Ostatni niemiecki zryw miał miejsce w grudniu 1944 r., kiedy to alianci posunęli się do belgijskich Ardenów i zostali całkowicie zaskoczeni przez trzy oddziały niemieckiej armii. Był to początek ofensywy w Ardenach lub „bitwy o Ardeny”, ostatnia desperacka próba niemieckiego Wehrmachtu, by przeciąć linie aliantów. Bitwa trwała ponad sześć tygodni i pochłonęła wiele ofiar po obu stronach.
We wrześniu 1944 roku siły alianckie osiągnęły linię od Luksemburga do Antwerpii. Wtedy Hitler postanowił rozpocząć ostatnią kontrofensywę w Ardenach. Musiał czekać na złe warunki pogodowe, zachmurzenie i mgłę, które uniemożliwiłyby aliantom wykorzystanie ich przeważających sił powietrznych. Ostatecznie bitwa rozpoczęła się 16 grudnia 1944 r. i 6 Armia Pancerna SS, 5 Armia Pancerna oraz 7 Armia pod dowództwem Brandenbergera wyruszyły do Ardenów. Dzięki tej operacji o kryptonimie „Wacht am Rhein” Hitler chciał podzielić armie alianckie poprzez zaskakującą kontrofensywę. Zamierzał przejąć mosty na rzece Mozie, aby przez Liège dotrzeć do portu w Antwerpii.
Strona amerykańska została całkowicie zaskoczona, ale w przeciwieństwie do kampanii ofensywnej z maja 1940 r. ofensywa w Ardenach nie zakończyła się szybkim sukcesem. Warunki pogodowe były gorsze, lotnictwo alianckie znacznie silniejsze, a niemieckie dostawy paliwa szwankowały. Do 23 grudnia pogoda zaczęła się poprawiać. Amerykanie zmobilizowali swoje siły powietrzne i rozpoczęli kontratak.
Do połowy stycznia 1945 r. brak paliwa zmusił Niemców do zwykłego porzucenia pojazdów, co fatalnie wpłynęło na zamiary Hitlera. 25 stycznia 1945 r. bitwa się skończyła. Bitwa o Ardeny była najkosztowniejszą operacją w historii armii amerykańskiej. Zginęło w niej 10 733 amerykańskich żołnierzy, a 42 316 zostało rannych. Straty niemieckie wyniosły 12 652 zabitych i 38 600 rannych. Około 2500 cywilów straciło życie w Belgii, a 500 w Wielkim Księstwie Luksemburga.
