Wyspy Normandzkie były jedynym regionem Wysp Brytyjskich, który był okupowany przez siły niemieckie podczas II wojny światowej. Okupacja Jersey rozpoczęła się 1 lipca 1940 r., a wyzwolenie nastąpiło 9 maja 1945 r. W ciągu dwóch lat, począwszy od jesieni 1941 r., około 6000 zagranicznych robotników – mężczyzn i kobiet – zostało sprowadzonych na wyspę wbrew ich woli przez Organizację Todt (OT) i zmuszonych do wzięcia udziału w budowie betonowych fortyfikacji.

Robotnicy zostali sprowadzeni na Jersey z wielu krajów, w tym z Hiszpanii, Francji, Belgii, Holandii, Czechosłowacji, Polski, Algierii, Maroka oraz byłego ZSRR, zwłaszcza Rosjan, Ukraińców i Białorusinów. Zasadniczo dzielili się oni na dwie kategorie: robotnicy z Europy Zachodniej i Afryki Północnej byli pracownikami z poboru lub przymusowymi, ale otrzymywali wynagrodzenie i mogli swobodnie poruszać się po wyspie poza godzinami pracy z zastrzeżeniem godziny policyjnej. Obywatele radzieccy, o słowiańskim pochodzeniu etnicznym, byli traktowani jako niewolnicza siła robocza – nie otrzymywali zapłaty, nie mieli swobody, otrzymywali najbardziej symboliczne racje żywnościowe i bardzo często byli brutalnie traktowani.

Szlak ten koncentruje się głównie na doświadczeniach robotników przymusowych i niewolniczych, ale obejmuje również miejsca, które były częścią infrastruktury Organizacji Todt (OT).