakten daar onderdeel vanuit. Het merendeel van deze Polen hadden de Duits-Russische inval in hun land meegemaakt. De Russen maakte velen van hen krijgsgevangen. Toen Duitsland Rusland zelf binnenviel, konden Poolse militairen de krijgsgevangenkampen verlaten. Via een enorme omweg bereikten grote aantallen Polen het veilige Engeland, waar hun regering in ballingschap zich gevestigd had. Men richtte in de jaren daarna de 1 Poolse pantserdivisie op en kwam onder bevel te staan van Montgomery. Deze liet de volledig gemotoriseerde divisie onder commando van de Canadese generaal Crerar opereren. Na hun landing in Normandië en opmars door België en Zeeuws-Vlaanderen bereikte men in oktober 1944 Noord-Brabant. Hun hoofddoel werd de stad Breda. Die bevrijdden zij op 29 oktober 1944. Voor een feest was geen tijd, want de Duitsers moesten uit heel West-Brabant verdreven worden. Evenals bij de Timberwolves kregen de Polen de taak om zo snel mogelijk het Hollands Diep te bereiken. Divisiecommandant Stanislaw Maczek hield bij de uitvoering van deze hoofdopdracht goed zijn beide flanken in de gaten. Daar konden zich immers nog steeds Duitsers bevinden. Op zijn linkerflank bevond zich het eeuwenoude 200 hectare grote Liesbos. Een prima plek om je als Duitse eenheid te verbergen. Vanuit het Poolse hoofdkwartier stuurde men in een nachtelijk bevel een van de tankeenheden op dit bos af. 2 Pulk Pancerny (pantser regiment), uitgerust met zo’n vijftig Sherman tanks, kreeg de opdracht het Liesbos en de omliggende omgeving te zuiveren van de vijand. Het valt niet meer te achterhalen of men gewaarschuwd was voor naderende Amerikanen. Het Liesbos lag zoals gemeld, nog juist binnen het divisievak van de Polen.De Timberwolves waren inderdaad niet ver weg meer. Op 29 oktober waren de Amerikanen de hele dag bezig geweest om vanuit Rijsbergen op te rukken. Hun doel was immers op te trekken in de richting van Etten en Leur. Het 414 regiment was daarvoor aangewezen. Voor het regiment was dit een opmars in noordwestelijke richting. Daarom was het noodzakelijk de linkerflank te beschermen. Het divisiehoofdkwartier in Rijsbergen gaf een kleine eenheid hiervoor het bevel. Dit betrof het 1 bataljon (we gebruiken nergens het superscript bij aanduidingen van eenheden)van het zusterregiment 413. Majoor John White gaf hieraan leiding. Rond middernacht trok men over de nieuw aangelegde Bailey brug over het Vaartkanaal. Hun opdracht was de verbindingsweg te bereiken tussen Etten en Breda om zo te voorkomen dat de Duitsers deze weg konden gebruiken voor een aanval op Etten. Op deze manier waren troepen van beide landen elkaar wel heel dicht genaderd. Rond half vijf in de ochtend op 30 oktober bereikte majoor White en zijn mannen de omgeving van het kruispunt bij het groot seminarie ‘Liesbosch’. De grote panden vormden een duidelijke markering in het donker. Tegen kwart voor acht zagen de Amerikanen uit oostelijke richting tanks naderen. Omdat White bevel gaf de anti-tank kanonnen in stelling te brengen, wist de majoor niets van de mogelijkheid dat dit wel eens Poolse tanks konden zijn. Dit duidt erop dat er niet goed gecommuniceerd moet zijn in de richting van White. Hij en zijn manschappen bevonden zich immers op de uiterste grens van het Amerikaanse divisievak. Juist voordat hij het bevel gaf om het vuur te openen op de naderende tanks, constateerden de Amerikanen dat die waargenomen schimmen, de vorm hadden van Sherman tanks. Dat konden geen Duitse tanks zijn! Dat moesten wel hun buren zijn. Een pijnlijke fout kon zo vermeden worden.Hoe die ontmoeting bij de kruising bij Liesbos heeft plaatsgevonden, valt 80 jaar later niet meer te vertellen. Ongetwijfeld zal het veel handen- en voetenwerk geweest zijn, want de gemiddelde Poolse militair sprak geen Engels en de Timberwolves geen woord Pools.

 Die Timberwolves treffen auf die Polen De Timberwolves ontmoeten de Polen The Timberwolves meet a Polish Division

​​Access to the former airfield can be gained from numerous points within the vast network of publicly accessible paths that run throughout the New Forest National Park. The perimeter of the three old former runways can be walked via the old aprons, paths and tracks. Today, only a small part of one of the three former runways still exists, and is now used for flying model aircraft. The flying club pays an annual fee to the Forestry Commission to allow them to use the last surviving piece of the concrete runway area to the east of the airfield.​The airfield was used by both the British Royal Air Force and the United States Army Air Forces. Eight Squadrons of the RAF operated from the airfield between 1942 and 1944.​From March 1944, the USAAF operated from here with the 365th Fighter Group. This consisted of the 386th, 387th and 388th Fighter Squadrons with Republic P-47 Thunderbolt aircraft. They moved to Advance Landing Ground in Azeville, Normandy, on 21 June following the landings on 6 June. Between 1 and 21 July 1944, the 323rd Bombardment Group arrived. 453rd, 454th, 455th and 456th Bombardment Squadrons with Martin B-26 Marauders flew from the aerodrome. They then departed between 16 and 26 August to Lessay Airfield in France.​The Women’s Auxiliary Air Force stationed a large number of women at the airfield, where they filled roles such as telegraphy, telephony and analysis of aerial photography.​From December 1944, the airfield was used by the Airborne Forces Experimental Establishment for developing and testing new glider techniques. The airfield was handed back to the British Air Ministry in 1955 and remained under its control until 1959, when it once again became part of the New Forest Crown Lands, managed by the Forestry Commission.

​A small concrete section is all that remains of the three runways that once were here. The other sections are now reclaimed heathland.​

Runways

​Remnants of the concrete areas where aircraft were stored close to hangars, being maintained or waiting for operational deployment.​

Dispersal Pans

Around the airfield and along the lines of the old runways, the bases for the old marker lights can still be found in many places.​

​Marker light bases​

​Parts of the outer aprons around the perimeter of the three runways are now part of the trails around the former airfield.​

Aprons

​​RAF Beaulieu​

​​Access to the former airfield can be gained from numerous points within the vast network of publicly accessible paths that run throughout the New Forest National Park. The perimeter of the three old former runways can be walked via the old aprons, paths and tracks. Today, only a small part of one of the three former runways still exists, and is now used for flying model aircraft. The flying club pays an annual fee to the Forestry Commission to allow them to use the last surviving piece of the concrete runway area to the east of the airfield.​The airfield was used by both the British Royal Air Force and the United States Army Air Forces. Eight Squadrons of the RAF operated from the airfield between 1942 and 1944.​From March 1944, the USAAF operated from here with the 365th Fighter Group. This consisted of the 386th, 387th and 388th Fighter Squadrons with Republic P-47 Thunderbolt aircraft. They moved to Advance Landing Ground in Azeville, Normandy, on 21 June following the landings on 6 June. Between 1 and 21 July 1944, the 323rd Bombardment Group arrived. 453rd, 454th, 455th and 456th Bombardment Squadrons with Martin B-26 Marauders flew from the aerodrome. They then departed between 16 and 26 August to Lessay Airfield in France.​The Women’s Auxiliary Air Force stationed a large number of women at the airfield, where they filled roles such as telegraphy, telephony and analysis of aerial photography.​From December 1944, the airfield was used by the Airborne Forces Experimental Establishment for developing and testing new glider techniques. The airfield was handed back to the British Air Ministry in 1955 and remained under its control until 1959, when it once again became part of the New Forest Crown Lands, managed by the Forestry Commission. ​​Le parc national de New Forest possède un vaste réseau de sentiers qui sont accessibles au public et grâce auxquels il est possible d'accéder à l'ancien aérodrome. Le périmètre des trois anciennes pistes peut être parcouru par les anciennes aires de trafic, chemins et pistes. Aujourd’hui, il n’existe qu’une petite partie des trois anciennes pistes. L'aérodrome est maintenant utilisé pour les modèles réduits d'avions. Afin de pouvoir utiliser le dernier morceau restant de la piste en béton située à l'est de l'aérodrome, l'aéroclub verse tous les ans une redevance à la Forestry Commission.​L'aérodrome est utilisé à la fois par la Royal Air Force britannique et l'armée de l'air américaine. Entre 1942 et 1944, 8 escadrons de la RAF opèrent à partir de l'aérodrome.Et à partir de mars 1944, l'USAAF exploite l'aérodrome avec le 365è groupe de chasse. Il se compose des 386è, 387è et 388è escadrons de chasse avec le Republic P-47 Thunderbolts. Le 21 juin, après le débarquement du 6 juin, ils se déplacent vers Advance Landing Ground à Azeville, en Normandie. Le 323è groupe de bombardement arrive entre le 1er et le 21 juillet 1944. Les 453è, 454è, 455è et 456è escadrons de bombardement avec des Martin B-26 Marauders volent depuis l'aérodrome. Ils repartent ensuite vers l'aérodrome de Lessay en France entre le 16 et le 26 août.​La Women's Auxiliary Air Force déploie un grand nombre de femmes sur l'aérodrome. Elles remplissent des rôles tels que la télégraphie, la téléphonie et l'analyse de photographies aériennes.​À partir de décembre 1944, l'aérodrome est utilisé par l'Airborne Forces Experimental Establishment pour développer et tester de nouvelles techniques de planeur. L'aérodrome est rendu au ministère de l'Air britannique en 1955 et reste sous son contrôle jusqu'en 1959, date à laquelle il redevient une partie des terres de la couronne de la New Forest, gérées par la Forestry Commission. ​​Der Zugang zum ehemaligen Flugplatz ist von zahlreichen Punkten des ausgedehnten Wegnetzes öffentlich begehbarer Pfade im gesamten New Forest National Park möglich. Der Rundweg der drei alten ehemaligen Start- und Landebahnen kann über die alten Vorfelder, Wege und Bahnen beschritten werden. Nur ein kleiner Teil einer der drei ehemaligen Start- und Landebahnen ist noch erhalten. Dieser wird jetzt für Modellflugzeuge verwendet. Der Fliegerclub zahlt eine jährliche Gebühr an die Forestry Commission, damit dieser das letzte erhaltene Stück der Beton-Start- und Landebahnen östlich des Flugplatzes nutzen kann.Der Flugplatz wurde sowohl von der britischen Royal Air Force als auch von den United States Army Air Forces genutzt. 8 Staffeln der RAF operierten von 1942 bis 1944 vom Flugplatz aus.Ab März 1944 operierte die USAAF von hier aus mit der 365. Fighter Group. Diese bestand aus der 386., 387. und 388. Kampfstaffel mit Republic P-47 Thunderbolts. Sie zogen am 21. Juni nach den Landungen am 6. Juni in den Advance Landing Ground in Azeville in der Normandie. Zwischen dem 1. und dem 21. Juli 1944 traf die 323. Bombardment Group ein. Die 453., 454., 455. und 456. Bombardment-Staffel mit Martin B-26 Marauders flogen vom Flugplatz aus. Zwischen dem 16. und 26. August flogen sie dann zum Flugplatz Lessay in Frankreich.​Die Women's Auxiliary Air Force stationierte viele Frauen auf dem Flugplatz, wo sie unterstützende Arbeiten wie Telegrafie, Telefonie und Analyse der Luftaufnahmen erledigten.Ab Dezember 1944 wurde der Flugplatz vom Airborne Forces Experimental Establishment für die Entwicklung und Tests neuer Segelflugtechniken genutzt. Der Flugplatz wurde 1955 an das British Air Ministry zurückgegeben und blieb bis 1959 unter seiner Kontrolle, als dieser wieder Teil der New Forest Crown Lands wurde, die von der Forestry Commission verwaltet werden.&nbsp; ​​Het voormalige vliegveld is toegankelijk vanaf talloze punten van het uitgestrekte netwerk van publiek toegankelijke paden overal in het Nationale Park New Forest. Wandelen langs de perimeter van de drie voormalige startbanen is mogelijk via de oude platformen, wegen en paden. Van de drie voormalige startbanen is nog maar een klein deel over. Dit wordt nu gebruikt voor het vliegen met modelvliegtuigen. De vliegclub betaalt een jaarlijkse vergoeding aan de Forestry Commission (bosbouwcommissie) voor het gebruik van het laatst overgebleven deel van de betonnen startbaan ten oosten van het vliegveld.Het vliegveld werd gebruikt door zowel de Britse Royal Air Force als de Amerikaanse Army Air Forces (USAAF). Tussen 1942 en 1944 opereerden 8 squadrons van de RAF vanaf dit vliegveld.​Vanaf maart 1944 opereerde de USAAF van hieruit met de 365th Fighter Group. Deze bestond uit de 386th, 387th en 388th Fighter Squadrons met hun Republic P-47 Thunderbolts. Na de landingen op 6 juni verhuisden zij op 21 juni naar de Advance Landing Ground in Azeville, Normandië. Tussen 1 en 21 juli 1944 arriveerde de 323rd Bombardment Group. De 453rd, 454th, 455th en 456th Bombardment Squadrons vlogen met Martin B-26 Marauders vanaf het vliegveld. Tussen 16 en 26 augustus vertrokken zij vervolgens naar Lessay Airfield in Frankrijk.De Women’s Auxiliary Air Force stationeerde een groot aantal vrouwen op het vliegveld, waar zij rollen vervulden ten behoeven van telegrafie, telefonie en analyse van luchtfoto's.Vanaf december 1944 werd het vliegveld gebruikt door de Airborne Forces Experimental Establishment voor het ontwikkelen en testen van nieuwe zweefvliegtechnieken. Het vliegveld werd in 1955 aan het Britse Ministerie van Luchtvaart teruggegeven en bleef hieronder vallen tot 1959, toen het opnieuw deel uit ging maken van de door de Forestry Commission beheerde Kroondomeinen van het New Forest.&nbsp; ​​Na teren dawnego lotniska można dostać się korzystając z rozległej sieci ogólnodostępnych ścieżek w całym Parku Narodowym New Forest. Dookoła trzech dawnych pasów startowych można spacerować po starych płytach lotniskowych, ścieżkami i drogami do kołowania. Do dzisiaj zachował się tylko niewielki fragment jednego z trzech dawnych pasów startowych. Jest obecnie używany do latania modelami samolotów. Aeroklub wnosi roczną opłatę do Komisji Leśnictwa, aby móc korzystać z ostatniego zachowanego fragmentu betonowego pasa startowego na wschód od lotniska.​Lotnisko było używane zarówno przez brytyjskie Królewskie Siły Powietrzne, jak i Siły Powietrzne Armii Stanów Zjednoczonych. W latach 1942-1944 z lotniska operowało 8 dywizjonów RAF.​Od marca 1944 r. latały stąd samoloty USAAF wraz z 365 Grupą Myśliwską. W jej skład wchodziły dywizje myśliwców 386, 387 i 388 z samolotami Republic P-47 Thunderbolt. 21 czerwca 1944 r. przeniosły się one na lądowisko Advance Landing Ground w Azeville w Normandii przed lądowaniami 6 czerwca. Między 1 a 21 lipca 1944 r. na lotnisko RAF Beaulieu przybyła 323 Grupa Bombowa. Latały stąd dywizjony bombowe 453, 454, 455 i 456 z samolotami Martin B-26 Marauder. Następnie w dniach od 16 do 26 sierpnia odleciały one na lotnisko Lessay we Francji.W bazie RAF Beaulieu stacjonowała duża liczba ochotniczek z Pomocniczej Lotniczej Służby Kobiet, które pełniły role, takie jak telegrafistki, telefonistki i analityczki fotografii lotniczych.Od grudnia 1944 roku lotnisko było wykorzystywane przez Zakład Doświadczalny Sił Powietrznych do opracowywania i testowania nowych technik szybowcowych. Lotnisko zostało zwrócone brytyjskiemu Ministerstwu Lotnictwa w 1955 roku i pozostawało pod jego kontrolą do 1959 roku, kiedy to ponownie stało się częścią New Forest Crown Lands, zarządzanych przez brytyjską Komisję Leśnictwa. ​​È possibile accedere all’ex aerodromo da numerosi punti della vasta rete di percorsi pubblici in tutto il New Forest National Park. Il perimetro delle tre vecchie ex piste è percorribile attraverso i vecchi piazzali, sentieri e binari. Esiste ancora solo una piccola parte di una delle tre ex piste. Ora è utilizzata per il volo di aeromodelli. L’Aero Club versa una quota annuale alla Forestry Commission per poter utilizzare l’ultimo pezzo rimasto dell’area della pista di cemento a est dell’aerodromo.Questo aerodromo è stato utilizzato sia dalla Royal Air Force britannica sia dalle forze aeree dell’esercito degli Stati Uniti. 8 squadroni della RAF operarono qui tra il 1942 e il 1944.Dal marzo 1944, l’USAAF operò da qui con il 365esimo Fighter Group. Questo era formato dal 386esimo, dal 387esimo e dal 388esimo squadrone di caccia con Republic P-47 Thunderbolt. Si spostarono su Advance Landing Ground ad Azeville, in Normandia, il 21 giugno dopo lo sbarco del 6 giugno. Tra l’1 e il 21 luglio 1944 arrivò il 323d Bombardment Group. Il 453esimo, il 454esimo, il 455esimo e il 456esimo squadrone di bombardamento con i Martin B-26 Marauder presero il volo dall’aerodromo. Partirono tra il 16 e il 26 agosto per Lessay Airfield in Francia.​La Women’s Auxiliary Air Force stazionò un gran numero di donne nell’aerodromo, dove ricoprirono ruoli come telegrafia, telefonia e analisi della fotografia aerea.Dal dicembre 1944, il sito fu utilizzato dall’Airborne Forces Experimental Establishment per sviluppare e testare nuove tecniche di aliante. Fu restituito al Ministero dell’aeronautica britannico (British Air Ministry) nel 1955 e rimase sotto il suo controllo fino al 1959, quando tornò a far parte delle New Forest Crown Lands, gestite dalla Forestry Commission.&nbsp;

 ​​RAF Beaulieu​ ​​RAF Beaulieu​ ​​RAF Beaulieu​ RAF Beaulieu​ ​​RAF Beaulieu​ ​​RAF Beaulieu​

After their breakthrough west of Saint-Lô at the end of July, the American forces moved far behind the German lines before heading North towards Le Mans, Alençon and Argentan. In the meantime, the British and Canadian armies pushed back the German forces from the North towards the town of Falaise. The failure of a German counterattack on 7 August, and Hitler’s foolish demand that his forces should hold their positions, led to the complete encirclement of the German 7th Army.Hesitation by the Allied command delayed the final closure of the pocket till 19 August, when elements of the 1st Polish Armoured Division joined the 90th U.S. Infantry Division from the north in Chambois. Surrounded and shelled by Allied artillery, the Germans tried to make their way out by force, launching desperate attacks on the slopes of Mont-Ormel where they encountered Polish detachments.Both sides suffered heavy losses, but the few hundred Polish soldiers on the Mont-Ormel were able to hold their positions. German soldiers managed to escape, but the German losses were huge: about 10000 men were killed and 40000 to 50000 were captured. In some places, including the bridges across the river Dives and the roads bordering the Mont-Ormel, the sight of dead men and horses was daunting. A Memorial on top of Mont-Ormel offers a panoramic view of the valley of the Dives. Here the various stages of the battle can be retraced with an animated map. <iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/Icie8e3QBJU?showinfo=0"></iframe>

The last major battle of the Normandy campaign was fought in August 1944 in the so called Falaise-Argentan pocket, where the Allies encircled and destroyed a substantial part of the German forces. Nevertheless, tens of thousands of German soldiers managed to escape. A memorial on the spot traces the various stages of this bloody confrontation.

After their breakthrough west of Saint-Lô at the end of July, the American forces moved far behind the German lines before heading North towards Le Mans, Alençon and Argentan. In the meantime, the British and Canadian armies pushed back the German forces from the North towards the town of Falaise.

The failure of a German counterattack on 7 August, and Hitler’s foolish demand that his forces should hold their positions, led to the complete encirclement of the German 7th Army. Hesitation by the Allied command delayed the final closure of the pocket till 19 August, when elements of the 1st Polish Armoured Division joined the 90th U.S. Infantry Division from the north in Chambois. Surrounded and shelled by Allied artillery, the Germans tried to make their way out by force, launching desperate attacks on the slopes of Mont-Ormel where they encountered Polish detachments.

Both sides suffered heavy losses, but the few hundred Polish soldiers on the Mont-Ormel could hold their positions. German soldiers managed to escape, but the German losses were huge: about 10.000 men were killed and 40.000 to 50.000 were captured. In some places, including the bridges across the river Dives and the roads bordering the Mont-Ormel, the sight of dead men and horses was daunting.

A Memorial on top of Mont-Ormel offers a panoramic view of the valley of the Dives. Here the various stages of the battle can be retraced with an animated map.

[embed]https://www.youtube.com/watch?v=Icie8e3QBJU[/embed]

Archives nationales du Canada / Le Mémorial de Caen

Le Mémorial de Caen

The Falaise pocket – The Memorial of Montormel

Après leur percée à l'ouest de la ville de Saint-Lô à la fin du mois de juillet, les troupes américaines progressèrent loin derrière les lignes de défense allemandes, avant de remonter vers le nord en direction du Mans, d'Alençon et d'Argentan. Pendant ce temps, les troupes britanniques et canadiennes repoussaient les forces allemandes depuis le Nord, vers la ville de Falaise. L'échec de la contre-attaque allemande le 7 août et les instructions stupides d'Adolf Hitler exigeant que ses troupes tiennent leurs positions menèrent à l'encerclement total de la 7e armée allemande.Des hésitations au sein du commandement des forces alliées retardèrent la fermeture complète de la poche jusqu'au 19 août, date à laquelle des membres de la 1ère division blindée polonaise rejoignirent la 90e division d'infanterie américaine au nord de Chambois. Encerclés et sous le feu des tirs d'artillerie des Alliés, les troupes allemandes tentèrent de se frayer un chemin par la force. Elles lancèrent des attaques désespérées contre les unités polonaises, sur les pentes du mont Ormel.Les deux camps subirent d'énormes pertes, mais les quelques centaines de soldats polonais présents sur le mont Ormel parvinrent à tenir leurs positions. Des soldats allemands réussirent à s'échapper, mais l'Allemagne paya un très lourd tribut : environ 10 000 hommes furent tués, et entre 40 et 50 000 furent faits prisonniers. Par endroits, la vue des cadavres de soldats et de chevaux était horrifiante, notamment sur les ponts traversant la Dives et les routes bordant le mont Ormel. Un mémorial situé au sommet du mont Ormel offre une vue panoramique sur toute la vallée de la Dives. Une carte interactive y retrace les différentes étapes de cette bataille. <iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/6VSMksfPKjI?showinfo=0"></iframe> Das Scheitern eines deutschen Gegenangriffs am 7. August und Hitlers törichte Forderung an seine Truppen, ihre Positionen zu halten, führten dazu, dass die 7. Armee der Wehrmacht komplett eingeschlossen wurde. Durch das Zögern des Oberkommandos der Alliierten dauerte es noch bis zum 19. August, ehe der Kessel durch das Zusammentreffen von aus nördlicher Richtung kommenden Einheiten der 1. polnischen Panzerdivision und der 90. US-Infanteriedivision in Chambois endgültig geschlossen wurde. Eingeschlossen und unter alliiertem Artilleriefeuer, versuchten die Deutschen, mit Gewalt auszubrechen, indem sie an den Hängen des Mont-Ormel, wo sie auf polnische Einheiten trafen, verzweifelte Angriffe starteten. Beide Seiten erlitten schwere Verluste, aber die wenigen Hundert polnischer Soldaten auf dem Mont-Ormel konnten ihre Stellung halten. Auch wenn deutsche Soldaten entkommen konnten, waren die Verluste gewaltig: Etwa 10.000 Soldaten wurden getötet und 40.000 bis 50.000 gefangen genommen. An einigen Stellen, wie auf den Brücken über den Fluss Dives und den Straßen am Mont-Ormel, bot sich ein schreckliches Bild toter Soldaten und Pferde. Vom Museum auf dem Mont-Ormel aus liegt dem Besucher das Panorama des Tals der Dives zu Füßen. Hier kann man die verschiedenen Phasen der Schlacht anhand einer animierten Karte nachvollziehen. Po przełamaniu linii obrony na zachód od Saint-Lô w końcu lipca siły amerykańskie wbiły się daleko poza linie niemieckie, a następnie ruszyły na północ w kierunku Le Mans, Alençon i Argentan. W międzyczasie armia brytyjska i kanadyjska spychały siły niemieckie od północy w kierunku miasta Falaise. Niepowodzenie kontrataku niemieckiego w dniu 7 sierpnia oraz nieprzemyślane żądanie Hitlera, nakazujące utrzymywanie zajmowanych pozycji doprowadziło do całkowitego okrążenia niemieckiej 7. Armii. Wahanie dowództwa aliantów opóźniło ostateczne zamknięcie kotła aż do 19 sierpnia, kiedy to do 90. Dywizji Piechoty USA dołączyły w Chambois, od północy, oddziały 1. Polskiej Dywizji Pancernej. Okrążeni i ostrzeliwani przez artylerię aliancką, Niemcy próbowali przedrzeć się na siłę ponawiając desperackie ataki na wzgórza Mont-Ormel, gdzie natknęli się na oddziały polskie. Straty po obu stronach były ciężkie, ale kilkuset żołnierzom polskim na Mont-Ormel udało się utrzymać pozycje. Niemcom udało się uciec, ale ich straty były olbrzymie: około 10.000 zabitych i 40.000 do 50.000 wziętych do niewoli. W niektórych miejscach, w tym na mostach przez rzekę Dives i drogach graniczących z Mont-Ormel widok ciał ludzkich i trupów końskich był zatrważający. Z miejsca pamięci na szczycie Mont-Ormel rozciąga się panoramiczny widok doliny rzeki Dives. Stąd, korzystając z animowanej mapy, można prześledzić poszczególne stadia bitwy. Na hun doorbraak ten westen van Saint-Lô eind juli, trokken de Amerikaanse troepen ver voorbij de Duitse linies voordat ze noordwaarts gingen richting Le Mans, Alençon en Argentan. In de tussentijd drongen Britse en Canadese legers de Duitse troepen vanuit het noorden terug naar de stad Falaise. Het falen van een Duitse tegenaanval op 7 augustus en de dwaze order van Hitler dat zijn troepen hun posities moesten houden, leidde tot de volledige omsingeling van de Duitse 7e Leger. Aarzeling door het geallieerde opperbevel vertraagde de definitieve afsluiting van de Pocket. Dat gebeurde uiteindelijk op 19 augustus, toen eenheden van de 1ste Poolse Pantserdivisie uit het noorden de 90e U.S. Infantry Division in Chambois ontmoetten. De Duitsers probeerden daarop met geweld uit de omsingelen te breken. Ze lanceerden wanhopige aanvallen op de hellingen van de Mont-Ormel waar ze op Poolse detachementen stuitten. Beide partijen leden zware verliezen, maar de paar honderd Poolse soldaten op de Mont-Ormel slaagden erin om hun posities te behouden. Uiteindelijk wisten duizenden Duitse soldaten te ontsnappen richting de Seine, maar hun verliezen waren enorm: ongeveer 10.000 werden gedood en 40.000-50.000 gevangen genomen. Op veel plaatsen, zoals de bruggen over de rivier de Dives en de wegen rond de Mont-Ormel, was de aanblik van dode mensen en paarden deprimerend. Een gedenkteken op de top van de Mont-Ormel biedt een panoramisch uitzicht over de vallei van de Dives. Hier zijn de verschillende stadia van de strijd terug te vinden op een interactieve kaart. Toeristische informatie De augustus 1944 route is een slagveld-tour langs de plekken waar alle dramatische gebeurtenissen plaatsvonden. Kaart via: http://www.memorial-montormel.org/_ao_t_1944_remembrance_road_2_128.html Ga voor meer informatie en de openingstijden naar: http://www.memorial-montormel.or Dopo lo sfondamento ad ovest di Saint-Lô alla fine di luglio, le forze americane si mossero molto dietro alle linee tedesche prima di dirigersi a nord verso Le Mans, Alençon e Argentan. Nel frattempo, gli eserciti canadese e britannico respinsero le forze tedesche dal nord verso la città di Falaise.  Il fallimento di un contrattacco tedesco il 7 agosto e l'assurda richiesta di Hitler che le truppe tenessero le posizioni portò all’accerchiamento completo della Settima armata tedesca. L'esitazione del comando alleato rinviò l’accerchiamento completo al 19 agosto, quando elementi delle Prima divisione corazzata polacca si unirono alla 90esima Divisione di fanteria americana dal nord a Chambois. Circondati e bombardati dall’artiglieria alleata, i tedeschi provarono a fuggire con la forza, lanciando disperati attacchi sulle pendici del Monte Ormel, dove incontrarono distaccamenti polacchi.  Entrambe le fazioni ebbero pesanti perdite, ma le poche centinaia di soldati polacchi sul Monte Ormel riuscirono a mantenere le loro posizioni. Alcuni soldati tedeschi riuscirono a fuggire, ma le perdite furono enormi: circa 10.000 uomini furono uccisi e 40-50.000 furono fatti prigionieri. In alcuni luoghi, inclusi i ponti sul fiume Dives e le strade attorno al Monte Ormel, la vista dei soldati e dei cavalli caduti era spaventosa.  Un memoriale in cima al Monte Ormel (Montormel) offre una vista panoramica della valle del Dives. Qui le varie tappe della battaglia possono essere ripercorse tramite una mappa animata. After their breakthrough west of Saint-Lô at the end of July, the American forces moved far behind the German lines before heading North towards Le Mans, Alençon and Argentan. In the meantime, the British and Canadian armies pushed back the German forces from the North towards the town of Falaise. The failure of a German counterattack on 7 August, and Hitler’s foolish demand that his forces should hold their positions, led to the complete encirclement of the German 7th Army.Hesitation by the Allied command delayed the final closure of the pocket till 19 August, when elements of the 1st Polish Armoured Division joined the 90th U.S. Infantry Division from the north in Chambois. Surrounded and shelled by Allied artillery, the Germans tried to make their way out by force, launching desperate attacks on the slopes of Mont-Ormel where they encountered Polish detachments.Both sides suffered heavy losses, but the few hundred Polish soldiers on the Mont-Ormel were able to hold their positions. German soldiers managed to escape, but the German losses were huge: about 10000 men were killed and 40000 to 50000 were captured. In some places, including the bridges across the river Dives and the roads bordering the Mont-Ormel, the sight of dead men and horses was daunting. A Memorial on top of Mont-Ormel offers a panoramic view of the valley of the Dives. Here the various stages of the battle can be retraced with an animated map. <iframe class="ql-video" frameborder="0" allowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/Icie8e3QBJU?showinfo=0"></iframe>

 Mémorial de Montormel, la poche de Falaise Gedenkstätte von Montormel Kocioł Falaise – Miejsce pamięci w Montormel The Falaise pocket – Gedenkteken van Mont-Ormel La sacca di Falaise – Il memoriale di Montormel The Falaise pocket – The Memorial of Montormel

Prior to its retreat from France, the German 15th Army had been stationed around the Pas de Calais in anticipation of an Allied invasion that never came. Now it had been pushed back towards the Scheldt estuary were it was to prevent the Allied forces from bringing the port of Antwerp into use. The Scheldt river that flowed into Antwerp had to remain in German hands at all cost to prevent Allied ships reaching the port. With this in mind Adolf Hitler ordered general von Zangen, the commander of 15th Army, to hold a bridgehead on the south bank of the Scheldt while also moving forces across the river to reinforce the island of Walcheren and to strengthen the front in the south of The Netherlands. Von Zangen was faced with the problem that he was cut of from the rest of the German frontline by the Allied capture of Antwerp. The only way to get is forces to Walcheren was an evacuation across the Scheldt. This evacuation began on the 8 September. Because of Allied air attacks the crossing could only be made at night or in bad weather. Nevertheless by the 22 September the German evacuation was complete and more then 86,000 men, 600 artillery pieces, 6,000 vehicles and 6,000 horses had been ferried across. The evacuation from Breskens resembled the Allied evacuation from Dunkirk in 1940 in which over 300,000 soldiers were ferried across the English Channel. The evacuation from Breskens, although smaller in size, was a remarkable achievement especially since the Allies held complete air superiority. The Germans had managed to save a small army under very adverse conditions.Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

After the Allied break out from Normandy in August 1944 the German army had been in full retreat. With the capture of Antwerp on 4 September the German 15th Army was pushed into a pocket on the shore. The only way out for the German forces was an evacuation across the Scheldt river from the Dutch town of Breskens.

Prior to its retreat from France, the German 15th Army had been stationed around the Pas de Calais in anticipation of an Allied invasion that never came. Now it had been pushed back towards the Scheldt estuary were it was to prevent the Allied forces from bringing the port of Antwerp into use. The Scheldt river that flowed into Antwerp had to remain in German hands at all cost to prevent Allied ships reaching the port. With this in mind Adolf Hitler ordered general von Zangen, the commander of 15th Army, to hold a bridgehead on the south bank of the Scheldt while also moving forces across the river to reinforce the island of Walcheren and to strengthen the front in the south of The Netherlands.

Von Zangen was faced with the problem that he was cut of from the rest of the German frontline by the Allied capture of Antwerp. The only way to get is forces to Walcheren was an evacuation across the Scheldt. This evacuation began on the 8 September. Because of Allied air attacks the crossing could only be made at night or in bad weather. Nevertheless by the 22 September the German evacuation was complete and more then 86,000 men, 600 artillery pieces, 6,000 vehicles and 6,000 horses had been ferried across.

The evacuation from Breskens resembled the Allied evacuation from Dunkirk in 1940 in which over 300,000 soldiers were ferried across the English Channel. The evacuation from Breskens, although smaller in size, was a remarkable achievement especially since the Allies held complete air superiority. The Germans had managed to save a small army under very adverse conditions.

NIOD

Breskens the German Dunkirk

Prior to its retreat from France, the German 15th Army had been stationed around the Pas de Calais in anticipation of an Allied invasion that never came. Now it had been pushed back towards the Scheldt estuary were it was to prevent the Allied forces from bringing the port of Antwerp into use. The Scheldt river that flowed into Antwerp had to remain in German hands at all cost to prevent Allied ships reaching the port. With this in mind Adolf Hitler ordered general von Zangen, the commander of 15th Army, to hold a bridgehead on the south bank of the Scheldt while also moving forces across the river to reinforce the island of Walcheren and to strengthen the front in the south of The Netherlands. Von Zangen was faced with the problem that he was cut of from the rest of the German frontline by the Allied capture of Antwerp. The only way to get is forces to Walcheren was an evacuation across the Scheldt. This evacuation began on the 8 September. Because of Allied air attacks the crossing could only be made at night or in bad weather. Nevertheless by the 22 September the German evacuation was complete and more then 86,000 men, 600 artillery pieces, 6,000 vehicles and 6,000 horses had been ferried across. The evacuation from Breskens resembled the Allied evacuation from Dunkirk in 1940 in which over 300,000 soldiers were ferried across the English Channel. The evacuation from Breskens, although smaller in size, was a remarkable achievement especially since the Allies held complete air superiority. The Germans had managed to save a small army under very adverse conditions. Vor ihrem Rückzug aus Frankreich war die deutsche 15. Armee in der Nähe des Pas de Calais stationiert gewesen, da man ursprünglich dort mit einer alliierten Invasion gerechnet hatte. Inzwischen war die Armee ins Mündungsgebiet der Schelde zurückgedrängt worden, wo sie sich verschanzte, um die alliierten Streitkräfte daran zu hindern, den Hafen von Antwerpen zu nutzen. Die Schelde, die durch Antwerpen floss, musste unter allen Umständen in deutscher Hand bleiben, um zu verhindern, dass alliierte Schiffe den Hafen erreichten. Aus diesem Grund befahl Hitler General von Zangen, dem Kommandanten der 15. Armee, einen Brückenkopf am Südufer der Schelde zu halten und zugleich Truppen über den Fluss nach Walcheren zu bringen, um die Front im Süden der Niederlande zu verstärken. Von Zangen sah sich dem Problem gegenüber, dass er seit der Besetzung Antwerpens durch die Alliierten vom Rest der deutschen Front abgeschnitten war. Die einzige Möglichkeit zur Verlagerung seiner Truppen nach Walcheren bestand darin, sie über die Schelde zu evakuieren. Diese Evakuierung begann am 8. September. Aufgrund der Luftangriffe der Alliierten konnten die Übersetzungen nur bei Nacht oder schlechtem Wetter stattfinden. Dennoch wurde die deutsche Evakuierung am 22. September abgeschlossen, nachdem über 86.000 Soldaten, 600 Artilleriegeschütze, 6.000 Fahrzeuge und 6.000 Pferde den Fluss überquert hatten. Die Evakuierung der deutschen Truppen von Breskens nach Walcheren erinnerte an die Evakuierung der Alliierten aus Dünkirchen im Jahr 1940, bei der über 300.000 Soldaten über den Ärmelkanal transportiert wurden. Die Evakuierung von Breskens umfasste zwar eine geringere Anzahl von Truppen, war aber dennoch eine bemerkenswerte Leistung, zumal die Alliierten die unangefochtene Lufthoheit in der Region hielten. Den Deutschen gelang es, eine kleine Armee unter sehr widrigen Bedingungen zu retten.Auf der Website von <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/de/geschichte/die-schlacht-an-der-scheldemuendung">Zeeuwse Ankers</a> finden Sie umfassende Informationen, persönliche Geschichten und Videos über die Schlacht an der Schelde. Voordat het Duitse 15e leger zich terugtrok uit Frankrijk, was het gelegerd bij het Nauw van Calais in afwachting van de geallieerde invasie die daar nooit kwam. Nu werd het teruggedrongen richting de Scheldemonding waar het moest voorkomen dat de geallieerden de haven van Antwerpen in gebruik zouden nemen. De Schelde die door Antwerpen stroomde, moest in Duitse handen blijven om te voorkomen dat geallieerde schepen de haven zouden bereiken. Met die gedachte beval Adolf Hitler generaal Von Zangen, commandant van het 15e leger, om een bruggenhoofd aan de zuidzijde van de Schelde te handhaven. Ondertussen moest een groot deel van het leger de Schelde oversteken om de strijdkrachten op Walcheren en in het zuiden van Nederland te versterken. Von Zangen werd geconfronteerd met het probleem dat hij was afgesloten van de rest van het Duitse leger doordat de geallieerden de omgeving van Antwerpen hadden bezet. De enige manier om zijn troepen naar Walcheren te verplaatsen was een evacuatie over de Schelde. Deze evacuatie begon op 8 september. Vanwege geallieerde luchtaanvallen kon de oversteek alleen bij nacht of tijdens slecht weer plaatsvinden. Desalniettemin was de Duitse evacuatie tegen 22 september compleet en waren 86.000 man, 600 stukken geschut, 6.000 voertuigen en 6.000 paarden overgestoken. De evacuatie van Breskens leek op de geallieerde evacuatie uit Duinkerken in 1940 waarbij 300.000 soldaten het Engelse Kanaal overstaken. De evacuatie van Breskens, hoewel kleiner in omvang, was een hele prestatie, vooral omdat de geallieerden volledige superioriteit hadden in de lucht. De Duitsers slaagden in het redden van een klein leger onder zware omstandigheden.Bezoek de website van <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/verhaal/de-slag-om-de-schelde">Zeeuwse Ankers</a> voor uitgebreide informatie, persoonlijke verhalen en video’s over de Slag om de Schelde.<div data-youtube-video=""><iframe class="video" width="640" height="480" allowfullscreen="false" src="https://www.youtube.com/embed/8toxBspStvE " start="0"></iframe></div> Przed wycofaniem się z Francji, 15 armia stacjonowała wokół Pas de Calais oczekując inwazji alianckiej, która nigdy nie nadeszła. Teraz, została cofnięta ku ujściu rzeki Skaldy, gdzie miała zapobiec otwarciu portu w Antwerpii przez siły alianckie. Skalda płynąca do Antwerpii miała pozostać w rękach niemieckich za wszelką cenę, aby nie dopuścić okrętów alianckich do portu. W tym celu, Adolf Hitler wydał generałowi von Zangen, dowódcy 15 armii, rozkaz utrzymywania przyczółka na południowym brzegu rzeki Skaldy, a jednocześnie przerzucania sił przez rzekę, aby wzmocnić Wyspę Walcheren i front w południowej Holandii. Von Zangen stanął przed problemem odcięcia od reszty frontu niemieckiego wskutek przechwycenia Antwerpii przez Aliantów. Jedynym sposobem przemieszczenia sił na Walcheren była ewakuacja przez Skaldę. Ewakuację rozpoczęto w dniu 8 września. Z powodu alianckich nalotów powietrznych przeprawę można było realizować jedynie nocą lub przy złej pogodzie. Mimo to, do 22 września ewakuacja niemiecka dobiegła końca. W sumie przeprawiono przez rzekę ponad 86.000 ludzi, 600 sztuk artylerii, 6.000 pojazdów i 6.000 koni. Ewakuacja z Breskens przypominała aliancką ewakuację z Dunkierki w 1940r., kiedy to ponad 300.000 żołnierzy przeprawiono na drugą stronę kanału La Manche. Ewakuacja spod Breskens, choć mniejszych rozmiarów, była znakomitym osiągnięciem, szczególnie kiedy weźmie się pod uwagę fakt, że alianci całkowicie dominowali w powietrzu. Niemcom udało się ocalić niewielką armię w bardzo niesprzyjających warunkach. Prima della sua ritirata dalla Francia, la 15esima Armata tedesca stazionava attorno al Passo di Calais anticipando un’invasione alleata che mai arrivò. Ora era stata respinta indietro verso l’estuario della Schelda, dove doveva evitare che le forze alleate prendessero il controllo e usassero il porto di Anversa. Il fiume Schelda, che scorreva ad Anversa, doveva rimanere in mani tedesche a tutti i costi per evitare che le navi alleate raggiungessero il porto della città. A questo scopo, Hitler ordinò al Generale von Zangen, il comandante della 15esima Armata, di tenere una testa di ponte sulla sponda Sud della Schelda contemporaneamente al movimento di alcune forze lungo il fiume per rinforzare l’isola di Walcheren e dunque il fronte nel Sud dei Paesi Bassi. Von Zangen dovette affrontare il problema di essere tagliato fuori dal resto della linea del fronte tedesca a causa della conquista alleata di Anversa. L’unico modo di portare le sue forze a Walcheren era un’evacuazione attraverso la Schelda. Essa iniziò l’8 settembre. A causa degli attacchi aerei alleati l’attraversamento potè essere fatto solo di notte o con il cattivo tempo. Ciononostante, l’evacuazione tedesca fu completa il 22 settembre e più di 86.000 uomini, 600 pezzi di artiglieria, 6.000 veicoli e 6.000 cavalli furono traghettati. L’evacuazione da Breskens assomigliava molto all’evacuazione alleata da Dunkirk del 1940, in cui più di 300.000 soldati furono traghettati nel Canale della Manica. L’evacuazione da Breskens, seppur più piccola in termini di numeri, era una conquista di rilievo, specialmente dato che gli Alleati avevano una completa superiorità aerea. I tedeschi erano riusciti a salvare un piccolo esercito in condizioni molto avverse. Prior to its retreat from France, the German 15th Army had been stationed around the Pas de Calais in anticipation of an Allied invasion that never came. Now it had been pushed back towards the Scheldt estuary were it was to prevent the Allied forces from bringing the port of Antwerp into use. The Scheldt river that flowed into Antwerp had to remain in German hands at all cost to prevent Allied ships reaching the port. With this in mind Adolf Hitler ordered general von Zangen, the commander of 15th Army, to hold a bridgehead on the south bank of the Scheldt while also moving forces across the river to reinforce the island of Walcheren and to strengthen the front in the south of The Netherlands. Von Zangen was faced with the problem that he was cut of from the rest of the German frontline by the Allied capture of Antwerp. The only way to get is forces to Walcheren was an evacuation across the Scheldt. This evacuation began on the 8 September. Because of Allied air attacks the crossing could only be made at night or in bad weather. Nevertheless by the 22 September the German evacuation was complete and more then 86,000 men, 600 artillery pieces, 6,000 vehicles and 6,000 horses had been ferried across. The evacuation from Breskens resembled the Allied evacuation from Dunkirk in 1940 in which over 300,000 soldiers were ferried across the English Channel. The evacuation from Breskens, although smaller in size, was a remarkable achievement especially since the Allies held complete air superiority. The Germans had managed to save a small army under very adverse conditions.Visit the <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.zeeuwseankers.nl/en/story/battle-of-the-schelde">Zeeuwse Ankers</a> website (Zeeland Anchors) for comprehensive information, personal stories and videos about the Battle of the Scheldt.&nbsp;

 Breskens : le Dunkerque allemand Breskens: das deutsche Dünkirchen Breskens: het Duitse Duinkerken Breskens: niemiecka Dunkierka Brenskens, la Dunkirk tedesca Breskens the German Dunkirk

Arromanches-les-Bains & Mulberry Harbour

The Saint-Raphaël memory trail

Battle of the Scheldt